رویای شیرین بسکتبال «خاص» داشتن

به گزارش گروه ورزشی جام جم آنلاین ، المپیک را برای محمد جمشیدی می خواستیم با بهنام و ارسلان و آرمان.سجاد مشایخی جای خود اما حسن زاده که در جام ملت های آسیا خودش را اثبات کرد و برای المپیک نقشه ها در سر داشت ، المپیک را برای او می خواستیم .

بچه های تیم ملی بسکتبال در جام ملت های آسیا با انگیزه هایی که داشتند هر کدام شان المپیک ریو را نشانه گرفته بودند اما تیرآنها به برنز بازی ها خورد. اکنون جام ملت های آسیا با برنز برای بسکتبال ایران به پایان رسیده است اما این برنز کسی را راضی نکرد زیرا از نسل طلایی انتظار طلای دیگری می رفت. انتظار رفتن به المپیک تا این نسل افتخاراتش را در بسکتبال ایران و آسیا کامل تر کند.

نسلی که می خواست در چانگشا چین المپیکی شود زیرا می دانست اگر ببازد به آنها خواهند گفت ؛ «نسل سوخته».

برای ما و نسل طلایی بسکتبال ما، المپیک ریو معنای دیگری داشت هر چند رقابت های شانس دوباره پیش روی ماست اما نمی توان به آن رقابت ها با تیم های اروپایی و آمریکایی اش مانند کانادا زیاد دل خوش کرد آن هم در اوضاعی که هنوز بسکتبال در شوک برنزجام ملت هاست و مانند بوکسوری که چند تا مشت سنگین از حریف خورده ، گیج و مبهوت است.

المپیک ریو را برای پایان طلایی نسلی که قهرمانی های بسکتبال آسیا را به ما نشان داد، می خواستیم . المپیک ریو را برای حامد می خواستیم که این بار تجربه NBA داشت . خام نبود و از بازی های جهانی عبور کرده بود.المپیک ریو را برای کاپیتان صمد می خواستیم برای رویارویی با گسول اسپانیایی.

المپیک آرزوی بسکتبالی بود که سال ها رده های پایه و باشگاهی خود را به کام مرگ کشید. برای چند روزی در بسکتبال جام ملت ها به امید قهرمانی و گرفتن سهمیه المپیک تمامی مصایب این ورزش در ایران فراموش شد شاید با رفتن به المپیک دوباره انگیزه ها زنده شود ، اما آخرین امید و انگیزه به تغییر و روزآمد بسکتبال با برنز بسکتبال آسیا و نگرفتن سهمیه المپیک از دست رفت.

بسکتبال ایران دلبسته و وابسته به نسل طلایی بود و احساس تعلق بیش از حد به این نسل اینک در راه رقابت های شانس دوباره المپیک ، پشت تیم ملی را خالی کرده است. راه صعود به المپیک سخت است آن هم برای تیم ایران که در راه ساده عبور از آسیا گرفتار آسیایی ها شد چه رسد به رویارویی با اروپایی ها. تیم هایی که در ادوار اخیر المپیک، در پی راهیابی به این رویداد بزرگ می خواهند به نوعی در بسکتبال خاص باشند زیرا بازی های جهانی با 24 تیم دیگر آن معنای خاص بودن خود را برای خیلی از کشورهای صاحب بسکتبال از دست داده است.

اکنون برای خیلی از این تیم ها رفتن به المپیک به چند دوره بازی جام جهانی می ارزد زیرا دوازده تیم دنیا در میان این همه رشته ورزشی یکهو می شوند چشم و چراغ المپیک .

یادش بخیر این خیز المپیکی بسکتبال را تیم رویایی با جوردن افسانه ای در سال 1992 به پا کرده بود.جادوی مجیک به آن دوام داد و سال های بعد شکیل اونیل و کوبی برایانت کاری کردند برای بلیت سالن های بسکتبال مردم سر و دست بشکنند. المپیک با مردان اروپایی اش هم در این سال ها زیبا تر شد. گسول و تونی پارکر رد پای خود را بعد از NBA و رقابت های جهانی و اروپا ، در بسکتبال المپیک به جا گذاشتند و به این ترتیب المپیک با بسکتبالش و ستارگانش محبوب و محبوب تر شد.

المپیک را برای رویارویی با گسول ، والانسیوناس و رودی فرناندز می خواستیم. برای تقابل با ستارگان دیگری که در راه هستند و عنقریب از بازی های شانس دوباره سر می رسند.برای دیدار با تونی پارکر ، اسپانولیس یا بلینلی . المپیک را برای تولد دوباره ارسلان کاظمی ستاره بسکتبال ایران و جوانان باانگیزه دیگر می خواستیم تا از بین آنها مانند حدادی بهNBA معرفی کنیم.

حیف بسکتبال ایران در عرصه های بین المللی و رویدادی به عظمت المپیک خیلی زودتر از آنچه فکرش را می کردیم پا پس کشید زیرا بی برنامگی و فرصت سوزی ها طی هفت سال بعد از رفتن حدادی به المپیک پکن ، بال و پر همه را برای پرواز در ارتفاع سبدهای جهانی بست.

چهار سال پیش همین روزها بود که در حسرت نرفتن به المپیک لندن بودیم و این بار دوباره آرزوی رفتن به المپیک به دلمان ماند.چرایی نرفتن های مان را با بهترین نسلی که در تاریخ بسکتبال داشتیم کسی نگفت اما می دانیم سال هاست در بسکتبال ساماندهی نشده ایم ، هدفگذاری نداشتیم و برنامه ریزی نداریم.ما دو دوره و در مجموع هفت سالی است که ادای المپیکی ها را می آوریم.

لیگ و جوانگرایی و استعدادیابی یا سازمان تیم های ملی و کمیته های فدراسیون بسکتبال را کنار هم می چینیم می بینیم نیاز به بازنگری اساسی در همه این قسمت ها داریم. گاهی وقت ها با این همه نارسایی ها می پرسیم اصلا چرا باید به المپیک برویم؟ اگر قرار بود با این اوضاع بسکتبال در ایران المپیکی شویم آیا در مورد چینی ها عدالت رعایت می شد؟ همان هایی که سال 2009 وقتی به ایران در خاک خودشان باختند ساختار بسکتبال شان را تغییر دادند و امروز نتیجه تلاش شش سال کار و سرمایه گذاری روی جوانان را با رفتن به المپیک دیدند. بنابراین باید به این حرف شک کنیم که امسال تیم ملی در جام ملت های آسیا طلا را با برنز عوض کرد.

طلا حق مان نبود. المپیک جای تیم های خاص بسکتبال است که حضور در این رویداد بزرگ ورزشی را به درستی شناخته اند و چند سال پیش از برگزاری المپیک برای رسیدن به رقابت های بسکتبال آن برنامه ریزی دارند.چین المپیکی بودن خود را اثبات کرد در حالی که ما هنوز آرزوی المپیکی شدن داریم.

المپیک را بدون کمترین تلاش برای بسکتبال مان می خواستیم. المپیک را برای نسل طلایی مان می خواستیم برای یایانی طلایی.

ای کاش حدادی را دوباره در المپیک کنار والانسیوناس می دیدیم و ای کاش های دیگر که گفتنش در بسکتبال بی ساز و کار ایران با فرصت سوزی های گاه و بی گاهش عادت ما شده . یک نفر ما را از این رویاهای شیرین که در سر داریم نجات دهد.

افشین رضاپور/جام جم آنلاین