تا باشد از این ریاها!

این روزها، خیلی از دانش‌آموزان به خاطر دست‌ودلبازی حسین اسدی، معلم 50ساله اندیمشكی، لبخند به لب دارند و با خیالی آسوده و نداشتن نگرانی از نداشتن تبلت، در كلاس‌های آنلاین معلمان حاضر می‌شوند. او 28 سال سابقه معلمی دارد كه 20 سال از این مدت را در مناطق محروم گذرانده و هشت سال هم راهبر آموزشی بوده است.

آقامعلم قصد رسانه‌ای كردن این موضوع را نداشت. خودش می‌گوید: «كار خیر را به‌خاطر رضایت خدا و دیدن لبخند دانش‌آموزان انجامش دادیم.

نمی‌خواستیم ‌كسی بداند، اما برخی متوجه ماجرا شدند.» لشكر قضاوت‌كنندگان فضای مجازی هم مثل همیشه حاضر به یراق، آمدند پای كار و حسابی او را كوبیدند و قضاوتش كردند كه همین ‌كه می‌گویی برای بچه‌ها چه و چه خریده‌ای، یعنی ریا كردی. اما به‌ گفته خودش، تا باشد از این ریاها. با این ریاها، هم دل بچه‌ها و خانواده‌های كم‌بضاعت و بی‌بضاعت شاد شده و هم كمتر دل مردم به‌خاطر مرگ محمدها و زخمی‌شدن مانی‌ها خون می‌شود. سراغ این معلم سخاوتمند رفتیم كه وقتی اصرار ما را دید، راضی به مصاحبه شد.

با یك‌میلیارد و 245میلیون تومان ارثیه پدری خیلی كارها می‌شود كرد. می‌توان ماشین و خانه خوبی خرید. چطور از آن چشم‌پوشی‌كردید؟

پدر من 50سال بازاری بود كه دو ماه پیش عمرش را داد به شما. راستش می‌خواستم یك ماشین خوب بخرم، ولی وقتی دیدم داشتن یك تبلت چقدر بچه‌ها را شاد می‌كند، تصمیم‌ گرفتم این پول را صرف كار خداپسندانه كنم. باور كنید روحیه آدم بهتر می‌شود. من چه نیازی دارم دو خانه و دو ماشین داشته باشم. همین‌كه دانش‌آموزی با دیدن یك تبلت، از ته دل می‌خندد، برای من‌كافی است. خدا را شكر وضعم خوب است و قرار است این پول را به دومیلیارد تومان هم برسانم.

منظورتان چیست؟

به امید خدا، یك پس‌انداز شخصی به مبلغ 800- 700 میلیون تومان هم دارم كه قرار است آن را صرف خرید تبلت برای دانش‌آموزان نیازمند كنم.

خانواده و همسر و پنج فرزندتان مخالفت نكردند؟

خب كسب رضایت خانواده و خواهران و برادران مطرح است. ابتدایش كمی مخالفت ‌كردند، اما وقتی نفس كار را برایشان توضیح دادم، آنها هم قبول كردند. یك دختری بود كه افسردگی داشت چون به‌دلیل نداشتن تبلت، از دروس مدرسه‌اش عقب مانده بود. وقتی تبلت را به او دادم، نمی‌دانید چه ذوقی كرد. همین لبخند برایم كافی است.

تا الان چند تبلت برای دانش‌آموزان تهیه كرده‌اید؟

با احتساب تبلت‌های دیروز، می‌شود 153 عدد. البته تصمیم دارم این رقم را به 200 برسانم تا به دست دانش‌آموزان نقاط محرومی مانند اندیمشك و حاشیه آن، الوارگرمسیری، دزفول و اطراف آن برسانم. منطقه الوارگرمسیری در شمال اندیمشك قرار دارد كه یك منطقه محروم است. به امید خدا قصد داریم برایشان مدرسه بسازیم و كانكس‌ تهیه‌كنیم. در سیستان‌وبلوچستان هم دو سه مدرسه وضعیت نامناسبی دارد كه خب از اندیمشك تا سیستان فاصله بسیار زیاد است. برای این‌ها می‌خواهم یك كامیون لباس بفرستم. بنا به برخی‌گفته‌ها، بچه‌های روستایی به نام «كتیج» لباس وكفش‌های پاره دارند كه این بسیار ناپسند است. آدم گریه‌اش می‌گیرد.

خودتان به سیستان‌وبلوچستان رفتید و مناطق محروم را شناسایی‌كردید؟

نه. در فضای مجازی به من پیام دادند و این كمبودها را گفتند.

ساخت مدارس را آغاز كرده‌اید؟

با همراهی فرمانداری، از هفته بعد قرار است مراحل ساخت آن انجام شود و تا چند ماه دیگر مدارس آماده بهره‌برداری خواهد بود.

خاطره ماندگاری از كمك به دانش‌ آموزان به یاد دارید؟

بله، یك روز برای بازدید به مدرسه‌ای رفته بودم. پسربچه‌ای را دیدم كه لباس كهنه‌ای به تن داشت. مبلغی پول در جیبش‌ گذاشتم تا خانواده‌اش با آن برای فرزندشان لباس بخرند. البته برخی اطرافیان‌ گفتند كه كار خوبی نیست و خانواده‌اش ناراحت می‌شوند. همان شب پیامكی برایم آمد كه در آن 950 هزار تومان پول برایم واریز شده بود. با خودم‌ گفتم خدایا این پول از كجا آمده است‌ كه متوجه شدم پاداش فعالیت در مناطق محروم بود كه به حسابم واریز شده بود. برایم جالب بود كه كار خیر این‌طور از سوی خدا پاسخ داده می‌شود.

لیلا حسین زاده - حوادث روزنامه جام جم