ماجرای توقیف قایق اهدایی سازمان جهانی به ملی پوش ایران در گمرک

 اوایل آذرماه گزارشی باعنوان به گل نشسته در انبار در جام‌جم منتشر شد که یکی از موضوعات طرح‌شده در آن، درخواست شهلا بهروزی‌راد، ملی‌پوش پاراکانوی کشورمان از مجموعه گمرک برای ترخیص قایقش بود. چند روز پیش، بالاخره این قایق پرماجرا به دست صاحبش رسید و همین بهانه‌ای شد برای گفت‌وگوی ما با اولین و تنها بانوی قایقران پارالمپیکی ایران.
 برچسب معلولیت
 به توانمندی‌ آدم‌ها وصل نمی‌شود
شهلا بهروزی‌راد متولد سال ۱۳۶۴ کرمانشاه است که در کودکی دچار معلولیت شد درباره این تفاوت، شناخت توانمندی‌ها و زندگی ورزشی‌اش به جام‌جم می‌گوید: «خوشبختانه خانواده‌ام با پذیرش محدودیت جسمی‌ام صرفا به عنوان یک تفاوت‌ معمولی، کمک بزرگی به من کردند. آنها مسؤولیت‌هایی مثل کارهای اداری و پیگیری‌های خارج از خانه را به من می‌سپردند که بیشتر مرا به سمت حضور در اجتماع، استقلال، معاشرت و فعالیت ترغیب می‌کرد. تحصیلاتم را تا مقطع کارشناسی ارشد حسابداری ادامه دادم و هم‌زمان ورزش افراد دارای معلولیت را با پرتاب دیسک شروع کردم. با شرکت در یک تست استعدادیابی استانی پاراقایقرانی به شروع و ادامه این رشته علاقه‌مند شدم و بعد از قهرمانی کشور در پاراکانو به تیم‌ملی دعوت شدم.»
دارنده سهمیه پارالمپیک توکیو در ادامه تأکید می‌کند: «من از ۳۶۵ روز سال شاید مجموعا یک ماه کنار خانواده باشم و بخش بزرگی از زندگی‌ام را در اردو و تمرین می‌گذرانم. این دوری و تمرینات هرروزه آسان نمی‌گذرد اما رسیدن به هدف مشقت‌های خاص خودش را دارد و این یک انتخاب آگاهانه است. من در تحصیل، اجتماع و ورزش توانمندی‌هایم را شناختم و هویتم جدا از معلولیت شکل گرفت. به خودم و دیگران ثابت کردم تفاوت، در نگرش ما به موضوعات است.»
 از ریو تا توکیو
بهروزی‌راد با اشاره به کسب پنج طلا و دو نقره از رقابت‌های قهرمانی آسیا در کارنامه ۹ ساله قایقرانی‌اش عنوان می‌کند: «ریو، اولین تجربه پارالمپیکی‌‌ام بود. تنها نماینده ایران بودم و با ایستادن در جایگاه نهم از حضور در فینال بازماندم. از خودم توقع زیادی داشتم. تا مدتی بعد از آن دچار افسردگی بودم. اما با کسب طلای قهرمانی آسیا و تشویق مربی و اطرافیان تصمیم گرفتم با چشم‌اندازی چهارساله به آینده فکر کنم. در رقابت‌های ۲۰۱۹ مجارستان با ایستادن بر سکوی سومی، اولین مدال قهرمانی جهان قایقرانی بانوان ایران و سهمیه‌ پارالمپیک توکیو را کسب کردم. به نظرم حالا تجربه‌ام از ریو بیشتر شده و قوی‌تر از قبل هستم. گرچه کرونا مدتی شرایط را تغییر داد و باعث دگرگونی در برنامه‌هایم شد اما با بازگشایی اردوها به‌تدریج آمادگی‌ام را دوباره به‌دست آورده‌ام.»
 هدیه پرماجرا
نماینده پاراکانوی ایران در رقابت‌های ماده ۲۰۰ متر توکیو با ابراز خوشحالی از ترخیص قایقش از گمرک، در پایان به جام‌جم می‌گوید: «به دلیل عملکردم در رقابت‌های قهرمانی جهان، قایقی که با آن در مسابقات پارو زدم، از سوی سازمان جهانی و با حمایت کمیته ملی پارالمپیک کشورمان به من هدیه شد اما بعد از ارسال به ایران، چند ماهی در گمرک ماند. خوشبختانه این قایق با تلاش کمیته‌ پارالمپیک ایران، فدراسیون قایقرانی، رسانه‌ها و مساعدت آقای ارونقی، معاون فنی گمرک کشور، هفته گذشته به من تحویل داده شد که چند جلسه هم با آن تمرین داشتم و از نظر کیفی بسیار خوب است و دقیقا همان سفینه آرزوهای من در فینال توکیو خواهد بود.

معمولا پیش از یک مسابقه رسمی چه کار می‌کنی؟
بیست دقیقه قبل از شروع روی آب گرم می‌کنم‌. گفت‌وگوی درونی مثبتی با خودم دارم. با توکل به خدا و خواندن یک دعای زیبا از پیامبر(ص) استارت می‌زنم.
 چه دعایی؟
«يا حیّ يا قيوم برحمتك أستغيث/ ای هميشه زنده‌، ای هميشه پایدار، رحمت تو را به فرياد می‌طلبم.»
و اگر باد مخالف بوزد.
تلاش، صبوری و تحمل بیشتر روی آب و حتی در زندگی.
الگوی ورزشی هم داری؟
بله. مثل خیلی‌ها زنده‌یاد تختی را دوست دارم. منش، مرام و رفتار پهلوانی او بی‌مثال بود. یکی از فیلم‌های خوبی هم که دیدم غلامرضا تختی بود.
 کشتی را به فوتبال ترجیح می‌دهی؟
بله. به نظرم کشتی‌گیرها اخلاق‌مدارترند اما فوتبال را هم دوست دارم به‌ويژه پرسپولیس را.