مخاطب را خسته نمی‌کنم

این کارگردان با این فیلم نشان داد در جمع فیلمسازانی قرار گرفته که دغدغه جامعه پیرامونش را دارد و در این راه فعالانه گام برمی‌دارد. عبدی‌پور از مردم فاصله نمی‌گیرد و اتفاقا با همین زاویه دید، متن‌های واقعی‌تری برای فیلم‌هایش می‌نویسد و آنها را باورپذیر کارگردانی می‌کند. با عبدی‌پور به بهانه اکران فیلم «تیک آف» گفت‌وگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.

چگونه از فیلم «تنهای تنهای تنها» به «تیک آف» رسیدید؟ احتمالا پیشنهاد‌های دیگری هم به شما شده، اما چه شد که تصمیم گرفتید به موضوع جوانان سرگشته و خسته امروزی بپردازید؟

در تمام فیلم‌ها و حتی داستان‌هایی که می‌نویسم یک شاخصه اصلی وجود دارد و آن چیزی است به نام اعتراض و طغیان. تم «تیک آف» از فیلم‌های قبلی‌ام جدا نیست و همان مسیر را دنبال می‌کند. آدم‌های این فیلم افراد خسته و خموده‌ای هستند که می‌خواهند جهان پیرامونشان را تغییر دهند. اینها آدم‌های کنش‌مندی هستند که برای تغییر جهان پیرامونشان فقط خیال‌پردازی و ایده‌پردازی نمی‌کنند، بلکه دست به عمل می‌زنند. من در «تیک آف» نسبت به «تنهای تنهای تنها» به آدم‌ها و جهانشان نزدیک‌تر شدم.

ایده پرداخت به چنین آدم‌های سرگشته‌ای را از کجا می‌آورید؟

از جامعه پیرامون و فضای ذهنی‌ام. برای من که اصولا آدم بیش‌فعال و ناآرامی هستم همیشه آدم‌هایی که می‌خواهند فضای اطراف و زندگی‌شان را تغییر دهند در اولویت هستند. اصلا تفاوت آدم‌ها در همین نوع نگاه و حساسیت‌شان به مسائل پیرامونی‌شان است.

اصرار دارید همیشه فیلم‌هایی بسازید که خودتان فیلمنامه‌هایش را نوشته‌اید؟

نه، اصلا. اگر فیلمنامه درجه یکی ببینم خودم با سر سراغش می‌روم و آن را می‌سازم.

«تیک آف» و همچنین فیلم قبلی‌تان «تنهای تنهای تنها» در ایجاد فضای گرم جنوب موفق هستند، با توجه به این‌که خودتان جنوبی هستید، قصد دارید کماکان فیلم بعدی‌تان را هم در همین خطه به تصویر بکشید؟

اصلا به این فکر نمی‌کنم که فیلم بعدی‌ام را کجا بسازم! برای من مساله این است که بتوانم لایه‌ای از وجود یک انسان را کنار بزنم و آن را بررسی کنم. دغدغه من انسان‌ها هستند، نه مکان زندگی‌شان. البته این هم بدیهی است که چون با خصوصیات و ویژگی جنوبی‌ها بیشتر آشنا هستم، بیشتر سراغ مردم آن خطه بروم.

در سال‌های اخیر سینمای ایران علاقه‌مند به فضاهای داخلی شده و آثار آپارتمانی را که بیشتر متعلق به طبقه متوسط رو به بالا هستند به تصویر می‌کشند، اما شما با آثارتان نشان دادید که به سینمای آپارتمانی علاقه‌ای ندارید...

فیلم‌های آپارتمانی که بد نیست و تقریبا نصف جوایز سینمای ایران به این فیلم‌ها تعلق می‌گیرد!

منظورم خوبی یا بدی فیلم‌های آپارتمانی نیست، می‌خواهم بدانم شما چرا سراغ این گونه از فیلم‌سازی نمی‌روید؟

شاید به این دلیل که خودم هم آدم داخل آپارتمان و زیرسقف‌نشینی نیستم. به نظرم بیشتر اتفاق‌ها در فضای بیرون از خانه رخ می‌دهد. حتی وقتی به دیدن مادرم به بوشهر می‌روم هم باز او را کم می‌بینم، چون مدام بیرون از خانه‌ام.

فکر نمی‌کنید اگر توجه بیشتری به ضرباهنگ و کاستن از اضافه‌گویی می‌کردید، فیلم سرحال‌تر می‌شد؟

قبول دارم که داستان تیک آف دیر شروع می‌شود، اما در ادامه خیلی ریتم خوبی پیدا می‌کند. آن‌هم البته به خاطر نکاتی است که باید در فیلم می‌آمد و حذف شد و اتفاقا همین نکات بود که ریتم اطلاعاتی فیلم را در شروع داستان بالا می‌برد. «تیک آف» فیلم سرحالی است و نمی‌توانم بپذیرم که تا پایان داستان مخاطب از دیدن آن خسته شود.

چرا نام فیلم از «آه، ای عبد الحلیم» به «تیک آف» تغییر کرد؟

اسم قبلی فیلم را براساس فیلمنامه انتخاب کرده بودم و خیلی هم دوستش داشتم، اما به خاطر مسائل پخش و تبلیغات تیم تهیه و پخش فیلم این اسم را پیشنهاد کردند و من هم پذیرفتم.

روند انتخاب بازیگران فیلم (مصطفی زمانی، پگاه آهنگرانی، رضا یزدانی و...) چطور بود؟

مصطفی زمانی را که دستیارم پیشنهاد کرد، اجرای رضا یزدانی را هم خودم در تئاتری به صورت زنده دیده بودم و با بازی پگاه آهنگرانی هم که از قبل آشنا بودم. در کل از بازی تمام بازیگران فیلمم راضی هستم.

از سریال «آرماندو» به تهیه‌کنندگی منوچهر محمدی که قرار است برای شبکه سه بسازید چه خبر؟

الان مشغول ساخت سریال «آرماندو» که مضمونی کمدی ـ اجتماعی دارد هستم. دو، سه ماهی از شروع کار می‌گذرد و اساسا سریال‌سازی به دلیل محدودیت‌هایی که در اجرا دارد و قالب‌هایی که باید رعایت کرد، کار سختی است.

ساناز قنبری