«قهوه تلخ» را هنرمندانه شیرین کرد

لاله اسکندری نیز که ایام نوروز به همراه خواهرش، ستاره به برنامه دورهمی آمده بود از مرحوم لرستانی یاد کرد و درگذشت او را یکی از اتفاقات بد سال 96 دانست.

در کارنامه لرستانی، هم نقش‌های جدی دیده می‌شود و هم نقش‌های کمدی.برخی از این نقش‌ها عبارتند از: درحاشیه، کوچه مروارید، شوخی کردم، یک تکه زمین، مرد دو هزار چهره، خسته دلان، کوچه اقاقیا، به همین سادگی و...

در سالروز درگذشت این بازیگر با ساعد هدایتی که در چند اثر تلویزیونی با لرستانی همبازی بود، گپ کوتاهی زدیم تا برایمان از ویژگی‌های شخصی و کاری او بگوید.

از سابقه دوستی‌ خود با زنده یاد لرستانی بگویید و این که در این سال‌ها او را چگونه آدمی دیدید؟

از سال 78 او را می‌شناختم. در سریال «ببخشید شما» با هم آشنا شدیم، در این سریال من در پشت صحنه فعالیت داشتم و بازی نمی‌کردم. بعد در سریال پلاک 14 با هم همکاری کردیم، این سریال که تمام شد حدود ده سال آقای لرستانی با آقای مدیری همکاری نکرد و با کارگردانان دیگر کارکرد. تا زمانی‌‌که مجموعه شوخی کردم تولید شد دوباره به گروه ما پیوست و در مجموعه عطسه و ...بازی کرد. در همه این‌کارها آقای لرستانی همکار بسیار خوبی برایم بود. شخصیت بسیار آرامی داشت و با محبت بود. زمانی‌که سال گذشته خبر درگذشت نابهنگام او را شنیدم خیلی متاسف شدم چون او علاوه بر این‌که آدم بسیار خوبی بود، بازیگر حرفه‌ای و کاربلدی نیز بود.

‌ از ویژگی‌هایی که درباره عارف لرستانی زیاد شنیده می‌شود این است که با گروه سازنده هر اثری تعامل خوبی داشته و کمتر پیش می‌آمده که اعتراضی کند یا سرکار بی‌حوصله باشد؟

بله! یادم هست زمانی که سرکار می‌آمد بعد از احوالپرسی با گروه، بدون هدر دادن وقت لباس می‌پوشید و گریم می‌شد و یک گوشه می‌نشست و فیلمنامه را می‌خواند و تلاش می‌کرد قبل از این‌که مقابل دوربین برود، حس و حال نقش را خوب تحلیل کند تا بتواند آن را بخوبی اجرا کند. خونگرم اما آرام بود و انرژی‌اش را بیخودی هدر نمی‌داد.

‌ بازی در سریال قهوه تلخ را می‌توان نقطه اوج بازیگری مرحوم لرستانی دانست، یادتان هست ایشان چگونه این نقش را تحلیل و بازی کرد؟

بله با نقش سرباز قهوه تلخ به اصطلاح گل کرد و مردم خیلی دوستش داشتند. نقش سرباز دوره قاجار را بازی می‌کرد که بیشتر مواقع بشدت عصبانی بود و باید چنان فریاد می‌کشید که همه رگ‌های گردنش برجسته و دیده می‌شد. آقای لرستانی آنقدر به اصول بازیگری تسلط داشت که بتواند این نقش را خوب بازی کند.

‌ آیا ممکن است اجرای چنین نقش‌هایی برای بازیگران مشکلات جسمی و روحی به وجود بیاورد؟

به هرحال بی‌تاثیر نیست! نقش‌های عصبی که رفتاری تند و خشن دارند باید به گونه‌ای باورپذیر اجرا شوند و بازیگر برای نمایش این ویژگی‌ها باید از همه وجود خودش مایه بگذارد و چنان نقش بازی کند که مردم آن را باور کنند و حتی آن را واقعی بدانند.هر چه بازیگر در کارش خبره‌تر و کاربلدتر باشد زودتر می‌تواند از نقش فاصله بگیرد و نگذارد عصبانیت و تلخی نقش همراه او بماند و به اصطلاح در وجودش رسوب کند.

بازیگری کار پراسترسی است؛ گاهی به این دلیل که دوره‌‌های بیکاری زیاد شده و بازیگر دچار مشکل می‌شود...

بله! برخی از بازیگران دوره‌های بیکاری طولانی را سپری می‌کنند که این موضوع روی روح و روانشان تاثیر می‌گذارد بخصوص حرفه ما که نه بیمه‌ای دارد و نه کسی یا سازمان و نهادی از آن حمایت می‌کند.

با تجربه سال‌ها بازیگری به نظرتان کسانی که بازیگری را به عنوان حرفه و شغل انتخاب می‌کنند چگونه می‌توانند برای خود سایه امنی به وجود آورند که کمتر آسیب ببینند؟

بستگی به نگرش هر فرد به حرفه بازیگری دارد. خود من از کودکی به بازیگری علاقه‌مند بودم و این علاقه را در تئاترهای مدرسه به نمایش می‌گذاشتم و با سینما رفتن عطش بازیگری‌ام را سیراب می‌کردم.همه تلاشم را کردم که هر جور شده بازیگری حرفه‌ای را هم تجربه کنم اما هرگز آن را به عنوان شغلی که به وسیله آن امرار معاش کنم و امورات زندگی‌ام وابسته به پول بازیگری باشد، نبود. بازیگری علاقه‌ام است.از اول معتقد بودم از راه هنر و بازیگری نمی‌توانی پول دربیاوری! البته این نگرش درباره سوپراستارها و ستاره‌های سینما که دستمزدهای بالایی می‌گیرند، صدق نمی‌‌کند. من کارمند بیمارستان بودم، حقوقم را می‌گرفتم و کارم را تا زمان بازنشستگی در بیمارستان ادامه دادم.خیلی‌ها به من گفتند حالا که بازیگر حرفه‌ای و معروفی ‌شده‌ای، کارت را رها کن و فقط بازیگری را ادامه بده اما من هیچ‌وقت این ریسک را نکردم؛ چون معتقدم بازیگری امنیت شغلی و مالی ندارد.به نظرم کسانی که به بازیگری علاقه‌مندند اما درجه یک نیستند بهتر است در کنار بازیگری شغل دیگری هم داشته باشند که زندگی‌‌شان وابسته به پول این حرفه نباشد.