۱۰۰سال حاشیه‌نشینی

او گفته: «ما همزمان با این‌که ۱۹میلیون حاشیه‌‌نشین داریم، ۵.۲میلیون واحد خالی هم داریم.» فارغ از صحت آمار تعداد خانه‌های خالی او(که در اعلام مراجع رسمی نزدیک به سه میلیون واحد بوده است) تعداد حاشیه‌نشین‌های ایران در کلام او هم مورد مناقشه قرار گرفته است. گرچه در نهادهای مختلف دیگر هم اعداد متفاوتی وجود دارد، از تعداد ۱۸میلیونی وزارت بهداشت گرفته تا ۱۱میلیونی که مرکز پژوهش‌های مجلس به آن اشاره داشته است. در سال ۱۳۹۵ ناصر صبحی‌قراملکی، مدیرکل وقت دفتر برنامه‌ریزی ازدواج و تعالی خانواده وزارت ورزش و جوانان اعلام کرد در ۲۷۰۰محله حاشیه‌نشین کشور جمعیتی بین ۱۱تا ۱۵‌میلیون نفر ساکن هستند. در همان سال عبدالرضا رحمانی‌فضلی، وزیر سابق کشور جمعیت حاشیه‌نشین‌ها در ایران را ۱۱میلیون نفر اعلام کرده بود که در ۲۷۰۰محله، حاشیه‌نشین زندگی می‌کنند. سال ۱۳۹۶ عباس آخوندی، وزیر پیشین راه‌وشهرسازی، از وجود ۱۹ میلیون «بد‌مسکن» در ایران خبر داده بود که ۱۰ تا ۱۵میلیون نفر نیز در حاشیه‌شهر‌ها زندگی می‌‌کنند. ۴مرداد ۱۳۹۷ معاون پیشگیری و درمان مرکز درمان سازمان بهزیستی کشور از وجود ۱۹میلیون جمعیت حاشیه‌نشین و حدود ۳۰۰۰ منطقه حاشیه‌ای در کشور خبر داد. مرداد۱۴۰۱ هم محمد عباسی، رئیس سازمان امور اجتماعی از وجود ۸ تا ۱۲ میلیون نفر حاشیه‌نشین در کشور خبر داد و البته تاکید کرد این آمار با تعاریف مختلف کم‌وزیاد می‌شود.اما فصل مشترک تمامی این آمارها «افزایش تعداد حاشیه‌نشین‌ها» در ایران است. چه ۱۹ میلیون ادعا شده توسط جامعه مهندسین مشاور باشد و چه ۱۲میلیون وزارت کشور ما می‌دانیم که رشد سکونتگاه‌های غیر‌رسمی طی نیم‌قرن اخیر قابل‌تامل است، چرا‌که حاشیه‌نشینی به نوعی فراهم آوردن بستر مناسبی برای آسیب‌های اجتماعی است و با رشد فزاینده این اتفاق دومینوی دیگر آسیب‌ها هم به نوعی به راه می‌افتد.