سوپر ماریو در محاصره اعداد

او در تابستان گذشته با 16 میلیون پوند از میلان به لیورپول آمد و در این مدت هرگز از تیتر اخبار بندر لیورپول پایین نیامد. چندی پیش مارک لاورنسن مدافع پیشین لیورپولی‌ها در گفت‌و‌گو با رادیو بی‌بی‌سی در مورد او گفته بود یک وقت تلف کردن کامل است. باید بالوتلی را فراموش کنیم. او حتی نباید در نزدیکی این تیم هم باشد. انتقادات اینچنینی باعث شد عملکرد این ایتالیایی سیه‌چرده را از سه نقطه نظر متفاوت بررسی کنیم.

کارهای دفاعی

پس از پیروزی یک بر صفر مقابل بشیکتاش در بازی رفت لیگ اروپا، جیمز پیرس در روزنامه لیورپول اکو نظر برندن راجرز سرمربی لیورپول را در‌باره عملکرد ماریو بالوتلی این‌گونه منتشر کرد: همه ما باید بدانیم در چه سطحی داریم فوتبال بازی می‌کنیم و همه ما به‌عنوان یک تیم کار می‌کنیم و وقتی اشتباه کنیم، مشخص می‌شود که یکی کارش را خوب انجام نداده است. او نیاز دارد به جای آن‌که کنار زمین بایستد، بازی کردن در پست خودش را بهبود بخشد. او اگرچه توانایی گلزنی دارد، اما این کار اصلی است. او باید در بازی هم تاثیر داشته باشد و نشان دهد که چه از ابتدا در زمین باشد و چه از روی نیمکت به زمین بیاید، می‌تواند تیمش را تحت تاثیر قرار دهد.

لیورپول با هدایت راجرز به تیمی تبدیل شده که از همان خط حمله مشغول دفاع کردن می‌شود و این کار چه زمانی که توپ را در اختیار داشته باشد و چه نداشته باشند، انجام می‌شود. به همین دلیل وقتی رحیم استرلینگ در نوک حمله قرار می‌گیرد، کارایی‌اش را از دست می‌دهد. البته جابه‌جایی برای پرس کردن همیشه ممکن نیست، اما مقایسه عملکرد دفاعی بالوتلی با دیگر مهاجمان تیم نقش دیگری از مهاجم را نشان می‌دهد. او در هر بازی لیگ برتر به‌طور میانگین 0.9 تکل داشته یعنی بالاتر از ریکی لمبرت (0.2)، فابیو بورینی (0.2) و دنیل استوریج (0.1). در بین مهاجمان مورد استفاده راجرز در این فصل، استرلینگ با 1.1 تکل در هر بازی، از بالوتلی آمار بهتری دارد. این در حالی است که او در هر بازی به میزان 0.2 قطع توپ دارد. اگرچه این میزان اندک است، اما بازهم از عملکرد لمبرت و استوریج که هیچ قطع توپ موفقی نداشته‌اند، بهتر است. بالوتلی در ترکیب لیورپول کمترین میزان دریبل را داشته و در هر بازی به‌طور میانگین 0.1 این کار را انجام داده است، در حالی که پست او کمک می‌کند تا بتواند دریبل‌های بیشتری داشته باشد. در مقیاس بزرگ‌تر باید گفت که بالوتلی در رقابت با بسیاری از هم‌پستی‌هایش در دیگر تیم‌های لیگ برتر با تکل و قطع توپ در هر بازی آمار بالایی دارد. ساموئل اتوئو با 0.6، لوک رمی با 0.4 و ویلفرد بونی با 0.3 که همه آنها پیش از خرید بالوتلی مورد توجه راجرز بوده‌اند، در رده‌های پایین‌تری از این مهاجم ایتالیایی قرار دارند. به نظر می‌رسد زمانی که راجرز از عملکرد دفاعی بالوتلی انتقاد می‌کرد، فراموش کرده بود که دیگر مهاجمانی که وی می‌خواست شرایط بهتری از بالوتلی ندارند.

خودخواهی

وقتی به این بخش می‌رسیم، می‌توانیم به جرأت بگوییم که او خودخواه‌ترین مهاجم نوک دنیاست. هم‌تیمی سابق وی در میلان، عادل ترابات دسامبر سال گذشته در گفت‌و‌گو با دیلی میل در مورد او گفت با ماریو بازی کرده‌ام و می‌توانم تائید کنم که بازیکن خوبی است، اما از دید من یک بازیکن کلاس جهانی نیست، چراکه خودش را در اختیار تیم قرار نمی‌دهد. این شاید نظر شخصی ترابات باشد اما آیا درست است؟ برای این‌که متوجه شویم او چقدر حرف درستی زده، باید آمار پاس‌هایش را بررسی کنیم. ماریو در این فصل به‌طور میانگین تنها 15.94 پاس موفق در طول 90 دقیقه داشته که این مقدار از همه بازیکنان این تیم کمتر است. صحت پاس‌هایش به‌طور متوسط 70 درصد است که پس از لمبرت با 69 درصد و خوزه انریکه با 65 درصد، در رده سوم بدترین‌های لیورپول قرار دارد. از سوی دیگر او در هر بازی 0.69 پاس کلیدی می‌دهد، یعنی کمتر از دیگر مهاجمان تیم. درواقع این آمار برای بالوتلی از آدام لالانا با 1.37 پاس کلیدی، فیلیپ کوتینیو با 1.52 پاس و رحیم استرلینگ با 2.05 کمتر است. بنابراین می‌توان گفت که بالوتلی در این فصل نتوانسته پاس‌های موثری برای هم تیمی‌هایش مهیا کند. البته فقط این موضوع نمی‌تواند میزان اثرگذاری وی را به‌عنوان یک بازیکن در تیم مشخص کند. نتیجه حرکات بدون توپ و کارکردهای دفاعی‌اش در گلزنی هم‌تیمی‌هایش نمود پیدا کرده، اما زمانی که این بازیکن بیست و چهار ساله پا به توپ می‌شود، کاملا خودخواه است.

بی‌مصرف بودن

یکی دیگر از قدم‌هایی که ماریو در راه بهبود پیدا کردن کیفیت بازی‌اش باید بردارد، مفید بودن است؛ چیزی که اکنون کمتر از او دیده می‌شود. در 13 بازی لیگ برتر او فقط یک گل به ثمر رسانده و در همه 18 دیداری که در مسابقات مختلف پا به میدان گذاشته، فقط سه گل‌زده است. این در حالی است که او در بازی‌های لیگ به طور میانگین در هر بازی 3.7 شوت به سمت دروازه زده که از همه بازیکنان لیورپول بیشتر بوده است. در لیگ برتر فقط سرخیو آگوئرو و چارلی آستین با 4.2 شوت به دروازه از او در رده‌های بالاتری قرار گرفته‌اند. این در حالی است که آگوئرو 17 گل به ثمر رسانده و آستین 15 بار دروازه حریفان را باز کرده است. در مورد بالوتلی به نظر می‌رسد او اثرگذاری بالا با کمترین میزان بازدهی را دارد.

او در آخرین بازی برای میلان و پیش از انتقال به لیورپول با شوتی از راه دور دروازه بولونیا را گشود تا با نتیجه یک بر صفر این تیم را شکست دهد. ماریو همیشه علاقه زیادی به شوت‌های از راه دور داشته، اما همیشه در این کار موفق نبوده است. در این فصل لیگ برتر هیچ مهاجمی در طول 90 دقیقه بیشتر از بالوتلی شوت‌هایی از بیرون محوطه جریمه نداشته است. او به طور میانگین 89‌/‌2 شوت از راه دور داشته است. این در حالی است که استوریج، هم‌تیمی‌اش در لیورپول با 88‌/‌1 شوت از راه دور در هر بازی در رده سوم لیگ برتر قرار دارد. با این حال هیچ یک از آنها نتوانسته‌اند تا این مقطع از لیگ برتر، با استفاده از این شوت‌ها گلی به ثمر برسانند. اگرچه راجرز استرس زیادی در مورد بالوتلی دارد و رکود گلزنی‌اش از زمان انتقال به لیورپول در تابستان سال گذشته نگرانی اول اوست، اما در بازی‌های اخیر کارهای هجومی تیم پیشرفت کرده و ماریو روی ضعف‌هایش بیشتر کار می‌کند که این می‌تواند حضور وی در آینده لیورپول را تضمین کند. طبق آمار، بالوتلی کارهای زیادی برای انجام دادن دارد، اما وقتی او با هم‌تیمی‌های دیگرش مقایسه می‌شود، چیزی کمتر از آنها ندارد و می‌تواند برای راجرز همچنان مفید باشد.