هنرمندان توپ و توری

این سرک کشیدن معمولا از روی علاقه و تفریح و تفنن است و هرازگاهی تکرار می‌شود. گاهی هم این کنجکاوی و ابراز علاقه شکل جدی‌تری به خود می‌گیرد و فرد نه‌تنها تمایلی به حرفه پیشین خود ندارد، بلکه حتی چشیدن طعم غذای جدید (معادل همان فضای تازه) به مذاق او خوش می‌آید و در محیط جدید ماندگار می‌شود.

اریک کانتونا، ستاره فرانسوی سال‌های دور تیم فوتبال منچستریونایتد را با آن یقه معروف و نامتعارف بالازده به یاد بیاورید که پس از بازنشستگی از مستطیل سبز، سراغ سینما رفت و بازیگر شد؛ از قضا بازیگر مستعدی هم هست و نشان داد می‌تواند در صورت فیلمنامه خوب و هدایت صحیح کارگردان، در سینما هم بدرخشد حتی کارگردان بزرگی مثل کن لوچ هم استعداد او را در این زمینه یافت و با توجه به پیشینه فوتبالی‌اش، فیلمی درخشان به نام در «جستجوی اریک» ساخت.

یا چرا راه دور برویم، همین پژمان جمشیدی خودمان پس از سال‌ها فوتبال فقط توانست یک گل ملی آن هم به تیم گرجستان بزند! و چندان عاقبت بخیر نشد، اما به محض این‌که پایش را به زمین هنر گذاشت، بیشتر از همیشه دیده‌شد و در معرض توجه قرار گرفت.

عزیز اصلی، احمدرضا عابدزاده، حمید استیلی، جواد زرینچه و علی پروین هم در مقطعی دچار وسوسه سینما شدند و بازی در فیلم‌ها را تجربه کردند. بجز فوتبالی‌ها، برخی چهره‌های دیگر رشته‌های ورزشی هم در مقاطع مختلف به سینما روآوردند که در این زمینه می‌توان از افرادی چون حسین ملاقاسمی (کشتی) و هادی ساعی (تکواندو) نام برد.

دنیای سینما به‌قدری به جهان ورزش علاقه نشان داد که حتی بتدریج ژانری به نام فیلم‌های ورزشی شکل گرفت که گاهی مثل فیلم «فرار به سوی پیروزی» ساخته تماشایی جان هیوستون از برخی ستاره‌های فوتبال همچون پله (برزیل)، بابی مور (انگلیس) و اسوالدو آردیلس (آرژانتین) هم بهره می‌برد.

رابطه و پیوند سینما و ورزش فقط به این مراودات بسنده نمی‌شود و ستاره‌های سینما به دلیل علاقه شخصی هرازگاهی در میادین و استادیوم‌های ورزشی رویت می‌شوند؛ امری که باعث می‌شود نشریات ورزشی و هنری به صورت همزمان به آن بپردازند و تا مدت‌ها عکس‌ها و اخبار و حواشی آن را بازتاب دهند. بسیاری از مردم هم که علاقه فراوانی به ورزش و سینما دارند، همواره پای ثابت چنین پاسکاری‌های عالم هنر و عالم ورزش هستند و از دیدن این صحنه‌ها و پیگیری این ماجراها لذت می‌برند.

از همین‌رو، حضور نیکی کریمی در کنار امیر قلعه‌نوعی در تمرین تیم فوتبال استقلال، خبرساز می‌شود و وقتی سعید راد در جایگاه تماشاگران پرسپولیس در استادیوم آزادی رویت می‌شود، دوربین‌ها بیش از هر کس، سراغ او می‌روند یا وقتی احمدرضا عابدزاده با دیدن «شیار143» متاثر می‌شود و اشکی می‌ریزد، همه چشم‌ها او را می‌بینند. در ادامه همین نمونه‌ها، می‌توان به حضور علی ضیا و مازیار فلاحی در مسابقه دوستانه و خاطره‌انگیز پرسپولیس و آث‌میلان ایتالیا یا حمید علیدوستی (ستاره سابق فوتبال) در برخی از نمایش‌ها و اکران‌های ویژه سینما به عنوان تماشاگر اشاره کرد.

نمونه‌های خارجی نیز در این مورد کم نیست؛ هنوز چهره لئوناردو دی کاپریو را در بازی یک چهارم نهایی تیم‌های فوتبال آلمان و آرژانتین در جام‌جهانی 2010 را فراموش نکرده‌ایم یا تماشاگرانی که سال91 به تماشای بازی تیم‌های لس‌آنجلس لیکرز و نیواورلئان از سری مسابقات لیگ بسکتبال حرفه‌ای آمریکا نشستند، استیون اسپیلبرگ و جک نیکلسون را در کنار خود می‌دیدند. جالب اینجاست که نیکلسون زمانی پیشنهاد اسپیلبرگ برای بازی در نقش اول فیلم معروف «برخورد نزدیک از نوع سوم» را رد کرده بود! نقشی که در نهایت ریچارد دریفوس آن را بازی کرد.

اما این پیوندهای سینمایی و ورزشی بخصوص درباره کشور خودمان، این روزها بیشتر از قبل به چشم می‌خورد و محسوس‌تر و البته مهم‌تر از هر چیز باارزش‌تر است. در هر مسابقه تیم ملی ایران در لیگ جهانی والیبال، برخی چهره‌های شناخته شده سینما و تلویزیون را می‌بینیم که برای حمایت از جوانان غیور کشورمان در استادیوم 12 هزار نفری آزادی حاضر می‌شوند و بی‌منت و بی‌دریغ و با شوق به تشویق تیم می‌پردازند.

مهدی پاکدل، شهرام حقیقت‌دوست، عباس غزالی، حسین سلیمانی، علیرام نورایی، دانیال عبادی، بهرنگ علوی، سیاوش خیرابی، امیررضا دلاوری و امیر جعفری، برخی از هنرمندانی هستند که طی روزهای گذشته همراه مردم شدند و با عِرق و تعصبی مثال‌زدنی تیم والیبال را تشویق کردند. این جنس از همراهی‌ها، بهترین شکل حمایت فرهنگ و هنر از ورزش است و با توجه به وجه الگویی این چهره‌ها، می‌تواند تاثیرات اجتماعی خوبی بر جای بگذارد.

گروه فرهنگ و هنر - علی رستگار