نیم‌قرن بلاتکلیفی

آنهایی که در اولین و آخرین حضور ایران در المپیک به میدان رفتند حالا مویی سپید کرده‌اند و نوه و نتیجه هم دارند. چند تایی هم فوت کرده‌اند. اما گذشت این مدت زمان طولانی که حالا به نیم قرن و چه بسا بیشتر هم می‌رسد یک رکورد منفی و سیاه در ورزش ایران به شمار می‌رود. واقعا صاحبان این رکورد به شدت منفی و سیاه چه کسانی هستند؟

امیدِ ناامید

بلاتکلیفی تیم‌ملی فوتبال امید یک ماهه نیست، شش‌ماهه هم نیست، نزدیک به نیم قرن از بلاتکلیفی این تیم می‌گذرد، تیمی که نه ناجی دارد و نه دلسوز. تیمی که رویای حضور در المپیک برایش روز به روز سنگین‌تر و دورتر می‌شود. تیم‌ملی فوتبال امید در حالی باید از فروردین ماه کار خود را در گزینشی المپیک آغاز کند که هنوز مربی ندارد و مهدی تاج و رفقا همچنان در صدد یافتن یک گزینه مناسب برای این تیم هستند. بعد از مهدوی‌کیا کسی نبود که هدایت این تیم را برعهده بگیرد. اگر هم بود در حد و اندازه‌های عملی کردن رویای صعود به المپیک نیست. تیم سرمربی ندارد و فدراسیون فوتبال هم بابت انتخاب آن عجله‌ای به خرج نمی‌دهد.

البته برای این تیم بدون سرمربی یک سرپرست انتخاب کرده‌اند، سرپرستی به نام حبیب کاشانی که مشخص نیست تجارب فوتبال خود را چگونه در تیم امید خرج می‌کند. نکته بسیار مهم‌تر این که مهدی تاج صریحا گفته که اولویت فدراسیون فوتبال تیم‌ملی بزرگسالان است نه تیم امید. بنابراین خیلی راحت باید داستان‌های چهل و چند ساله را پیش‌بینی و بازگو کنیم، داستان‌هایی ملال‌آور و به‌شدت کسل‌کننده. در تمام این سال‌ها فرمول تکراری در کنار آدم‌های تکراری نتوانست امید را به المپیک برساند. کاملا واضح است که امید، اینبار هم ناامید می‌شود.

فیفادی پرید

مسیر تیم‌ملی امید ایران برای رسیدن به المپیک کاملا واضح و مشخص است اما از آنجا که برنامه مشخصی برای تیم‌ملی امید وجود ندارد این مسیر بسیار سخت و ناهموار خواهد بود. تیم‌ملی امید آخرین‌بار اسطوره‌ای به نام مهدی مهدوی‌کیا را به عنوان سرمربی در اختیار داشت و با او در مسابقات قهرمانی زیر ۲۳ سال آسیا در مرحله گروهی حذف شد. تیم امید پس از کنار رفتن مهدوی‌کیا مدت‌هاست مرد شماره یک نیمکت را ندارد و حالا باید خیلی زود خودش را برای جام ملت‌های زیر ۲۳ سال و انتخابی المپیک آماده کند. این آماده‌سازی می‌توانست در بازه زمانی ۲۸ اسفند ۱۴۰۱ تا ۸فروردین ۱۴۰۲ یعنی مهلت فیفادی رخ بدهد اما خواب زمستانی مسئولان فدراسیون فوتبال از خیلی وقت پیش شروع شده، حتی قبل از تابستان همین امسال! آن طور که پیداست سرمربی جدید تیم‌ملی ایران همزمان با اتمام لیگ بیست و دوم انتخاب خواهد شد که بسیار دیر و بی‌تاثیر است.

گزینه‌های تیم امید

حالا که مهدوی‌کیا نیست و تیم امید مدت‌هاست سرمربی ندارد فدراسیون فوتبال چه گزینه‌هایی را مدنظر دارد؟ واقعیت این که فدراسیونی‌ها خیلی به خود بابت سرمربی تیم امید زحمت نداده‌اند، این را می‌توان از گزینه‌های نیمکت این تیم متوجه شد. رضا عنایتی یکی از گزینه‌ها بود که البته اخیرا به عنوان سرمربی تیم قعر جدولی نفت مسجدسلیمان انتخاب شده است. دیگری مجتبی حسینی است که نام او ادامه‌ای است بر سیاهه تمامی مربیان داخلی ناکارآمد که البته این ادعا تا حدودی بی‌رحمانه و غیرمنصفانه به نظر می‌رسد اما مشاهده وضعیت نیم قرن اخیر فوتبال امید، چیزی جز این یادآوری نمی‌کند. محرم نویدکیا نیز یکی دیگر از گزینه‌ها شمرده می‌شد. به هر حال آنچه مشخص به نظر می‌رسد این است که تیم‌ملی امید ایران در راهی قرار دارد که انتهای آن مجددا ناکامی است و بس. مگر این‌که نگرش فدراسیون‌نشین‌ها تغییر کند که این یکی بسیار بعیدتر و دورتر و غیرقابل دسترس‌تر نسبت به صعود به المپیک به نظر می‌رسد.

گفت‌وگوی «جام‌جم»با ابراهیم قاسمپور درباره تیم امید

کار از کار گذشت

هم برای تیم‌ملی ایران در المپیک بازی کرد و هم مدتی هدایت تیم‌ملی امید را بر عهده داشت. حالا ابراهیم قاسمپور با این تجارب گرانبها، سفت و سخت اعتقاد دارد تیم کنونی امید مثل همیشه «المپیکی بشو» نیست که نیست. به اعتقاد او فدراسیون برای این تیم کاری نمی‌کند.

صحبت‌های رئیس فدراسیون فوتبال را در رابطه با تیم‌ملی امید و این‌که عجله‌ای برای انتخاب سرمربی این تیم وجود ندارد، شنیدید؟

بله، صحبت‌های او تازگی ندارد. تیم امید کماکان مثل گذشته به فعالیت خود ادامه می‌دهد و تیم بزرگسالان هم مثل همیشه در اولویت است. هیچوقت تصمیم قاطعی درباره تیم‌ملی امید گرفته نشده است. تصمیماتی که هم گرفته می‌شود عمدتا عجولانه است و وقتی اتخاذ می‌شود که دیگر کار از کار گذشته. اصلا همین الان هم کار از کار گذشته است.

چه چیزی می‌تواند در این وضعیت تغییر به وجود بیاورد؟

نمی‌دانم. همین الان شما رسانه‌ای‌ها با افرادی مثل ما دراین باره گفت‌و‌گو می‌کنید اما مگر فدراسیون به این صحبت‌ها گوش می‌دهد؟ نظرات کارشناسی ما تاثیری در تصمیم‌گیری آنها ندارد. در فوتبال صحبت از خردجمعی واقعا نه تنها معنا ندارد بلکه وجود خارجی هم ندارد. در نهایت تصمیمی گرفته می‌شود که برای آن هیچ مشورتی با کارشناسان و متخصصان نشده است. ما اکنون در رابطه با تیم‌ملی امید همان روند گذشته را طی می‌کنیم. در واقع حرف ما کارشناسان خریدار ندارد. فدراسیون فوتبال همان چیزی را که خودش می‌خواهد اجرا می‌کند و همان نفراتی را می‌آورد که خودشان می‌خواهند. ورزش ما بیش از این‌که نیاز به جابه‌جایی مربی داشته باشد نیاز به مربی کارآمد، توانا و با دانش دارد.

پس با این اوصاف به نظر شما این بار هم صعود به المپیک در کار نیست؟

با وضعیتی که داریم و مشکلاتی که در رابطه با این تیم وجود دارد و البته در نظر گرفتن نوع برنامه‌ریزی و تدارکات باید بگویم بله، به المپیک صعود نمی‌کنیم. معضل بسیار بزرگ دیگر تیم امید این است که باشگاه‌ها در زمینه دادن بازیکن به تیم امید همکاری نمی‌کنند.

اگر همین الان کل مسئولیت تیم امید را به شما بدهند چکار می‌کنید؟

همین الان با اهل فن و متخصصان جلسه شورا و مشورت می‌گذارم و سپس به سرعت مربی انتخاب می‌کنم. برنامه او را هم به سرعت می‌خواهم. سپس یک جلسه فوری با باشگاه می‌گذارم تا راحت بازیکنان را به تیم‌ملی امید بدهم. دنبال تدارکات تیم هم هستم و علاوه بر آن دنبال بازی دوستانه هم می‌روم. همه اینهایی که گفتم کار شاقی نیست، تصمیم‌گیری‌های سختی نیست. درست است که فدراسیونی‌ها فکر می‌کنند همه اینها کار بسیار سختی است اما من می‌گویم نیست. امیدوارم کسانی که بر مسندکار فوتبالی قرار می‌گیرند توانمند باشند. خیلی‌ها می‌گویند ما دنبال صندلی نیستیم و فقط در پی خدمت هستیم و برای این خدمت شب تا صبح نمی‌خوابیم. اما سوال من این است که اگر این همه فشار روی شماست پس چرا هیچ بازدهی ندارید؟ حتما منافعی برای شما وجود دارد وگرنه تیم‌ملی فوتبال امید به این حال و روز نمی‌افتاد.

روزنامه جام جم