مادرانگی‌های بانوی بی‌فرزند

مرضیه برومند در سریال تلویزیونی «همه بچه‌های من» این انتظار و شرایط حاصل از آن را به زیبایی و نزدیک به واقعیت به تصویر می‌کشد که این روزها بار دیگر از شبکه آی‌فیلم انگلیسی پخش می‌شود. پوران با بازی مهرانه مهین ترابی، دکتر و استاد دانشگاه است که به تنهایی زندگی می‌کند اما این تنهایی، تنها یک ویژگی بی‌معناست که به سبب تجرد به او نسبت داده می‌شود، زندگی حقیقی او خیلی شلوغ‌تر و پر رفت‌و‌آمدتر از آن چیزی است که از اوضاع زندگی یک زن تنها به ذهن متبادر می‌شود. او برای پسرک همسایه، فرزندان برادر و حتی برادر کودک‌مآبش، مادر و برای زنان همسایه، فرزندان خواهرها و شاگردانش همدم است. این شخصیت زمان‌هایی از این انتظارها که گاه پا را فراتر گذاشته و برایش تعیین تکلیف می‌کند، به ستوه می‌آید و شکایت می‌کند اما همچنان در لحظه‌های حساس زندگی، سایه مهرش را از خانواده و نزدیکانش دریغ نمی‌کند. در نتیجه به وقت تنهایی، دست گیرشان می‌شود و موقع تصمیم‌گیری، محل رجوع آنهاست.  مهین‌ ترابی در نقش اصلی این سریال و دیگر بازیگران همه بچه‌های من مثل آزیتا لاچینی، سحر جعفری جوزانی، امیر‌حسین صدیق، پاشا رستمی، علیرضا خمسه، سوسن مقصودلو و... آن‌قدر باورپذیر با نقش‌های خود یکی شده‌اند که گاه باور نمایشی بودن این همه جزئیات دشوار به نظر می‌رسد. این نتیجه البته بخش اعظمی از موفقیت خود را غیر از بازیگران مرهون فیلمنامه‌ای است که اساس خود را نه بر پایه رویدادهای عجیب و غریب، بلکه بر جریان تلخ‌و‌شیرین یک زندگی عادی استوار کرده‌است. جذابیت همه بچه‌های من مثل دیگر آثار برومند بیش از آن که برگرفته از رخدادهای دور از ذهن و بدیع باشد در پرداختن خلاقانه به جزئیات است، جزئیاتی از تجربه مشترکی به نام زندگی روزمره که پیوند نانوشته‌ای میان این اثر و مخاطبانش ایجاد می‌کند. کافی است نگاهی به دورهمی‌های زنانه پوران و دوستان قدیمی‌اش بیندازیم، به زندگی بی‌سر و سامان و آشفته برادر او و اوضاع غم‌انگیز فرزندانش نگاه کنیم یا مشکلات خانواده پنج نفره خواهرش که به‌درستی طبقه متزلزل متوسط جامعه را نشان می‌دهد به نظاره بنشینیم تا مصداق‌های عینی برای آنچه باورپذیری تصاویر این سریال خوانده می‌شود، بیابیم. در این دورهمی‌ها و در قصه آدم‌های دور و بر پوران در عین سادگی، پیچیدگی‌ها و تمایزهایی وجود دارد و تفاوت میان شخصیت‌ها از دل کردار و گرفتاری‌های معمول آنان به دور از هر‌گونه اغراق و بدون تاکیدهای ملال‌آور جلوه‌گری می‌کند. در کنار آن می‌توان به طراحی صحنه و لباسی که نگاهی واقعگرایانه به محیط و شخصیت‌هایش دارد نیز اشاره کرد. این ویژگی‌های برشمرده که وجه مشترک آثار برومند است را نه‌فقط در آثاری مثل کتابفروشی هدهد که می‌توان در گونه‌ای مشترک با همه بچه‌های من طبقه‌بندی کرد، بلکه حتی در آثار تخیلی او که مخاطبان کودک دارد، مثل قصه‌های تا‌به‌تا و مدرسه موش‌ها، چه در دیالوگ و چه در دیگر عناصر نمایشی هم جست‌‌و‌جو کرد.