تجربه‌های ناباورانه را در فضای واقعی نشان دادیم

به گزارش جام جم، او امسال هم طراحی صحنه چند برنامه را به‌عهده داشت. با قانع درباره طراحی صحنه برنامه اخیرش گفت‌وگو کرده‌ایم.

تصویر و نور در طراحی برنامه«‌زندگی پس از زندگی» نقش مهمی را ایفا می‌کنند. درباره چگونگی این طراحی و رسیدن به این فرم بگویید.

آنچه به‌عنوان طراح مایل بودم از تعاریف تجربه‌گران به مردم نشان دهم این بود که آنها می‌گویند جایی بودیم که خیلی روشن بود اما جنس نور و روشنی و... به‌هیچ‌وجه مابه‌ازای زمینی ندارد؛ پیشنهاد دادم که ما نمی‌توانیم در این طرح سراغ المان‌های زمینی برویم؛ دریا و کهکشان و... علوم زمینی است. برای خودم بهترین طرح این بود که تجربه‌گران را در یک ناکجاآباد، معلق بین زمین و هوا ببینیم. فقط یک حلقه در صحنه می‌بینیم و بقیه موارد صحنه را تصاویر می‌سازند. این کار بسیار سخت است. شما درباره موضوعی صحبت می‌کنید که تعریف و باور کردن آن دشوار است و من هم قرار است این ناباوری‌ها را در فضایی واقعی نشان دهم و این نقطه را بسازم که در پایان اجرا هم شد.

با توجه به فضای مینی‌مالیستی برنامه و گفت‌وگوی نشسته، چیره شدن تصویر و نور به جای سازه، کفایت می‌کند؟

زمانی که مهمانان راجع به تجربه و دیده‌های خود صحبت می‌کنند اگر با مشاهدات خوبی روبه‌رو شده باشند، فضای رنگی کار دارای رنگ‌های ملایم، آبی، سبز و... است و اگر برعکس باشد فضایی خیلی گرم و داغ را شاهدیم. فضاسازی در این زمینه را همراه با موسیقی (توسط آقای موزون) و این رنگ‌ها اجرا کرده‌ایم. به این نکته هم توجه داشته باشید که مینی‌مال در نقاط مختلف تعاریف مخصوص خود را دارد. این‌که اگر سازه‌ای در صحنه وجود دارد پس دکور تلقی شود نه. من هم خود را بیشتر طراح صحنه می‌دانم تا طراح دکور؛ طراحی صحنه هم یعنی فضاسازی. در زندگی پس از زندگی فضایی که امکان داشته را با نور ساخته‌ام؛ زیرا این‌طور بهتر جواب می‌گرفتم.

در مورد انتخاب صندلی‌ها در این برنامه هم انتقادهای زیادی مطرح شده است.

به طور کل خرید صندلی برای برنامه‌های تلویزیونی کار بسیار سختی است. قله کار من خریدن صندلی است. تنوع ندارند؛ موارد خاص قیمت بالا دارند. تعداد صندلی‌های خاص کم است و... برای من مهم است که حداقل ظاهر صندلی خاص باشد و به بیننده ذهنیت ندهد. برای این برنامه دو صندلی در نظر گرفته بودم که با فضای برنامه و میزان برآورد ما همخوانی داشته باشد که در نهایت آقای موزون خودشان تشخیص دادند که از صندلی‌های سری قبل استفاده کنند. این صندلی‌ها را من خیلی دوست ندارم چون مد روز هستند اما نشستن روی آنها، راحت‌تر و جا برای آقای موزون مناسب‌تر است. بنابراین من صحبت زیادی دراین باره ندارم زیرا از سر ناچاری این اتفاق افتاد.

معمولا در صفحه شخصی خود راجع به کارها‌یتان توضیح می‌دهید اما پاسخ انتقادها را نمی‌دهید؛ چرا؟

کار هنری نیاز به توضیح ندارد؛ انتقاد در هر وجهی برای من قابل اعتنا و بااهمیت است. به‌طور حتم تمام نظرات و انتقادات را می‌خوانم. به نظر من بیننده‌ها بهترین منتقدان هستند. بسیاری مواقع همکاران، دوستان و کسانی که نزدیک من هستند نظراتی دارند که در هریک از آنها هزاران هزار نکته دخیل است جز نظر شخصی. زیبایی‌شناسی را در هیچ دانشگاهی تدریس نمی‌کنند و در ذات هر انسانی نهفته است؛ همه افراد زیبایی و نازیبا را می‌شناسند؛ وقتی درباره یک کار و جنبه‌های مثبت و منفی آن نظری ارائه می‌شود اگر از جانب نزدیکان و کسانی باشد که در بطن کار هستند گوش می‌کنم و بهره می‌برم اما به نظرات بیننده‌ها به‌مراتب بیشتر توجه دارم زیرا آنها نظرات بدون سیاست و واقعی می‌دهند. در مورد سکوت هم باید بگویم، سکوت کردن نه صرفا به این دلیل است که حرفی برای گفتن ندارم یا اگر جواب ندهم بهتر است نه، وقتی قرار است شما جواب یک‌سری نقدها را بدهید باید از قبل به منقد، داده‌هایی را منتقل کرده باشید تا زمان جوابگویی، پاسخ شما از سر ناسپاسی شنیده نشود‌.

الهام قبادی - گروه رسانه روزنامه جام جم