فوتبال به کام دلالان!

هرچند او به سفارش رفقای داخلی‌اش، سریعا مصاحبه و موضوع را تکذیب کرد اما کیست که نداند رقم دستمزد خارجی‌ها در ایران چندین برابر می‌شود. برای آن‌که به عمق ماجرا پی ببرید مورد‌های زیادی می‌توان مثال زد. چند سال قبل یکی از مربیان خارجی استقلال قراردادی ۲۰۰ هزار دلاری با این باشگاه امضا کرد اما کمی بعد یکی از رسانه‌ها فاش کرد دستمزد او در کشورش، ماهانه ۵۰۰۰ دلار بوده؛ یعنی برای یک فصل ۱۰ ماهه! 
در ماجرای جنجالی قرارداد ویلموتس، اکثر رسانه‌ها و کارشناسان روی این موضوع تاکید داشتند که ارزش او نهایتا سالی ۷۵۰ هزار دلار بود و چرا فدراسیون فوتبال حاضر شده سالانه ۲ میلیون و ۲۰۰ هزار یورو به او بدهد؟! عباس ترابیان، رئیس پیشین کمیته بین‌الملل فدراسیون نیز در گفت‌و‌گو با جام‌جم این موضوع را تایید کرد. 
     
یک مشت بنجل گران‌قیمت
در باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس در سال‌های گذشته بارها و بارها این موارد اتفاق افتاده و به نوعی برای رسانه‌ها عادی بوده است. به طور مثال پرسپولیس چند سال قبل بازیکنی برزیلی به نام پائولو روبرتو دی‌کارمو را جذب کرد، آن هم با دستمزد سالانه ۲۰۰ هزار دلار! او حتی نمی‌توانست دروازه خالی را گل کند. همان زمان هعم تمام رسانه‌های کشور به انتقاد شدید پرداختند که چرا بازیکنی در این سطح باید جذب شود و چرا باید ۲۰۰هزاردلار قرارداد ببندد؟ او آن‌قدر ضعیف بود که در نهایت با گرفتن ۷۰ هزار دلار پرسپولیس را ترک کرد و به یک تیم دسته اولی رفت که آنجا هم برای بقیه نان و آب داشت ولی برای تیمش نه! هنوز بعد از گذشت سال‌ها همچنان درباره انتقال بازیکنانی چون کریستوفر ره،سامبو چوجی، رافائل ادرهو، وسلی برازیلیا، هروه اوساله، ولاتکو گروزدانوسکی،مارکو پروویچ و...به پرسپولیس سوالات زیادی وجوددارد،همان‌طورکه این سوالات درباره جذب بعضی خارجی‌های استقلال هم بی‌پاسخ مانده است.فابیو دلیما، رافائل گومز،لیام ردی، جورج توپالوویچ، سردار اورسوویچ، آلمدین زیلیکیچ، بویان نایدنوف، هنریک هلمکه، مارکوس نویمایر، راجر فابریتزیو، ویسنته آرزه و... تنها بخش کوچکی از بنجل‌هایی هستند که با رقم‌های دلاری و گزاف به استقلال ملحق شدند و تا دلار آخرشان را ازاین باشگاه گرفتندو رفتند. اکثر آنها نیز فوتبال‌شان تمام شده بود و با قراردادهای سنگین به این باشگاه آمدند و پول‌شان گرفتند. مثلا یکی از این بازیکنان که در کشور خودش ماهانه ۲۰۰۰ دلار هم دریافت نمی‌کرد، با قراردادی ۲۰۰هزاردلاری به استقلال ملحق شد؛یعنی ماهانه ۱۰هزاردلار! آنچه مشخص است این که همه این بازیکنان اگردرکشورخودشان یاهرجای دیگر دنیا بازی می‌کردند،یک چهارم دستمزدی راکه در ایران گرفتند هم دریافت نمی‌کردند. 
     
در تیم‌های دیگر هم....
در تیم‌های شهرستانی وضعیت به مراتب بدتر از استقلال و پرسپولیس بوده زیرا در آنجا نظارتی وجود نداشت و ندارد. مثلا استقلال خوزستان بازیکنانی چون فیلیپه برتولدو، سابا تاوادزه، فابریسیو کوستا، دیوید ساکونی، رافائل روبایو و... را جذب کرد که هیچ اثر مفیدی نداشتند و پول‌های کلانی دریافت کردند. صنعت نفت هم همین لطف را درحق بنجل‌هایی چون وینیسیوس، بالوتلی، مارسلو دی سوزا، سباستین پریز، دنی سانتویا، رشید البی، مکوامبا کانجی،بوباکار تراوالی، پلاتینی و...داشت وآنها را با جیب پر روانه خانه‌شان کرد. ابراهیم قاسمپور که در دوره‌ای مدیر فنی این تیم بود یک بار درمصاحبه‌ای افشا کرد: «من مدیرفنی صنعت نفت بودم که سال قبلش یک بازیکن جذب کرده بودند و هزینه‌اش بیش از دو میلیارد شده بود.من بودم دویست میلیون هم به اونمی‌دادم اما همان بازیکن به تیم دیگری رفت و ۸میلیارد قرار‌داد بست. درطول فصل سه بازی هم برای آن تیم انجام نداد!» البته از این مثال‌ها در لیگ برتر و البته لیگ دسته اول،زیاد بوده است وهمچنان هم ادامه دارد.به طورمثال یکی از ایجنت‌های فوتبال اخیرا فاش کرد یکی از مدیران لیگ برتری زمان خرید یکی از بازیکنان خارجی، ۴۰هزاردلار همراه با یکی از دوستانش بالا کشیده‌اند. البته این مدیر در ماجرای فروش دو بازیکن نیز پول دلاری دریافت کرد ولی به گفته منابع آگاه، این پول‌ها اصلا در باشگاه ثبت نشدند. بعضی مدیران فوتبال در کمتر از یک سال همراه بادلال‌ها پول‌هایی به جیب زده‌اند که زندگی‌شان رامتحول کرده‌ است.بعضی مربیان نیز همکاری نزدیکی با بعضی دلال‌ها دارند که حاصل این همکاری، جذب بازیکنان بنجل، هزینه‌های گزاف برای باشگاه و درآمد خوب برای این مربیان بوده است!  البته در یکی دو سال گذشته، با توجه به افشاگری رسانه‌ها و فشارافکار عمومی،اتفاقات مشابه کمتر رخ داده ولی همچنان راه‌های زیادی برای بعضی مدیران، مربیان و دلالان وجودداردتا بتوانندجیب خودراپرکردند وباشگاه‌ها رابه خاک سیاه بنشانند.باتوجه به این‌که نظارت هم معمولا کم بوده یااصلا نبوده،خیلی ازآنها باخیال راحت نقشه‌هایشان را عملی کرده‌اند.همایون شاهرخی، سرمربی اسبق تیم‌ملی فوتبال دراین باره می‌گوید:«متأسفانه درورزش خصوصا فوتبال، حقه‌بازی ودلالی بیداد می‌کند.تا وقتی متخلفان یا کسانی که مرتکب اشتباه می‌شوند، بازخواست نشوند، همین آش است وهمین کاسه.» سعید دقیقی، مربی لیگ برتری هم علنا از این دلالی‌ها سخن می‌گوید:«نمونه‌های زیادی ازدلالی موجود است که متاسفانه دامن برخی ازمدیران باشگاه‌ها ومربیان را گرفته است که می‌طلبد با ورود نهاد‌های امنیتی این موضوع هر چه زودتر برچیده شود.» ابراهیم قاسمپور هم حرف آخر را می‌زند: «دلالان با مربیان و مدیران هم زد و بند می‌کنند. دلال یک مربی را به فلان تیم می‌فرستد به شرطی که ۸ بازیکن از او بگیرد. خارجی باشد چه بهتر! »

از ۲۰۰ هزار دلار به ۸۰۰ هزار دلار!
هنوز هم مربیان و بازیکنان خارجی با رقمی چندبرابر به ایران می‌آیند و می‌روند و بهانه این است که «دستمزد خارجی‌ها در ایران با همه جای دنیا فرق دارد.» مثلا مدیری می‌گفت: «یک مربی اروپایی حاضراست دراین قاره با۲۰۰هزاردلارهم کار کند ولی وقتی قرار باشد به ایران بیاید می‌گوید۸۰۰هزاردلار!» ناگفته پیداست که پشت این جمله رازهای زیادی پنهان است. بارها و بارها اتفاق افتاده که مدیران گفته‌اند یک مربی را می‌خواستند اما تا اسمش لو رفت دلال‌ها با او تماس گرفتند که می‌توانیم با دستمزد بیشتری قراردادت را امضا کنیم. پندار توفیقی، یکی از مدیران اسبق استقلال در این باره می‌گوید: «دو بازیکن را به ما معرفی کردند. چون بنجل بودند گفتیم نه، نمی‌خواهیم اما به محض جدا شدن ما‌، بلافاصله این دو بازیکن با رقم‌های نجومی جذب شدند و آخرش هم کلی پول دادند.»  این قصه همچنان در فوتبال ایران ادامه دارد و تا زمانی که نظارت درستی به ویژه روی بودجه باشگاه‌های دولتی نباشد، همچنان جیب عده‌ای پر پول می‌شود...