سپیده توکلی: مدالم را مدیون مادرم هستم

به گزارش جام جم ورزشی ، همین چند هفته پیش که تیم ملی دوومیدانی ایران به رقابت‌های قهرمانی داخل سالن آسیا اعزام شد، سپیده ثابت کرد چه توان بالایی دارد. با وجود بیماری و نیاز مفرط به آنتی بیوتیک، از خوردن این دارو منع شد. با این حال شرایط را به گونه‌ای مدیریت کرد که با دو مدال ارزشمند نقره از دوحه به تهران برگشت تا یکی از پرمدال‌ترین نفرات تیم ما در این مسابقات باشد. اشک‌های او وقتی در فرودگاه در آغوش مادرش قرار گرفت، حکایت از همین شرایط دشوار داشت. با این حال جنس این اشک‌ها با اشک‌هایی که دو سال پیش در اینچئون ریخت فرق داشت. آنجا اگر سپیده در زمان مراسم اهدای مدال نتوانسته بود بغضش را کنترل کند؛ به این خاطر بود که حق خودش را مدال خوشرنگ بازی‌های آسیایی می‌دانست. مدالی که حالا در بازی‌های آسیایی 2018 انتظارش را می‌کشد. البته برای سپیده این تنها آرزوی بزرگ نیست. او می‌خواهد در المپیک بدود و برای این مهم حاضر است 4 سال، شبانه روز زحمت بکشد. مصاحبه ما را با دختر افتخارآفرین دوومیدانی ایران بخوانید:

با قد 180 چرا دوومیدانی را انتخاب کردی؟

راستش را بخواهید زمانی که به صورت حرفه‌ای وارد رشته دوومیدانی شدم تقریبا سوم راهنمایی بودم، اما از همان ابتدا زمانم را تنها برای دوومیدانی صرف نمی‌کردم، بلکه چند رشته را همراه دوومیدانی ادامه می‌دادم که آخرین آن والیبال بود که تقریبا سه سال در لیگ والیبال برای تیم‌های هما و دانشگاه آزاد بازی کردم اما زمانی متوجه شدم در دوومیدانی شانسم برای موفقیت بیشتر است، ترجیح دادم دوومیدانی را تا انتها ادامه دهم.

هیچ وقت از این انتخاب احساس پشیمانی کردی؟

باید اعتراف کرد دوومیدانی یکی از رشته‌های خشک با تمرینات نفس گیری است که گاهی فشار زیاد در تمرین‌ها علاوه بر خستگی جسمی، خستگی روحی را نیز در بر دارد، از طرفی ما با 40 یا 50 نفر سر صدم ثانیه‌ها مبارزه می‌کنیم. مخصوصا در اوایل راه من باید هم ورزش و هم درسم را همزمان اداره می‌کردم و تحمل استرس دانشگاه، امتحانات و تورنمنت‌های دوومیدانی برایم سخت بود. با این حال خداراشاکرم که توانستم از پس هر دو به خوبی بر بیایم و همین حالا هم دست از درس خواندن برنداشتم و به فکر گرفتن دکتری هستم.

به همه این مشکلات باید به کمبود امکانات و زیرساخت‌ها هم اشاره کرد. موضوعی که بارها با اعتراض خودت روبر و شده است...

بله! واقعا این چند سال بی سروسامانی‌های دوومیدانی باعث بروز بسیاری از مشکلات شده بود که خدارا شکر با آمدن آقای کیهانی که خود بسیار انسان ورزشی و پیگیری هستند، اوضاع رو به بهبود است. اما در مورد تمرینات باید بگویم به دلیل این‌که در سالن اصلی دوومیدانی در باشگاه انقلاب تمرین می‌کنیم مشکل خاصی از نظر مکان تمرین نداریم تنها مشکلاتی که در این مدت گریبانگیر ما بود، آلودگی زیاد هوا و ترافیک ناشی از دور بودن محل باشگاه است. البته بهتر است یادی هم از کم بودن اسپانسرها و اوضاع نامناسب مالی مان که نیم بیشتری از زندگیمان را برای این رشته گذاشته ایم بکنیم . امیدوارم این موضوع که همیشه گریبانگیر ما ورزشکاران است به زودی بهبود پیدا کند.

قبل از آغاز رقابت‌های دوومیدانی داخل سالن قهرمانی آسیا گفته بودی به مدالی غیر از طلا فکر نمی‌کنی، اما دستاورد تو از این مسابقات یک مدال نقره پنجگانه و یک نقره تیمی در 4 در 400 متر بود... چه اتفاقی تو را از دستیابی به مدال طلای پنجگانه محروم کرد؟

همان‌طور که شما هم اشاره کردید من خودم را برای کسب مدال طلای آسیا آماده کرده بودم اما با بیماری که برای من پیش آمد نتوانستم خوب کار کنم و همچنین نمی‌توانستم آنتی‌بیوتیک مصرف کنم و همین باعث شد بیماری من تشدید شود و شرایط جسمانی خوبی در مسابقه‌ها نداشته باشم. من به دلیل بیماری که داشتم نمی‌توانستم خیلی سریع بدوم چرا که ضربان قلبم بالا می‌رفت و سرفه‌هایم شروع می‌شد. با این حال خوشحالم که با همین شرایط هم به مدال نقره رسیدم.

داستان خطای ورزشکار هندی که باعث شد مدال برنز به نقره تبدیل شود، چه بود؟

در دوی 800 متر، در 50 متر اول همه دونده‌ها باید در خط خود بدوند و بعد از آن می‌توانند به خط‌های دیگر بروند. مسابقه به پایان رسید و بعد از پایان این دو، مهدی زمانی (عضو تیم ملی دوومیدانی) از روی سکو خطاب به مربی ام آقای سپهرزاد فریاد زد که دونده هندی پایش روی خط رفت. آقای سپهرزاد و خواجوی هم با پرداخت 100 دلار اعتراض خود را نسبت به مسئولان برگزاری رقابت‌ها اعلام کردند و آنها هم اعتراض را بررسی کردند. بعد از ما دونده ژاپنی هم اعتراض کرد و بعد از تائید اعتراض 100 دلار به ما برگردانده شد ومدال نقره و برنز به من و دوومیدانی کار ژاپنی رسید. دونده هندی خودش می‌دانست که خطا کرده و به همین دلیل گریه می‌کرد. من خودم دربازی‌های آسیایی اینچئون به خاطر یک خطا مدال را از دست دادم و اصلا دوست نداشتم چنین اتفاقی برای یک شخص دیگر رخ بدهد اما مسابقه است و اگر حتی من از این موضوع کوتاه می‌آمدم دونده ژاپنی این کار را نمی‌کرد.

از عملکرد تیم ملی بانوان در مسابقات داخل سالن قطر راضی بودی؟

ما در سال‌های قبل نشان دادیم که توانایی و پتانسیل زیادی برای کسب مدال و بهترین نتایج در رقابت‌های بین‌المللی داریم. لیلا رجبی با بدشانسی که نصیبش شد نتوانست خوب مسابقه بدهد. این اولین دوره‌ای بود که او موفق به کسب مدال در این رقابت‌ها نشد اما هیچ چیز از ارزش‌هایش کم نمی‌شود. کمپانی و فصیحی رکوردهای خوبی را برجای گذاشتند و اگر بی‌تجربگی و استرس کمتری داشتند عناوین بهتری کسب می‌کردند. مریم طوسی هم به دلیل آسیب‌دیدگی که در این مدت داشته خیلی خوب توانست به رقابت‌ها برگردد، اما با خطایی که در مرحله مقدماتی رخ داد که برای هردوومیدانی کاری امکان دارد رخ بدهد از مسابقه‌ها حذف شد.

گفته می‌شد به خاطر شرایط جسمانی ات قصد نداشتی در دوی 4 در 400 متر شرکت کنی؟

نه این‌که نخواهم بلکه آن‌قدر حالم بد بود که توانایی حضور در میدان را نداشتم. به این فکر کردم که من و مریم در این رقابت‌ها مدال داشتیم ولی فرزانه و الناز به چنین مدالی نرسیده‌اند و دوست دارند که با مدال برگردند. من می‌دانستم که اگر شرکت کنم می‌توانیم مدال بگیریم و به خاطر بچه‌ها گفتم هرطور شده در این رقابت شرکت می‌کنم. زمانی که خوشحالی دوستانم را بعد از این مدال دیدم خستگی از تنم بیرون رفت و خوشحال شدم که ما همه دست پر به ایران برمی‌گردیم.

این مسابقات هم تمام شد. آیا شانسی برای کسب سهمیه المپیک برای خودت قائل هستی؟

با توجه به این‌که ورودی B‌ را برای المپیک برداشتند کار خیلی سخت شده است و اگر همان ورودی 5905 به عنوان ورودی B‌ بود می‌توانستم با تمرکز روی آن به موفقیت برسم. الان ورودی 6200 تعیین شده است و این خیلی سخت است. در آسیا تنها یک نفر آن‌هم دونده ازبکستانی ورودی المپیک را گرفته است. ‌من واقعیت را می‌گویم و الان فکر نمی‌کنم که بتوانم سهمیه المپیک 2016 را بگیرم اما اگر برنامه‌ریزی 4 ساله‌ای وجود داشته باشد این قول را می‌دهم که در المپیک 2020 حاضر باشم.

چه انتظاری از مسئولان ورزش کشور دارید؟

من از مسئولان انتظار دارم زمانی که می‌بینند دختران پیشرفت می‌کنند و مدال می‌گیرند، نگاه بهتری به ما داشته باشند. اگر ورزشکاران شرایط ایده‌آلی داشته باشند و امکانات بهتری در اختیارشان باشد، می‌توانیم بهتر باشیم. اگر امکانات مهیا باشد مدال آوری هم بیشتر می‌شود.

چقدر حمایت مردم روی عملکرد شما تاثیر دارد؟

در این مدت علاقه و توجه مردم ایران نسبت به ورزشکاران زن خیلی بیشتر شده و این مهر و محبتی که در حق ما بانوان ورزشکار دارند باعث گرفتن یک انرژی مثبت و ایجاد انگیزه برای کسب مقام‌های بالاتر شده تا بتوانیم جوابگوی این همه مهربانی باشیم. این دعای مردم است که همیشه در سخت ترین شرایط دلمان را گرم کرده و کمک راهمان بوده است.

و صحبت پایانی؟

از تمام کسانی که برای من زحمت کشیده‌اند تشکر می‌کنم. یه تشکر ویژه هم دارم از پدر و مادر عزیزم که به من کمک زیادی کردند. در روزهای قبل از اعزام به قطر و در زمان بیماری، مادرم کنارم بود و همین که من به این مسابقه‌ها رسیدم و توانستم مدال بگیرم مدیون توجهات مادرم و لطف خدا هستم.

افتخارات و رکوردهای سپیده توکلی

سپیده توکلی رکورددار رشته‌های هفتگانه، پنجگانه و پرش ارتفاع ایران، در سال 1367 متولد شد. توکلی برخلاف برخی ورزشکاران تحصیلش را ابتدا در رشته مهندسی صنایع آغاز کرد و بعد از گذراندن دوره کارشناسی تصمیم گرفت تا ادامه تحصیل را همسوی شغل خود برگزیند و به همین دلیل رشته مدیریت ورزشی را انتخاب کرد. او در این سال‌ها علاوه بر کسب مدال‌های مختلف آسیایی رکوردهای زیادی را به نام خودش به ثبت رسانده که در ادامه به آنها اشاره شده است:

مدال برنز پنجگانه آسیا (2012 ـ هانگجو چین)

مدال نقره پنجگانه آسیا (2016 ـ دوحه قطر)

مدال نقره 4 در 400 متر آسیا (2016 ـ دوحه قطر)

رکورددار پنجگانه ایران با 3861 امتیاز

رکورددار هفتگانه ایران با 5442 امتیاز

رکورددار پرش ارتفاع ایران با 183 سانتی متر

سونیا ضیایی ـ شبنم روحی / هفته نامه جام بانوان روزنامه جام جم