رکورد طولانی ترین اقامت در فضا شکسته شد

به گزارش ایرنا، گنادی پادالکا که فرمانده سابق ایستگاه فضایی بین المللی است، روز یکشنبه از پنجمین سفر فضایی خود که شامل ماموریتی در ایستگاه فضایی بود، به زمین بازگشت و در قزاقستان به زمین نشست.

وی با انجام این ماموریت، رکورد سرگی کریکالو را که در 6 ماموریت توانسته بود مجموعا 806 ساعت در فضا اقامت کند، پشت سر گذاشت.

پس از فرود کپسول فضانوردان در فاصله 146 کیلومتری شهر ژزکازگان واقع در قزاقستان، کارکنان امداد پادالکا و همراهان، وی را به شهر آستانه منتقل کردند. در این مامورت، آندریاس مگنسن، فضانورد دانمارکی و آیدین آیمبتف فضانورد قزاق، پادالکا را همراهی می کردند.

در حال حاضر 6 فضانورد دیگر به عنوان بخشی از یک مامورت یک ساله اقامت در فضا، که طولانی ترین ماموریت در تاریخ 15 ساله ایستگاه بین المللی محسوب می شود، در ایستگاه باقی ماندند.

ناسا و روسیه از این ماموریت یک ساله به منظور مطالعه اثرات کاهش جاذبه بر وضعیت جسمی و روحی انسان و شناسایی راهکارهای مناسب برای مقابله با اثرات مضر احتمالی آن بهره می گیرند.

ناسا قصد دارد در طول دهه آینده فضانوردانی را برای اقامت به فواصل دورتر از ایستگاه بین المللی اعزام کند. برای این منظور لابراتوار 100 میلیارد دلاری ناسا واقع در مداری به فاصله 250 مایلی (413 کیلومتری) زمین در نظر گرفته شده است.

هدف بلند مدت ناسا، این است که در سال 2030 میلادی فضانوردانی را به مریخ اعزام کند.

خطراتی که سلامت فضانوردان را تهدید می کند

با تمام این اوصاف، با افزایش مدت اقامت در فضا و کاهش نیروی جاذبه، خطرات بیشتری سلامت فضانوردان را تهدید می کنند.

این وضعیت می تواند منجر به از دست رفتن استخوان ها و کاهش مواد معدنی ذخیره شده در آن ها شده و در نتیجه بروز شکستگی های متعدد در هنگام بازگشت به زمین شود. همچنین تارهای عضلانی فضانوردان نیز به مرور از بین رفته و قدرت عضلات کاهش می یابد.

فقط در طول 5 ماه اقامت در فضا، تا 40 درصد از حجم عضلات و 12 درصد از حجم استخوان ها کاسته می شود. این تغییر وضعیت به اندازه ای است که گویی یک جوان 20 ساله در طول 3 ماه به یک پیرمرد 60 ساله تبدیل شده است.

فضانوردان باید یک برنامه ویژه را به مدت یک سال اجرا کنند تا حجم عضلانی و توده استخوانی از دست رفته را بازیابی کنند.

همچنین قرار گرفتن در معرض تشعشعات فضایی موجب افزایش خطر ابتلا به سرطان و بیماری های دژنراتیو شود.

پس از بازگشت به زمین نیز، به دلیل کاهش ضربان قلب در فضا وضعیت سلامتی آن ها در معرض خطر قرار می گیرد و تغییر شرایط محیط، موجب کاهش توانایی سازگاری این افراد می شود و فعالیت هایی مانند رانندگی و کنترل وسایل نقلیه را به سختی انجام می دهند.

کم خونی، کاهش توانایی باروری و تضعیف سیستم ایمنی بدن از دیگر عوارض اقامت در فضا است.

تحقیقات دیگری نشان می دهد که احتمال افزایش بروز سرطان نیز بر اثر تشعشعات کیهانی وجود دارد و معمولا فضانوردان پس از بازگشت به زمین از اختلال خواب رنج می برند.