امروزه حدود ۵۵ درصد از جمعیت جهان در شهرها زندگی میکنند و پیشبینی میشود تا سال ۲۰۵۰ این نسبت به ۶۵ درصد برسد. از طرف دیگر تعداد سالمندان ۶۰ سال به بالا از حدود ۱۱درصد در سال۲۰۰۶به ۲۲ درصد در سال ۲۰۵۰ خواهد رسید. این دو واقعیت مسلم و نتایج اجتنابناپذیر آن در آینده، سبب شده تا مفهومی به نام «شهر دوستدار سالمند» در جوامع مختلف مورد توجه قرار بگیرد. جمعیت ایران در حال حاضر در مقایسه با بسیاری از کشورهای دنیا بسیار جوان است اما بررسی روند تغییرات سنی ایران نشان میدهد، ساختار سنی جمعیت ایران در افق بلندمدت، وضعیت متفاوتی از روند جهانی نخواهد داشت و ایران نیز در آینده با سالمندی بهعنوان یک پدیده روبهرشدروبهرو خواهد شد. هرچند سرعت این روند به نسبت روند جهانی کمتر است اما با توجه به کاهش نرخ موالید و بالارفتن امید به زندگی، سهم سالمندی در ساختار جمعیت ایران نیز در نهایت افزایش خواهد یافت. روند رو به تزاید پدیدههای یادشده در دنیا، سازمان بهداشت جهانی را بر آن داشت تا ادبیات جدیدی حول مفاهیم «پیری فعال» و «شهر دوستدار سالمند» تولید کند. پیری فعال به وضعیتی گفته میشود که بهبود فرصتهای ارتقای سلامتی، مشارکت و امنیت برای افراد باعث میشود تا با افزایش سن، همچنان از کیفیت زندگی بالایی برخوردار باشند. سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۰۷ طی مطالعهای جامع در ۳۳شهر از۲۲کشور دنیا اقدام به تهیه ویژگیهای اصلی شهر دوستدار سالمند درمحورهای مختلف کرد: از فضاهای باز و بناهای عمومی، حملونقل، مسکن، مشارکت اجتماعی، احترام و پذیرش اجتماعی گرفته تا مشارکت مدنی و اشتغال، ارتباطات و اطلاعات، حمایت اجتماعی و خدمات بهداشتی. بررسی وضعیت این ویژگیها در یک شهر نشان میدهد که آن شهر چقدر دوستدار سالمند است. بهعنوان مثال دسترسی مناسب به حملونقل عمومی مقرون بهصرفه یکی از عوامل بسیار مؤثر در پیری فعال است. حملونقل عمومی از آن حیث دارای اهمیت است که دسترسی افراد را به مجموعه خدمات موجود در شهر فراهم میکند و به این ترتیب امکان مشارکت اجتماعی و مدنی را برای سالمندان فراهم میکند. کیفیت حملونقل عمومی براساس دسترسی آسان و منظم، امنیت، اطلاعرسانی قابل اعتماد در مورد جدول زمانی سفرها، دسترسی به تسهیلات زیرساختی ویژه افراد کمتوان مانند رمپ و آسانسور در ایستگاهها ارزیابی میشود.
