تحـریـم مخــدری

سفرا، دیپلمات‌ها و وابستگان نظامی کشورهای مختلف دنیا دیروز درسالن کنفرانس طبقه چهارم ساختمان ستاد مبارزه با مواد مخدر با گوشی‌های مترجمشان داشتند گوش می‌دادند که دبیرکل ستاد می‌گوید، ایران در راه مبارزه با مواد مخدر در این 40 سال 3811 شهید و 12 هزار جانباز داده و با چشم‌هایشان داشتند مهرسا و مادر و مادربزرگش را می‌دیدند که کنار قاب عکس شهید محمود رفیعی مثل ابربهار اشک می‌ریزند.
اسکندرمومنی پوشه‌اش پر از آمار بود: کشف 11هزار تن مواد مخدر و روانگردان در 30 سال اخیر، کشف 76 درصد از کشفیات جهانی تریاک، 67 درصد از مرفین و 17 درصد کشفیات جهانی هروئین و سال 2018 که آمارهای جهانی می‌گوید ۲۷۵ میلیون نفر در سراسر دنیا معتاد بوده‌اند، انجام1600 عملیات برای انهدام 2100 باند قاچاق محلی، منطقه‌ای و بین‌المللی.
دیروز اما نه دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر و نه وزیر خارجه کشورمان هیچ‌کدام حرفی از کشوری نمی‌زدند، اما کدهایی که می‌دادند، آن‌قدر روشن بود که بشود فهمید منظور از کشور منشأ تولید عمده مواد مخدر که نیروهای فرامنطقه‌ای در آن حضور دارند، افغانستان است و کشورهایی که سنگ می‌اندازند و همکاری نمی‌کنند آمریکا و شرکای اروپایی‌اش. مومنی می‌گفت سال 2018 کشفیات هروئین در ایران 26 تن بوده در حالی که در کشور تولیدکننده که نیروهای خارجی حضور دارند، فقط دو تُن هروئین کشف شده و در کل منطقه چهار تُن، درحالی که ایران به تنهایی و بدون‌کمک و حمایت مالی، فنی و تجهیزاتی کشورها و مجامع بین‌المللی هر سال صدها میلیون دلار ـ و به روایت محمدجواد ظریف 300 میلیون دلار ـ برای ساخت و نگهداری برجک‌ها و پاسگاه‌ها، حفر کانال و دیوار و خاکریز و نصب سیم‌خاردار هزینه می‌کند.
تفاوت ما و دیگران
زبان دبیرکل دیروز نرم بود، او فقط گفت چون چالش‌های ناشی از مواد مخدر ازمنطقه‌ای به منطقه دیگر متفاوت است، پس نباید نسخه کشورهای مقصد که در آنها قاچاق مواد مخدر به صورت خرده‌فروشی خیابانی است بر سایر کشورها تحمیل شود و نیز گفت ارتقای همکاری کشورها برای جلوگیری از ورود درآمدهای نامشروع حاصل از قاچاق مواد مخدر به سیستم‌های مالی بین‌المللی ضروری است؛ دو مشکلی که قطعا وجود دارد و او فقط داشت به حضار کد می‌داد.
اما زبان محمدجواد ظریف به عنوان سخنران دوم همایش به این نرمی نبود گرچه او نیز رسم میزبانی به جا می‌آورد. وزیر خارجه کشورمان می‌گفت مواد مخدر مانند هر پدیده اجتماعی، سیال و پویاست و هیچ مرزی نمی‌شناسد، پس طبق این قاعده هیچ طرفی نمی‌تواند خود را از گزند مواد مخدر مصون بداند.
ظریف البته از رویکرد و گرایشی خاص نیز پرده برداری کرد که به گفته او با بهانه‌های مختلف سعی در تقابل با سیاست جهان عاری از سوءمصرف و قاچاق مواد مخدر دارند و دستاویزهایشان نیز حرف‌های ظاهرا قشنگی است درباره حقوق بشر، ارتقای بهداشت عمومی و افزایش دسترسی به داروهای تحت کنترل.
اینها باید بخشی از پیکره مافیای مواد مخدر باشند، همان‌ها که پنجه آهنی خود را از دستکش تحریم‌ها بیرون می‌آورند و دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر و وزیر خارجه کشورمان را در آستانه روز جهانی مبارزه با مواد مخدر به این وا می‌دارند که مشکلات را علنی کنند وبگویند که تحریم‌ها مبارزه با مواد مخدر برای ایران را از بعد فنی و تجهیزاتی و حتی اطلاعاتی سخت کرده است. ظریف حتی گفت با این که ایران یکی از شرکای اصلی دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد است در آستانه به پایان رساندن چهارمین دور از برنامه مشترک خود با این دفتر به سبب سست شدن مشارکت اروپاییان از بخشی از اهداف خود باز مانده است.
ظاهرا مشکل این است که شرکای سازمان ملل و در رأس آنها کشورهای اروپایی که از حامیان سنتی طرح‌‌های این دفتر در ایران هستند با طرح گفت‌وگوهای انتقادی علیه کشورمان یا به عناوین مختلفی همچون مجازات قاچاقچیان دارند از تأمین طرح‌‌های ضد مواد مخدری سر باز می‌زنند.
با این که فدولوف، نماینده دفتر مقابله با جرم و مواد مخدر سازمان ملل در کشورمان پس از این اظهارات پشت تریبون رفت و می‌توانست پی این گلایه‌ها را بگیرد، اما مثل همه نمایندگان سازمان‌های بین‌المللی در کشورمان موضعی خنثی اتخاذ کرد و تنها برعزم مشترک برای مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان یافته تاکید کرد، ازکشورمان بابت مقابله با عرضه و کاهش تقاضای مواد مخدر تشکر کرد و همگان را دعوت کرد از دفتر متبوعش در راه مقابله با مواد مخدر و تامین امنیت منطقه حمایت کنند.
اما با این حال این جمله محمدجواد ظریف در گوش حاضران طنین داشت که همگان بدانند اعمال تحریم‌ها و اقدامات قهری یکجانبه مانع اجرای همکاری‌های بین‌المللی درعرصه مبارزه با مواد مخدر شده و آمریکا و برخی کشورهای غربی مسؤول مستقیم عواقب ناگوار و ایجاد اختلال در مبارزه بین‌المللی با مواد مخدر هستند.

مریم خباز

جامعه