۱۵ هزار بمب در ۱۸ دقیقه + عکس

ماه می میلادی سالروز تسلیم ارتش آلمان نازی به نیروهای متفقین و سقوط برلین است. به این ترتیب جنگ جهانی دوم در اروپا به پایان می رسد و چند ماه بعد ارتش آمریکا دو بمب هسته ای را در هیروشیما و ناکازاکی آزمایش می کند. رخداد تکان دهنده ای که به مرگ دردناک ۳۵۰ هزار نفر از شهروندان ژاپن می انجامد.

این روزها معمولا رسانه های جهان به تقدیر از قربانیان جنگ می پردازند و جنایات نیروهای محور به ویژه آلمان و ژاپن را مرور می کنند.

این در حالیست که متفقین متشکل از آمریکا، انگلیس و شوروی به فاتحان دومین جنگ جهانی محسوب می شوند، هیچگاه بابت عملکرد خود در دادگاه های بین المللی مورد سوال قرار نگرفتند.

در واقع رسیدگی به جنایات جنگی که سالها پس از جنگ ادامه داشته تنها به جنایات شکست خوردگان جنگ اختصاص داشته است.

این در حالی است که حتی بابت جنایت هولناکی مانند استفاده از بمب هسته ای از سوی آمریکا تا هیچ دادگاه بین المللی تشکیل نشده است.

علاوه بر این روایات متعددی از جنایت های متفقین در طول جنگ وجود دارد که علیرغم انتشار آثار متعدد در مورد آنها همچنان در نیمه تاریک تاریخ این جنگ قرار دارند.

۱۵ هزار بمب در ۱۸ دقیقه

در شمال آلمان شهر نه چندان بزرگی به نام «امدن» وجود دارد که در جنگ جهانی دوم توسط هواپیماهای کانادایی در ۱۸ دقیقه تا ۸۰ درصد نابود شده است. این شهر بندری به همراه ساکنانش به کام مرگ فرو رفته است.

در روز ۶ سپتامبر ۱۹۴۴ بود که ۱۸۱ بمب‌افکن کانادایی در عرض تنها ۱۸ دقیقه ۱۵ هزار بمب و محموله انفجاری به این شهر بندری پرتاب کردند.

آخرین حمله هوایی به این شهر در تاریخ ۲۵ آوریل ۱۹۴۵ صورت گرفت.«امدن» از جمله شهرهایی اروپایی است که بیشترین صدمه و تخریب را در جنگ جهانی دوم متحمل شدند.

بیش از یک میلیون اسیر آلمانی کشته شدند

پس از سقوط هیتلر رقمی در حدود ۳ میلیون سرباز آلمانی به اسارت ارتش شوروی درآمدند و اغلب آنها به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند.

هنگامی که ۱۰ سال بعد، آخرین گروه از این اسرا به کشورشان بازگشتند، ۱.۱ میلیون نفر از آنان در دوران اسارت جان خود را از دست داده بودند.

اردوگاه هایی که سربازان آلمانی در آنها نگهداری می شدند عموما در سیبری بوده است.

این اردگاه ها بعد از تخلیه آلمانها به زندانیان سیاسی در شوروی سابق اختصاص یافت و آز آن پس به یکی از کابوس های تاریخ معاصر جهان بدل گشت.

سرنوشت شوم زنان پس از جنگ

مارتا هیلرز (۱۹۱۱-۲۰۰۱) روزنامه نگار آلمانی در کتابی با عنوان «یک زن در برلین» برخی گزارش های تجاوز به زنان از سوی ارتش سرخ را به ثبت رسانده است.

به طور مثال طی گزارشی سربازان شوروی به یک زایشگاه و پرورشگاه خیریه یورش برده و به زنان باردار و زنانی که به تازگی وضع حمل کرده بودند تجاوز کردند.

در این بین دیگر ارتش های متفقین تنها نظاره گر بوده و یا حتی گفته می شود که با روس ها مشارکت می کردند، به ویژه اینکه گزارش هایی تجاوز سربازان آمریکایی نیز وجود دارد.

آوارگی اجباری برای آلمانی ها

بعد از پایان جنگ جمعیتی در حدود ۱۶.۵ میلیون آلمانی به طور اجباری وادار به مهاجرت شدند. ۲ میلیون نفر از قسمت شرقی آلمان، که بخشی از لهستان شد، رانده شده بودند. ۷ میلیون نفر دیگر نیز از سرزمین‌های اجدادی خود در اروپای مرکزی رانده شدند.

کنراد آدرناور سیاستمدار غرب گرای آلمانی بر این باور بود که جمعیتی حدود ۶ میلیون آلمانی در جریان این تبعید اجباری جان خود را از دست داده اند.

جیمز بک مورخ می‌گوید:«تطبیق سرشماری‌ها نشان داده است که در فاصله اکتبر ۱۹۴۶ تا سپتامبر ۱۹۵۰ حدود ۷/۵ میلیون نفر در داخل آلمان ناپدید شده‌اند».

گرسنگی شکنجه شایع

انگلیس و آمریکا حدود یک میلیون سرباز آلمانی را که اسیر شده بودند برای کار اجباری به فرانسه دادند تا در فرایند بازسازی از آنها استفاده شود.

به گزارش صلیب سرخ، در فاصله نه چندان طولانی پس از جنگ ۲۰۰ هزار نفر از زندانیان با گرسنگی مواجه بودند.

آیزنهاور با فرستادن یک پیام فوری به مناطق تحت کنترل غرب دستور داده بود تا غذا دادن به اسیران با مجازات های عجیب مثل اعدام پاسخ داده شود. این دستور در قالب یک بخشنامه به تمامی فرمانداری های ارسال شده بود.

قطع عضو برای یادگاری!

در جریان جنگ جهانی دوم، برخی از کارکنان نظامی ایالات متحده اعضای بدن کارکنان خدماتی مرده ژاپنی در جبهه اقیانوس آرام را قطع می‌کردند.

قطع عضو کارکنان ژاپنی شامل بریدن اعضای بدن به عنوان «یادگاری جنگی» و «غنائم جنگی» بود.

دندانها و جمجمه‌ها بیش از همه به عنوان غنیمت برده می‌شد گرچه دیگر اعضای بدن هم جمع آوری می‌شد.

پدیده «غنیمت بردن» به حدی شایع بود که بحث در مورد آن در مجلات و روزنامه‌ها شدیداً رخ می‌داد و گزارش شده شخص فرانکلین روزولت از یکی از نمایندگان کنگره یک «نامه بازکن» ساخته شده از بازوی یک انسان هدیه گرفته بود.

دیدگاه رایجی در آمریکا وجود داشت که ژاپنی‌ها از انسان پست ترند. رسانه‌های آمریکا به تبلیغ این دید نسبت به ژاپنی ها کمک کردند، مثلاً آنان را «جانوران زرد» توصیف می کردند.(مهر)