جمعه سیاه فوتبال

اینجا اما داستان، خیلی متفاوت است. اینجا خون می‌بینی و صندلی‌های شکسته... اینجا آدم‌ها از واژه مافیا بدشان نمی‌آید و بر شعار تماشاگران مهر تایید می‌زنند تا در همه سلول‌هایت احساس درد کنی. اینجا بازی حساس یعنی بحران، یعنی دردسر، یعنی بوی باروت...
حاشیه‌های پرسپولیس - سپاهان آن‌قدر عظیم بود که توان بلعیدن این بازی را داشته باشد. آنقدر بزرگ که بیش از 90 دقیقه قانونی، حاشیه‌های آن به یاد بماند. سنگ بود و خون و مصدوم.... زد و خورد در بالاترین حد و به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن... و تلخ‌تر این‌که سپاهانی‌ها وعده بازی دو تیم در جام حذفی را دادند؛ مسابقه‌ای که قرار است در پایان لیگ در اصفهان برگزار شود و بازیکن سپاهان بگوید پرسپولیسی‌ها بیایند، خونشان پای خودشان است! اینجا دقیقا چه خبر است؟ این چیزی که ما ادعا می‌کنیم فوتبال است و آن را به مردم تحمیل کرده‌ایم، دقیقا اسمش چیست؟
وقتی با زشت‌ترین عبارات، به بهترین و پرافتخارترین داور این فوتبال حمله می‌کنند و فدراسیون با لبخند از کنار آن می‌گذرد، باید هم در مسابقاتی این چنین شاهد فجایعی از این دست باشیم. این، نتیجه بی‌تفاوتی فدراسیون فوتبال است که قاطعیتش را هیچ‌کس ندیده و همه پذیرفته‌اند که از آدم‌های پرقدرت می‌ترسد.
باشگاه‌های ما که متاسفانه پیشوند فرهنگی را در کنار نام خود دارند، همه توانشان را روی دایره نتیجه متمرکز کرده‌اند تا از مقوله فرهنگ، خالی شویم. آن‌قدر خالی که احساس کنیم زبان مشترکی برای گفت‌وگو نداریم و باید مشت را با مشت پاسخ دهیم. غافل از آن‌که فوتبال خود بزرگ‌ترین زبان مشترک همه مردم دنیاست. هولیگان‌های انگلیسی که روزگاری حضورشان در هر ورزشگاهی با فاجعه‌ای خونین و تلخ توام بود، از بازی سیتی ـ‌ تاتنهام در لیگ قهرمانان استفاده کردند تا فرهنگ جدیدشان را به رخ دنیا بکشند و ما، حساسترین بازی فصل را بهترین فرصت برای تسویه حساب، سنگ‌پرانی، ضرب و جرح و خونریزی می‌دانیم و جمعه سیاه برای فوتبال می‌سازیم. در این فوتبال هیچ معجزه‌ای را نباید توقع داشته باشیم چون راهمان خطاست. اصلاح رویه هم اراده‌ای می‌خواهد که فعلا آن را شاهد نیستیم.

علی جوادی

روزنامه‌نگار