موتورسیکلت، ایست!

 در عصر شترسیکلت هم که شتر جانشین موتور بوده، از این دست خلاف‌ها مشاهده می‌شده؛ چنان که مثلا شاعر به ساربان در مورد سرعت بالای شترش در همان ابتدای یکی از اشعارش تذکر لسانی داده است.

مصرع:

ای ساربان، آهسته ران، کارام جانم می‌رود ...

دوستی می‌گفت چنان هی می‌گویند: «ای ساربان آهسته ران»، که انگار شترهای قدیم، 180 می‌رفتند!.... دیدم خیلی هم بیراه نمی‌گوید.

خبر وارده: «آمارهای تلخ تصادفات موتورسیکلت سبب شده تا پلیس راهور تهران بزرگ، طرح‌های گوناگونی را برای کاهش حوادث موتورسواران اجرا کند. توقف راکبان موتورسیکلت‌هایی که بیش از یک مسافر سوار کرده باشند، از طرح‌های جدیدی است که به مرحله اجرا گذاشته شده است.» ـ به نقل ازجراید بی‌موتور

بسته پیشنهادی: ضرورت جلوگیری از حوادث و تصادفات مربوط به موتورسیکلت‌ها اقتضا می‌کند که هرچه بیشتر در برخورد با آنها سخت گرفته شود. در همان حوزه ارشادی و آموزشی البته. از این رو، توقف موتورسیکلت در موارد زیر نیز اکیدا توصیه می‌شود:

1ـ روندگان پیاده‌رو: بعضی راکبان موتورسیکلت‌ها، به محض آن‌که سطح خیابان را شلوغ می‌بینند، می‌اندازند داخل پیاده‌رو، برو که رفتی. درست نیست که پیاده‌ها با تصور این‌که موتورسوار، کیف‌قاپ است، زهره‌ترک شوند. این تازه در صورتی است که موتورسواری نزند آنها را شل و پل کند.

2ـ زنندگان تک‌چرخ: هستند بعضی از موتورسواران که خیال می‌کنند اگر از هر دو چرخ موتور در آن واحد استفاده کنند، اسراف است. حتی شنیده بودم که کارخانجات ژاپنی برای این دسته از موتورسواران، یک موتورهایی با یک چرخ ساخته؛ چون مهندسان و کارشناسان آنها گزارش داده بوده‌اند که در ایران، بعضی اشخاص، تنها از یک چرخ موتور استفاده می‌کنند.

3ـ ندارندگان کلاه: گذاشتن کلاه بر سر دیگران، همیشه و در هر موردی بد نیست. مثلا استثنائاً در مورد موتورسواران، نه تنها خوب است که عالی هم هست. با کلاه گذاشتن سر آنها، جانشان را محفوظ نگه می‌داریم. البته شکل این کلاه‌ها از سایر کلاه‌ها متفاوت و متمایز است. نه تنها راننده موتور که سوار پشت سر نیز باید کلاه ایمنی داشته باشد. گاهی دیده شده که نفر پشت سر کلاه دارد، اما به محض آن‌که احتمال تصادف داده شده، موتورسوار، آن کلاه را از سر وی برداشته، دو دستی روی سر خودش گذاشته است.

رضا رفیع