قالیبافی، سوزن‌دوزی و خیاطی با یک دست

راه انداختن بساط تاب بازی برای کودکان با استفاده از طناب و شاخه محکم یک درخت، بخش ثابت جشن‌های ترکمن‌هاست. آن روز اما جشن عید قربان ترکمن‌ها در روستای کرد آق‌قلا به عزا تبدیل شد. خدیجه هفت ساله در تاب خوردن زیاده‌روی کرد، طناب دور دستش پیچید و بعد از یک دور چرخیدن بین زمین و آسمان، دست چپ دخترک از آرنج قطع شد.

در حالی که همگان برای آینده دخترک تاسف می‌خوردند، خدیجه پقه همان روز در بیمارستان مادرش را دلداری می‌داد و می‌گفت: غصه قطع دستم را نخور، خواهی دید که بدون این دست هم بهتر از بقیه زندگی می‌کنم!

خدیجه هفت ساله پس از مرخصی از بیمارستان و بهبود نسبی حالش، پای دار قالی و چرخ خیاطی نشست و به مرور همه فوت و فن‌های آن را آموخت. از همان دوران برای خودش درآمد مستقل داشت و به معیشت خانواده‌اش کمک می‌کرد؛ در عین حال در کشاورزی هم عصای دست پدرش بود.

خدیجه پقه با وجود نقص عضو به آسانی ازدواج کرد. خودش می‌گوید: چرا فکر می‌کنید برای ازدواج با مشکل روبه‌رو بودم؟ من به همه ثابت کرده بودم، با وجود نقص عضو از دیگران موثرترم. شوهرم به من گفت تو با وجود نقص عضو خیلی بیشتر از بقیه خانم‌ها فعالیت می‌کنی. اصلا به همین خاطر مرا انتخاب کرد!»

خانم پقه شش فرزند دارد و به قول خودش یک دستی همه‌شان را به بهترین شکل بزرگ کرده است. نیازمندی فرزندان خدیجه به او فراتر از وابستگی طبیعی هر فرزندی به مادر خویش است، بلکه کمیت این خانواده ترکمن از پدر گرفته تا فرزندان بدون حضور خدیجه لنگ است.

خانم پقه معتقد است، کار کردن احساس جوانی و باور توانایی را در وجودش جاری می‌کند. خودش می‌گوید: انسان سالم که تکلیفش معلوم است، حتی انسان‌های معلول هم نباید بیکار باشند. کار روحیه آدم را می‌سازد و نمی‌گذارد جسم و روح بیمار شود.

او می‌افزاید: تا زنده هستم کار می‌کنم. کسانی که تنبلی می‌کنند و برای کار نکردن بهانه می‌تراشند، خودشان را نابود می‌کنند و خیلی زود پیر و افسرده می‌شوند. من با وجود قطع دست، هیچ گاه احساس نکردم از بقیه ضعیف‌تر هستم.

خانم پقه در ششمین دهه زندگی‌اش همچنان با علاقه در کنار شوهرش کشاورزی می‌کند. آنها شش هکتار زمین کشاورزی دارند و گندم و جو کشت می‌کنند.