آشپزباشی در قصر!

برای همین هم در دنیا برنامه‌هایی که با محوریت غذا ساخته می‌شود حالا چه غذاگردی، چه فیلم، چه سریال، چه انیمیشن و... طرفداران زیادی داشته به طوری که به شهرت جهانی هم رسیده‌اند.

شاید بسیاری انیمیشن «راتاتویی» یا «موش سرآشپز» را که سال 2007 به نمایش درآمد به خاطر داشته‌باشند که با محوریت آشپزی بود در دل خود به معرفی یک غذای سنتی نیز می‌پرداخت.

انیمیشن «توربو» هم با این‌که حکایت یک حلزون و دنیای سرعت و ماشین مسابقه بود اما کسی به این حلزون کمک می‌کند که ماشین غذا دارد و یک غذای سنتی مربوط به کشورش را می‌فروشد.

به جز این انیمیشن‌های معروف، فیلم‌های زیادی هم در این زمینه ساخته شده که به شهرت رسیده و بسیاری آن را دوست داشته‌اند.

برای مثال فیلم‌سینمایی «سرآشپز» که یک کمدی - درام به کارگردانی جان فاورو در سال 2014 بوده و فیلم سینمایی «سوخته» که مربوط به سال 2015 می‌شود و جان ولز کارگردانی این فیلم را برعهده داشته، روایت یک سرآشپز حرفه‌ای در یک رستوران است از جمله این فیلم‌های سینمایی به حساب می‌آیند.

علاوه بر آنچه به آنها اشاره شد سریال‌هایی نیز در این زمینه ساخته شده‌اند که اتفاقا آنها هم پرطرفدار بوده ‌اند.

یکی از شناخته‌شده‌ترین آنها سریال «جواهری در قصر» است که این سریال با وجود کره‌ای بودن و تفاوت ذائقه غذایی که میان ایرانی‌ها و آسیای شرقی دارد؛ سبک ساخت آن سریال و شخصیت معروف یانگوم توانست موفقیت زیادی به دست آورد.

در میان آثار ایرانی هم هر چه گشتیم نهایت به سریالی به نام «آشپزباشی» رسیدیم که اساس قصه آن در یک رستوران شکل گرفت.

«جواهری در قصر»

سریالی 54 قسمتی با روایت زندگی دختری به نام «یانگوم» که با توانایی‌ها و استعدادهایش سعی می‌کند در آن دوران که سیستم طبقاتی و مردسالارانه داشته، قابلیت‌های خود را به اثبات برساند و تا جایی پیش می‌رود که در نهایت بزرگ‌ترین سرآشپز قصر می‌شود.

این در حالی است که در آن دوران آداب غذاخوردن، نوع پخت و پز و غذاهایی که در آن زمان درست می‌شده آداب و رسوم گوناگونی داشته که همین موضوع رقابت را در میان آنها برای رسیدن به مقام بهتر بالا برده‌بود.

این رقابت‌ها، مسابقه‌ها، نمایش نوع پخت‌و‌پز، نحوه سرو غذاها و مدل و سبک و سیاق غذا خوردن در این سریال در کنار موضوعات دیگر از جمله جذابیت‌هایی بود که باعث می‌شد مخاطب علاقه زیادی به آن پیدا کند. این سریال با آن‌که برای اولین بار سال 1385 از صدا و سیما پخش شد اما به دلیل استقبال از آن بارها از شبکه‌های مختلف بازپخش شد و آخرین بار سال 1396 از شبکه امید نیز پخش شد.

جذابیت غذای سلطنتی، نحوه آماده‌سازی و نشان دادن اهمیت مواد غذایی و خواص آنها در غذاهایی که درست می‌شود در این سریال به خوبی به نمایش درآمده‌بود. نشان دادن اهمیت طعم غذاها، مزه‌هایی که با چشیدن آنها را به دست می‌آوردند، رقابت برای هر چه بهتر کردن کیفیت غذا چه از نظر ظاهر، چه طعم و چه کیفیت خواص و... موجب شد تا بسیاری به اهمیت این موارد هم پی ببرند.

همین سریال باعث شد تا بسیاری نگاه‌شان به غذاهایی که در آسیای‌شرقی درست می‌شود تغییر کند و حتی دل‌شان بخواهد برای یک بار هم که شده خودشان این غذاها را درست کنند یا این‌که به رستوران‌هایی بروند که در آن غذاهای آسیای‌شرقی داده می‌شود.

این در حالی‌است که شاید تا قبل از آن بسیاری بر این تصور بودند که غذاهای آسیای شرقی اصلا غذاهای خوشمزه و اشتهاآوری نیستند. بر همین اساس این سریال به خوبی توانست مانند یک سفیر عمل کند و به معرفی فرهنگ و آداب و رسوم غذایی کشور کره بپردازد.

به طوری که این سریال علاوه بر ایران به 90 کشور جهان نیز صادر شد و توانست به خوبی معرف فرهنگ غذایی غنی کره شود.

«آشپزباشی»

سال 1388 سریال آشپزباشی از شبکه یک سیما پخش شد؛ سریالی 30 قسمتی به کارگردانی محمدرضا هنرمند و با بازی پرویز پرستویی، فاطمه معتمدآریا، فرهاد اصلانی، مهراوه شریفی‌نیا و... حکایت آن نیز درباره زوجی بود که یک رستوران بزرگ را در تهران مدیریت می‌کردند.

قصه از جایی شروع می‌شود که فاطمه معتمدآریا در نقش همسر پرویز پرستویی در یک مصاحبه شرکت کرده و صحبت‌های او در این برنامه باعث ناراحتی همسرش می‌شود و برای همین هم تصمیم به جدایی می‌گیرند.

آنها با این‌که صاحب چهار فرزند هستند اما تصمیم‌شان را گرفته‌اند و حتی کارشان را هم می‌خواهند از هم جدا کنند و رستورانی در رقابت با دیگری راه بیندازند.

در خلال این قصه محمدرضا هنرمند در این سریال تلاش کرد از مقوله آشپزی به شکل مناسبی استفاده کند و از تزئین سفره و غذا و نحوه طبخ و... بهره لازم را ببرد.

بیشتر سکانس‌هایی که در این سریال گرفته‌شده در فضای رستوران است و معمولا غذاهای خوش رنگ و لعابی که معمولا در این رستوران‌ها وجود دارد دیده می‌شود. البته این موضوع که در یک لوکیشن واقعی اینچنین فیلمبرداری صورت گرفته‌شده‌است کار را تا حدودی دشوار کرده بود. با این حال تلاش عوامل این سریال بر این بود تا بتواند به خوبی از پس کار بربیایند.

به طوری که برخی منتقدان از این سریال به عنوان «راتاتوی ایرانی» یاد کرده و دیدن غذاهای خوش آب و رنگ و رستوران تمیز و منظم را از جمله نقاط قوت این سریال عنوان کرده‌اند تا جایی که برخی نیز گفته‌بودند محمدرضا هنرمند در این سکانس‌ها از رنگ‌های شاد و جذاب غذاهای ایرانی نهایت استفاده را کرده و در نتیجه بعید است بیننده با دیدن‌شان هوس خوردن آنها را نکند.

کارگردانی و فیلمبرداری در این سریال به صورتی بوده که غذا و آشپزی و لوازم و مفاهیم وابسته به آن مثل رستوران و آشپزخانه و ادویه و رنگ و لعاب غذا در مرکز تصویر قرار گیرد و تصویر جذاب و زیباشناسانه‌ای از آشپزی را به نمایش گذاشت که هم اشتهای مخاطب را باز می‌کرد و هم نگاه را به آشپزی و غذا خوردن ارتقا بخشید.

با وجود این پایان نه چندان دلچسب این سریال باعث شد نتواند مخاطب‌هایی را که از قسمت اول مشتاقانه پای آن نشستند نگه دارند اما در هر صورت این سریال جزو سریال‌هایی محسوب می‌شود که در آن غذای ایرانی به خوبی به نمایش در آمد.

آزاده باقری - روزنامه نگار / ضمیمه قاب کوچک روزنامه جام جم