باید و نبایدهای یک اجرای خوب

این همانند آن است که یک ‌نفر قیمت لباسش را از روی سر آستین جدا نکرده باشد و با همان وضع به مهمانی برود. جنس پارچه کت او نیز براق بود و کفش سیاه با جوراب سفید پوشیده بود. کت او طرح شطرنجی و پیراهنش راه راه بود.

با خودم گفتم تهیه‌کننده یا مدیر هنری ندارند؟ اگر مدیر هنری داشته باشند، دوربین‌ها بدون دلیل جابه‌جا نمی‌شوند.

نورهای رنگین به صحنه نمی‌دهند یا طراحی حروف (فونت) برای نوشتن عبارات، از قاعده زیبایی‌شناختی و خوانش تبعیت می‌کند. این همه خط، حجم و رنگ در قاب کوچک تلویزیون جا نمی‌گیرد و یادمان باشد که زیبایی در سادگی است.

مد شده که برخی جوانان از استاد سلمانی می‌خواهند در بالای سر، زلف تاج خروسی و اطراف شقیقه هایشان با ماشین شماره 2 یا 4 تراشیده شده باشد. برای فرهنگ ما این زلف پسندیده نیست. این همه تعداد انگشتر در انگشتان شما تظاهر به چه چیز است؟ شلوار تنگ و کت رنگی شایسته مجریان مرد نیست و نشان از جلف بودن برای آنان است.

روزی در اتوبوس سوار بودم و یک مرد که عضلات قوی داشت و به بدن‌سازی رفته بود آشوب به پا کرد و در اولین ایستگاه پیاده شد. من جرات کردم و به مسافران گفتم: «دیدید که چه جوری زیر ابرو برداشته بود؟» یک مرد جوان در بین مسافران به من معترض شد و گفت: به تو مربوط نیست..! بارها دیده شده که مجریان برنامه‌های تلویزیونی به مهمانان فرصت حرف زدن نمی‌دهند و این به‌ آن معناست که مجری برای مهمان، پشت پا می‌گیرد تا زمین بخورد. از طرفی میزبان یعنی همین آقای مجری باید وقت کافی را به مهمان برنامه بدهد، نه این که وقت محدود برنامه را برای خودش مصادره کند.

مجری برنامه‌های تلویزیونی نمی‌تواند به تمام مجهولات جهان پاسخ دهد، پس باید نظر مهمان را جویا شود. اجازه بدهید سراغ برنامه‌های آموزش آشپزی بروم. مجری می‌گوید: تخم مرغامون رو خوب به هم می‌زنیم، بعد پیازمون رو حلقه حلقه می‌کنیم. همیشه با خودم می‌گویم چرا ضمیر مالکیت به کار می‌برید؟! خب بگو: تخم مرغ رو خوب به هم می‌زنم، بعد پیاز رو حلقه حلقه می‌کنم (اول شخص مفرد).

بوضوح می‌دانیم که در برنامه‌های خبری، جایی برای بازگو کردن تاریخ نیست. خبرهای امروز تاریخ فردا می‌شوند و تاریخ دیروز، نمی‌تواند خبر امروز باشد. شبکه‌های تلویزیونی مشهور در پخش اخبار که همیشه باید جدید باشند، از رقیبان خود سبقت می‌گیرند و به تازه بودن اخبار در شبکه‌های
خود می‌نازند.

آنها می‌دانند اخبار باید تازه باشد و می‌دانند که خبرهای امروز، تاریخ فردا هستند و مردم به خبرهای کهنه، به طعنه می‌گویند: «چراغونی پارسال بود». اخبار در شبکه‌های تلویزیونی معمولا از 15 دقیقه کمتر است و انسان عصر شتاب و سرعت، حوصله‌ای برای شنیدن پرگویی ندارد.

دبیر و سردبیر خبر باید مراقب باشند واژگان کوچه و خیابان که در انگلیسی به آن زبان آرگو می‌گویند، هرگز نباید در شبکه خبر مورد استفاده قرار گیرد.

دکتر اکبر عالمی - دانشیار رشته سینما و تلویزیون