تغییرسیستم؛ خوب یا بد؛

این بازی را به 3 قسمت تقسیم می کنم: اول ؛ مشکلات تیم که در بازی برابر عمان به وجود آمد باعث تغییر سیستم شد. پیش از مسابقه ها قرار بود با سیستم 4 2 3 1بازی کنیم ، اما عملا شاهد بودیم که این تاکتیک هیچ کمکی به ما نکرد برانکو هم به مرور زمان متوجه شد باید تغییر سیستم بدهد.
تیم ملی اکثرا با 7 بازیکن در زمین خود بازی می کرد؛ میرزاپور و 4 مدافع و 2 هافبک دفاعی و گهگاهی مهدوی کیا.
این تعداد بازیکن می توانست برتری را به دست آورد،اما این گونه نبود و بازیکنان نتوانستند بازی عرضی بدهند.
درست است که مقابل ژاپن خیلی فشار آوردیم ، اما با تعداد کمی در خط حمله ظاهر شدیم دلیل هم این است که فاصله میان بازیکنان زیاد بود؛ اما نکته دوم ؛ باید چگونه حمله می کردیم.
وقتی نتوانستیم از علی دایی گل بخواهیم متوسل به شوتهای از راه دور علوی و مبعلی شدیم. اگر بازیکنانی داریم که می توانند از فواصل دور دروازه را نشانه گیرند چرا از ابتدا استفاده نکنیم.
من تعجب می کنم چرا از مبعلی کم استفاده شد. احساس می کنم ترکیب مبعلی و علوی بهتر از ترکیب گل محمدی و نکونام باشد. علوی می تواند به کار دفاعی بپردازد و مبعلی بازیساز تیم باشد. به این ترتیب شانس بیشتری برای موفقیت داریم.
برانکو می تواند از نکونام در خط هافبک تهاجمی استفاده کند. به هر حال من نمی توانم نظر بدهم. این مشکل را باید کادر فنی حل کند؛ اما نکته آخر این که در فوتبال اطلاعات از نقطه آخر به تیم ارسال می شود.
یعنی از دروازه بان شروع و به خط حمله ختم می شود. به همین دلیل میان بداوی و رضایی مشکل به وجود آمد. در بازی برابر ژاپن میرزاپور بخوبی با دیگر بازیکنان ارتباط کلامی پیدا کرده بود که باعث شد ارتباط منظم و منسجمی را میان بازیکنان شاهد باشیم.

محمد پورمحمد