یک بازی، یک دنیا احترام

فوتبال برد به این دلیل که در دقیقه یک بازی نام ناصر حجازی بهانه‌ای برای کری‌خوانی‌های مرسوم نبود؛ همان‌طور که در دقیقه 24 بازی نام هادی نوروزی. این بار فوتبال جایی برای دشمنی نبود که اتفاقا وسیله‌ای بود برای همدلی. فوتبال چقدر خوشحال بود وقتی از همه زشتی فاصله می‌گرفت و زیر باران زیبای پاییزی شهر تهران زیباترین چهره خود را به نمایش می‌گذاشت. در همه آن لحظات دوست‌داشتنی، سکوهای ورزشگاه آزادی به خود می‌بالیدند که در این روز باشکوه بخشی از خاطره جمعی می‌شوند و همواره این خاطره را الگو می‌کنند که روزی بود، همان روز که رقیب نه‌تنها محترم بود که از آن بالاتر حتی به دوست‌داشتن رسیده بود.

فوتبال هم‌اکنون کلاهش را به احترام همه تماشاگرانی که روزی بی‌نظیر را پشت‌سر گذاشتند، از سر برداشته و به همه آنها تعظیم می‌کند؛ به احترام همه آنها که نقش خود را در یک روز زیبا به بهترین شکل ممکن انجام دادند و فارغ از همه آن ناهنجاری‌ها، چهره زیبای تماشاگران فوتبال را به نمایش گذاشتند.

فوتبال حالا از همه بازیکنان دو تیم راضی است. هم از آن جهت که به این بازی به چشم ورزشگاه گلادیاتورها نگاه نکردند که در آن بردن به هر شکل و شیوه‌ای توجیه داشته باشد؛ نه درگیری، نه شیطنت، نه توهین. این همان دیداری بود که فوتبال هشتاد بازی را پشت سر گذاشت تا به آن برسد و شهرآورد 81 را ثبت کرد. علاوه بر اخلاق، این بازی از نظر فنی هم از بهترین شهرآوردهایی بود که دیدیم، بازی خوب و روان هر دو تیم یکی از معدود شهرآورد‌هایی را ساخت و از آن که 90 دقیقه از عمر خود را صرف دیدن آن کردیم، احساس غبن نمی‌کنیم. این بازی شاید یکی از معدود بازی‌هایی باشد که متن بر حاشیه منفی می‌چربید و لازم نبود که بازی به ضرب و زور اتفاقات کنار آن بلعیده شود.

فوتبال شب گذشته را با خیال راحت خوابید، زیرا وظیفه خود را به نحو احسن اجرا کرد و کمتر کسی بود که می‌توانست او را به همه آن زشتی‌‌ها متهم کند. دیروز روزی برای فوتبال بود و چیزی که کمترین اهمیت را داشت، این بود که نه پرسپولیس باخت و نه استقلال، زیرا فوتبال برد.

افشین خماند

دبیر گروه ورزش