درسی که علی کریمی به اسطوره استقلالی‌ها داد

علی کریمی دوشنبه هفته ای که گذشت رو در روی عادل فردوسی پور نشست، رخ به رخ و چشم در چشم. می گویند هفته آینده کل مصاحبه پخش می شود، درست مثل مصاحبه فرهاد مجیدی.

صرف نظر از اینکه این بار انگار عادل ترجیح داده که مصاحبه اش ضبط شده و کنترل شده باشد تا مثل ماجرای مجیدی دچار بحران نشود اما از همین چند دقیقه هم می توانستی تفاوت مجیدی را با کریمی ببینی و حس کنی و صرف نظر از رنگ‌ها تنها و تنها شخصیت ها را مقایسه کنی.

در واقع مقایسه ای که شاید همیشه در زمین فوتبال و از بعد فنی انجام می شد حالا از نظر رفتاری انجام می شود و با وجود آنکه کریمی هم نقاط سیاه زیادی درکارنامه و زندگی اش دارد که قابل پردازش است اما با توجه به بحثی که بین رسانه ها و فرهاد درگرفت یکی دو نکته را بیان می کنیم.

نکته اول اینکه علی کریمی سیاستمدار نیست و سیاستمدارانه هم حرف نمی زند و نمی کوشد که سیاستمدارانه حرف زدن را هم یاد بگیرد.

او با دایی که مشکل دارد می گوید همانی را که هست می گوید نه بیشتر و نه کمتر. همان که فکر می کند را بر زبان می آورد اما مجیدی به اندازه یک کتاب در مورد امیر قلعه نویی حرف زد و ظاهرا به اندازه چند تا کتاب هم حرفی نزد اما در لفافه گفت و در پرده ابهام.

تفاوت علی و فرهاد در بزرگترین نقطه قیاس همین بود که علی همان است که فکر می کند اما فرهاد انگار با خودش خیلی صادق نیست و با خودش هم رودر بایستی دارد و همیشه راه را برای بازگشت باز می گذارد.

این اما بزرگترین تفاوت نبود یا اگر بود یک نکته دیگر به بزرگی همین تفاوت وجود دارد که قرار است در مصاحبه کامل کریمی گفته شود و آن این است که کریمی نه تنها سعی نکرد که ماجرایی را ماست مالی کند بلکه عین حقیقت را می گوید و اتفاقا مردم هم از همین موضوع خوشحال هستند و او را به همین دلیل دوست دارند.

علی کریمی خودش خیلی واضح از قرارداد داخلی با استقلال حرف زد نه تکذیب کرد و نه گفت به یاد نمی آورد.

کریمی می داند مردم به اندازه خود وی می فهمند و می دانند که حتی یک تیفوسی آبی یا قرمز هم اگر از تیم مقابل پیشنهاد داشته باشد برای رشد و تعالی خودش و به ثمر رساندن زحماتش پیشنهاد را قبول می کند و می رود و البته اگر قبل از عقد کامل قرارداد تیم محبوبش به او پیشنهاد بدهد می تواند برگردد و مردم هم این نکته را درک می کنند و نه تنها از آن ناراحت نمی شوند بلکه با صداقت علی بیشتر خو می گیرند و او را بیشتر دوست خواهند داشت چرا که چیزی دوست داشتنی تر از حقیقت وجود ندارد.

علی کریمی تکذیب نمی کند و حقیقت را می‌گوید تا محبوب تر شود اما فرهاد حقیقت را پنهان می کند به خیال اینکه محبوبیتش از دست می رود اما نمی داند هوادار استقلال که او را اسطوره می داند از اسطوره اش توقع راستی دارد نه سیاسی بازی.

کاش فرهاد که این همه محبوب است آن روز خیلی دوستانه و در نهایت اعتماد به نفس می گفت: «بله آن روزها جوان بودم و خام حرفی زده بودم چون با مسئولین وقت مشکل پیدا کرده بودم و حالا خوشحالم که نرفتم و البته فکر هم نمی کنم هرگز به پرسپولیس می رفتم حتی با وجود همه آن مشکلات!»

مردم حقیقت را از هر بازیکنی و هر تیمی و هر چیزی بیشتر دوست دارند و این رازی است که شاید خیلی ها آن را فراموش کرده باشند.(روزنامه 90)