سونیا پوریامین از «بانوی ایرانی» می گوید

تابستان امسال استودیوی «بانوی ایرانی» میزبان بانوان زیادی بود که سونیا پوریامین با آنها درباره مسائل مختلف زنان به بحث و نظر نشست.

کد خبر: ۴۸۶۰۱

پوریامین متولد سال 1341 در تهران است و مدرک لیسانس کارگردانی تلویزیون و فوق لیسانس پژوهش هنر دارد و حالا 23 سال است که در تلویزیون و در گرایش های تهیه کنندگی ، کارگردانی و اجرا فعالیت می کند.

سالهاست در تلویزیون فعالیت می کنید. به عقیده شما در این رسانه به چه میزان از توانمندی خانمها استفاده می شود؛
با نگاهی کلی به تعداد شاغلان زن در صدا و سیما، حضور آنها در زمینه های تخصصی چشمگیر است ، اما میزان تاثیرگذاری در روند برنامه سازی بسیار کم.
متاسفانه در مدیریت های میانی و مدیریت گروهها در شبکه های مختلف کمتر زنی حضور دارد. در شوراهای طرح و برنامه که نقطه های عطف در روند برنامه سازی اند زنها حضور کمرنگی دارند.
حتی در گروههایی چون کودک و نوجوان یا خانواده هم زنان حضور ندارند. در حوزه برنامه سازی ، تهیه کنندگان زنی که برنامه های زنده را اداره کنند، کم هستند. (البته تهیه کنندگان زن قابلی وجود دارد ولی در این حیطه کم کارند.)
تهیه کنندگان زنی که عهده دار سریال های تلویزیونی باشند کم هستند، البته این کم بودن نه به لحاظ ناتوانی زنان در حیطه های تولید تلویزیونی است بلکه به نظر بنده به نوعی بی اعتمادی در سپردن کارهای سنگین به خانمهاست.

مردم شما را بیشتر به عنوان مجری می شناسند. به عقیده شما یک مجری خوب چه ویژگی هایی دارد؛
یک مجری تلویزیونی باید اولا صدا و تصویر قابل قبولی داشته باشد، ثانیا دوربین تلویزیونی را خوب بشناسد و با وظایف حرفه های مختلف صحنه تلویزیونی آشنا باشد.
سعی کند در حیطه اجرای خود وارد زمینه های مختلف نشود تا در یک بخش به مرور زمان به یک مجری کارشناس بدل شود. اطلاعات عمومی و به روز بودن اطلاعات و بالاخره آشنایی با فن بیان از وظایف مجریان است.
از همه مهمتر، یک مجری باید به اهمیت زمان در تلویزیون واقف باشد و جایگاه خود را به عنوان یک نماینده شایسته رسانه ملی در صحبت با مردم بشناسد.

خانمها چه محدودیتی در زمینه اجرا دارند؛
در حال حاضر در بیشتر برنامه های زنده ، زنان کمتر حضور دارند. در بسیاری از برنامه ها مجریان با هم گفتگوهای طنزآمیز دارند و البته من نمی دانم که این شوخی کردن ها چقدر ضرورت دارد.
اما به هر حال باعث می شود زنان حضور نداشته باشند. جالب است بدانید در شب ولادت باسعادت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در هیچ شبکه ای نه یک مجری زن حضور داشت و نه یک میهمان زن ، شبی که میلاد بانوی دو عالم و الگوی بی بدیل زنان جامعه ماست.
مقوله اجرا در تلویزیون نیازمند یک نظام مدون در سازمان است تا بتوان از همه ابعاد به آن نگاه اصولی کرد.
چون اجرای تلویزیونی مهمترین جلوه بیرونی تلویزیون است به همین دلیل نمی دانم چرا بی تفاوتی نسبت به آن چنین عمیق است.
مجری توانایی با 20 سال سابقه کار درخشان بیکار است و اصلا هیچ کس سراغ او را نمی گیرد، اما از طرف دیگر شاهد حضور مجریان جدیدی هستیم که با رسانه آشنایی ندارند. بعضی مواقع یک مجری در شبکه ای در طول روز 3 برنامه زنده دارد یا در شبکه های مختلف اجرا می کند.
حالا از مقوله های دیگری مثل استفاده های نابجا از بازیگران به جای مجری می گذرم.

آیا امکان فعالیتی که تلویزیون برای یک تهیه کننده مرد فراهم می کند برابر امکاناتی است که به یک تهیه کننده خانم می دهد؛
متاسفانه شرایط اصلا یکسان نیست. شاید موضوع حرفه ای بودن و حرفه ای کار کردن در عرصه تولید تحت تاثیر چیزهای دیگر است.
باید بپذیریم که یک تهیه کننده زن که حرفه را بشناسد می تواند به اندازه آقایان از امکانات برای برنامه سازی کیفی استفاده کند.

چرا تهیه کنندگان خانم ، کمتر سراغ تولید سریال های داستانی و بلند مدت می روند؛
تهیه کنندگان خانم کمتر سراغ تولید سریال های داستانی و بلند مدت نمی روند، بلکه طرحهایشان تصویب نمی شود. اصولا در جامعه ما سیستم آزمون و خطا فقط مربوط به مردان است.
وای به روزی که سریالی را خانمی بسازد و معمولی باشد. احتمالا پرونده برنامه سازی خانمها بسته خواهد شد.

برنامه بانوی ایرانی با چه انگیزه ای تولید شد؛
بانوی ایرانی با هدف اطلاع رسانی ، آموزش و خودباوری زنان طراحی شد. جا دارد ابتدای این بحث از مدیر محترم شبکه دو جناب دکتر پورحسین و مدیر گروه فرهنگی اجتماعی شبکه دو تشکر کنم که این حسن نظر را نسبت به مقوله زنان داشتند و برای اولین بار آنتن را در اختیار این برنامه زنده که به مسائل زنان می پرداخت ، قرار دادند تا 3ماه تابستان را با زنان گفتگو کنیم.
خوشبختانه این برنامه خیلی سریع مخاطبان خود را پیدا کرد و این نشان می دهد که اولا این قشر از جامعه تشنه اطلاع رسانی هستند و ثانیا نیازمند توجه و احترام به موضوعات مرتبط به خودشان و مایلند حرفهایی در شان یک زن ایرانی با آنها در میان گذاشته شود.

فکر می کنید بانوی ایرانی تا چه حد تاثیرگذار بود؛
اصولا در برنامه هایی از این دست پرسشهایی مطرح می شود که برای پاسخگویی به آنها باید مقولات فرهنگی ، عادات و برخی عرفهای جامعه را در نظر گرفت ؛ به طور مثال دکوراسیون یعنی چه و براساس چه معیاری طراحی داخلی منزلمان را انتخاب می کنیم؛
چقدر از روحیات زنان و مردان آگاهیم؛ تا اطلاعاتمان درباره این مباحث کم باشد نمی توانیم وارد بحث شویم. تفاوت این برنامه در همین نکته بود.
مثلا در برنامه های مربوط به سلامت معمولا خانمها تماس می گیرند و می گویند خودم این درد را دارم یا فرزندانم یا همسرم باید چه کنم ، اما در این برنامه باید سوالاتی کرد که از بستر آگاهی برمی خیزد، بنابراین کار مشکل تر است.
اعتقاد من بر این است که تلویزیون باید سطح توقع و آگاهی عمومی را بالا ببرد نه این که آن را کاهش دهد و پرسشهایی را مطرح کند که بستگی به شانس ، جایزه یا حدس و گمان نداشته باشد، یعنی اگر شما نظر دهید حتما جایزه ای در کار است در غیر این صورت از جایزه بی نصیب می مانید.
من با این شیوه موافق نیستم ، چرا که معتقدم شادی به دست آوردن یک هدیه ارزنده باید به آگاهی و تلاش یک بیننده تعلق گیرد.
به هر حال توقع من از میزان تاثیرگذاری حتی اگر فقط ایجاد یک علامت سوال در ذهن بانوان فداکار کشورم برای چگونگی ارتقای آگاهی ایشان باشد کافی است.
در برنامه بانوی ایرانی بیش از 100 چهره جدید کارشناس زن در تمام عرصه ها معرفی شد، همین طور 70 سایت و 100 عنوان کتاب تخصصی را معرفی کردیم.

به عنوان یک خانم ، فعالیت های اجتماعی گسترده ای دارید در شرایطی که خانمها بیشتر از محدودیت و موانع سخن می گویند، شما چگونه راه خود را برمی گزینید و پیش می روید؛
دورنمای من در ارتباط با کار، مفید و موثر بودن است و خدمت به جامعه ؛ البته نیروهای بازدارنده فراوانی در اطراف ما همواره مانع پیشرفت سریع به سوی این هدف می شوند، اما اگر نیت خیر وجود داشته باشد همه راهها هموار خواهد شد.
مهم آن است که در وجود خود به دنبال چه هستیم و چه تاثیری در اطرافیان خود می گذاریم.