نیمه خالی لیوان؛ زنان بی‌سواد

خوشبین‌ترین فرد عالم هم که باشیم چاره‌ای نداریم جز این‌که این‌بار نیمه خالی لیوان را ببینیم. اوضاع سوادآموزی ما ایرانی‌ها خوب نیست، سواد‌آموزی برای خیلی از ما اولویت نیست، هنوز خیلی از ما معتقدیم تحصیل، نان و آب نمی‌شود و به بسیاری از زنانمان نیز قبولانده‌ایم که درس خواندن برایشان بی‌فایده است و آنها در ذهنمان جایگاهی بالاتر از رختشویی و رفت و روب ندارند.

در فرهنگ برخی نقاط کشور سوادآموزی برای زن قبح دارد و می‌گویند زنان با تحصیل گستاخ می‌شوند و بلندپروازی می‌کنند.

اینها بال پرواز زنان را می‌بندند و استعدادشان را کور می‌کنند. آمارهای تعجب‌آور مربوط به بی‌سوادی زنان هم از همین‌جا آب می‌خورد.

بیش از سه دهه است که نهضت سوادآموزی مبارزه با بی‌سوادی را آغاز کرده، اما شک نکنید این نهضت موفق نبوده، ‌علتش هم همین مقاومت‌های فرهنگی است که بی‌سواد ماندن زنان و دختران را ترجیح می‌دهد به بالندگی آنها البته بجز موانع فرهنگی، چالش‌های اقتصادی هم در تشدید بی‌سوادی و تولید آدم‌های بی‌سواد نقش دارد که از زنان و دختران، نیروی کار می‌سازد نه انسانی که برای خلاصی از شیوه زندگی اجدادی‌اش باید به سوادآموزی چنگ بزند اما با این حال همچنان غلبه با موانع فرهنگی است، سوادآموزی هنوز در بین بخشی از مردم ما فضیلت محسوب نمی‌شود که این کار نوعی وقت‌گذرانی است، عاطل ماندن و باطل بودن است.

همه کسانی که این‌گونه فکر می‌کنند به یک چیز توجه ندارند و آن جایگاه یک زن بی‌سواد در خانواده است و تاثیرش در بالندگی کودکانش. یک مادر دانا، تواناست، صاحب ایده است و با چشم باز زندگی می‌کند.

یک زن بی‌سواد، اما چشم بسته است، قدرت عمل ندارد، محکوم به زندگی کردن به شیوه‌ای است که دیگران به او دیکته می‌کنند؛ یک مادر باسواد با مادری بی‌سواد هم‌وزن نیست اما کسانی که کورکورانه مانع تحصیل زنان می‌شوند یا دخترانی که تحت‌تاثیر فرهنگ اجباری قانع شده‌اند که با درس خواندن به جایی نمی‌رسند، نمی‌دانند که خانواده به سعادت و شکوفایی نمی‌رسد مگر وقتی زنی پرتوان و آگاه در راس آن باشد.

مریم خباز - گروه جامعه