سریال‌های بومی برای کودکان

قبل از هر کاری باید ببینیم فیلمنامه کار و متنی که برای ما نوشته شده می‌تواند خودمان را راضی کند یا نه و اگر رضایت درونی برای ما داشته باشد آنگاه می‌توانیم نقش را درست و حسابی پرورش دهیم و برای مخاطبان نیز به‌صورت ماندگار ایفایش کنیم. در سال‌های بازیگری به اندازه سینما یا شاید بیشتر از سینما برای تلویزیون کار کرده‌ام و آثاری مثل آژانس دوستی، قصه‌های مادربزرگ، کلاس سوم ب، غنچه‌های امید، معمای شاه و... داشته‌ام که برخی از آنها خیلی خوب دیده شدند ولی کارهایی که برای کودکان بوده را بیشتر دوست داشتم چون همواره فکر می‌کنم هنرمندان بیش از همه نسبت به کودکان تعهد دارند و باید برای آنها محصولات ایرانی تولید کنیم.
کودکان و نوجوانان امروزی در معرض انواع و اقسام سریال‌ها و انیمیشن‌های خارجی هستند که برخی از آنها، خوب هستند و بسیاری از آنها هم دور از فرهنگ ما. خودم در کارهایی نظیر بچه‌های محل و میم مثل معلم و صیام و تیام و اخیرا دیو و ماه‌پیشونی بازی کرده‌ام که همگی در این‌که محصولات بومی برای کودک ایرانی هستند، اشتراک دارند و البته همین مسأله مرا خرسند می‌کند که عالم بی‌عمل نباشم یعنی اگر درباره ضرورت کار برای کودکان و نوجوانان می‌گویم خودم هم کار برای کودکان را جدی می‌گیرم.
به‌نظرم در کنار تولید محتواهای سرگرم کننده برای کودکان باید با کودکان خود مدارا کنیم، یعنی این‌که با زبان خوش و نوعدوستی و رفاقت از کودکان بخواهیم هم محصولات ایرانی و هم محصولات مناسب خارجی را ببینند و آنگاه خودشان باشند که انتخاب کنند کدام محصول بهتر است. اگر کودکان را با خواست خودشان به سمت آثار کودک ایرانی سوق دهیم به‌مراتب اثرگذاری بهتری خواهد داشت. صد البته که تولیدکنندگان سریال‌های کودک نیز باید استانداردها را جدی بگیرند و با ایده‌های قدیمی سریال نسازند بلکه به سمت نوعی ترکیب افسانه و متل‌های ایرانی با تکنیک روز تصویربرداری‌های آثار علمی ـــ تخیلی بروند تا همه جوره دست‌مان پر باشد. قصه گویی برای مخاطبان کودک و نوجوان بیشتر از مخاطبان بزرگسال اهمیت دارد پس حتما قبل از آغاز تولید سریال‌های کودک باید داستان‌های جذابی نوشت و آنها‌ را با شخصیت‌های دوست داشتنی و محبوب کودکان، توسعه داد و پس از آن وارد تولید شد تا سریال‌های کودک و نوجوان سرگرم کننده درجه یکی داشته باشیم.