کیمیای سعادت

خبر را شنیده‌ای و دلت نمی‌خواهد باور کنی اما باور کردن و نکردنت که مهم نیست، مهم اتفاقی است که در بیمارستان ولیعصر شهر قم رخ داده تا زمین خدا یکی از لنگرهایش را از دست بدهد.

آیت‌الله بهجت فومنی، بعدازظهر زمینی را که چندین و چند دهه قبل رها کرده بود تا همنفس عرش شود، به حال خودش گذاشته تا به دیدار کسی برود که سال‌های سال هیچ لذتی را بهتر از عبادت کردنش نیافته بود، اگر سلاطین‌ عالم می‌دانستند که انسان در حال عبادت چه لذت‌هایی می‌برد، هیچ‌گاه به دنبال این مسائل مادی نمی‌رفتند.

سیره علمی و عملی‌اش آنقدر گفتنی دارد که نمی‌شود آن را شمرد. اما به نوشتن در نمی‌آید، مگر می‌شود کسی را توصیف کرد که علامه طباطبایی (ره)‌ در موردش گفته: «ایشان (آیت‌الله بهجت)‌ عبد صالح  است.»

مگر می‌شود از کسی به همین راحتی‌ها نوشت که آیت‌الله بهاءالدینی در مورد او گفته است: «الان ثروتمندترین مرد جهان (از حیث معنوی)‌ آقای بهجت است.»

از شاگرد کلاس عرفان آیت‌الله قاضی طباطبایی چگونه می‌شود نوشت؛ کسی که سال‌های سال در حوزه نجف تحصیل کرد و یک چشمش به دروس حوزوی بود و چشم دیگرش به کلاس خودسازی آیت‌الله قاضی. کسانی که همراه ایشان در حلقه شاگردان  قاضی (ره)‌ بوده‌اند، نقل‌های شنیدنی از آن ایام دارند.

نقل است آقا شیخ عباس قوچانی که بعد جانشین آیت‌الله قاضی شدند، گفته: «وقتی آقای بهجت خیلی جوان بودند  و هنوز سنشان به 20 سال هم نرسیده بود، به مقاماتی رسیده بودند که ما به واسطه ارتباط نزدیک و رفاقت صمیمانه‌ای که داشتیم اطلاع پیدا کردیم و ایشان از من عهد شرعی گرفتند تا زنده هستم، آنها را جایی نقل نکنم.

بعدها البته نقل‌ها گفته و نوشته می‌شود از لحظه‌ای که ایشان دنیای ما را رها کردند، مثل نقل‌هایی که از زمان رفتن بایزید بسطامی، ابوالحسن خرقانی، ابوسعید ابوالخیر، آیت‌الله قاضی، سیدهاشم حداد، رجبعلی خیاط و ... نوشته و گفته شده، اما حالا ما که اسیر همان منطق همیشگی جهانیم، می‌دانیم که روز یکشنبه 27 اردیبهشت مصادف با 22 جمادی‌الاول 1430 زمین یکی از اولیایش را از دست داد و خوش به حال آنهایی که لیاقت درک محضر این کیمیای سعادت را داشتند.

رضا عظیمی