راهکارهایی برای مصرفی شدن مسکن

تعداد خانوار و خانه‌های موجود در کشور نشان می‌دهد بازار با کمبود مسکن مواجه نیست، اما به دلیل سیاست‌گذاری‌های غلط قیمت مسکن نسبت به سایر کالا‌ها بیشتر شده و به جای این‌که به عنوان یک کالای مصرفی شناخته شود، به یک کالای سرمایه‌ای تبدیل شده است. دولت باید با اقداماتی، زمینه را برای هدایت سرمایه‌گذاری مردم به بازار‌های دیگر فراهم کند تا این بازار از حباب تقاضا برای خرید خالی شود. در دولت گذشته اقداماتی برای جذب سرمایه در بورس صورت گرفت، اما نتایج مثبتی به دنبال نداشت و این موضوع فشار را بر بازار مسکن افزایش داد.

طرح مالیات بر واحد‌های خالی آغاز شده است و اجرای کامل آن می‌تواند عرضه مسکن در بازار را افزایش دهد و بخشی از تقاضای بازار را تامین کند. موفقیت این طرح می‌تواند در کوتاه مدت میزان اجاره‌بها را نیز کاهش دهد.

طرح‌های تشویقی و اقدامات قهری دولت با هدف افزایش انگیزه برای عرضه مسکن است، اما در صورتی که دولت برای سرمایه‌های سرگردان مردم، محلی مناسب تعریف نکند و در کنار آن دریافت مالیات از خانه‌های خالی را دنبال نکند، موفقیت بازار مسکن دور از ذهن است. اجاره‌بهای مسکن نیز متاثر از کمبود عرضه است و اقدامات قهری به دلیل عدم ضمانت اجاره‌بها باعث شکل‌گیری بازار سیاه خواهد شد و مستاجران به همین دلیل ناچار هستند با قیمتی بالاتر، واحدی که در آن ساکن است را دوباره تمدید کند. حتی شاهد پرداخت پول خارج از قرارداد اعلام شوند که این موضوع می‌تواند دعوای حقوقی طولانی به دنبال داشته باشد. به همین منظور باید علاوه بر اقدامات برای عرضه مسکن، دریافت مالیات سنگین از صاحبان خانه به صورت جدی پیگیری شود.

 

این مبالغ دریافتی در قالب مالیات را می‌توان به عنوان طرح‌هایی برای حمایت از مستاجران استفاده کرد و این طرح را می‌توان یک و تیر دو نشان خواند؛ از یک طرف عرضه مسکن افزایش خواهد یافت و از طرف دیگر، دولت با این منابع از اقشار کم درآمد حمایت خواهد کرد. تامین منابع مالی برای مستاجران از محل مالیات بر خانه‌های خالی به مراتب بهتر از تسهیلات بانکی است؛ جایی که برای دریافت این تسهیلات بانکی باید علاوه بر تامین ضامن، رقم سنگینی به‌عنوان سود از مستاجران دریافت می‌شود و معمولا مستاجران تمایل و توان چندانی برای دریافت این وام‌های سنگین ندارند.