تشنج‌های صرع، علائم و هشدارها

جام جم سرا: ژنتیک عامل اصلی در زمینه ایجاد بیماری صرع است. علاوه بر ژنتیک عوامل دیگری ازجمله عوامل متابولیکی و نیز عواملی مانند ضربه مغزی، سکته مغزی و وجود تومور در مغز نیز می‌تواند زمینه‌ساز ابتلا به صرع شود.
شروع بیماری صرع در دوران کودکی و نوجوانی بیشتر منشأ ژنتیکی و متابولیکی داشته و در سنین بالاتر عمدتا عوامل دیگر غیراز عوامل ژنتیکی در بروز صرع دخیل هستند.

تفاوت تشنج‌های ناشی از صرع با دیگر تشنج‌ها، تکرار این تشنج‌ها در طول زندگی فرد است. ٧٥‌درصد موارد صرع با استفاده از دارو قابل کنترل است. بیماران باید حداقل دو‌سال دارو مصرف کنند تا بتوان تشنج‌های صرع در آنها را کنترل کرد. همچنین بی‌خوابی و استرس‌هایی که بی‌خوابی را به دنبال داشته باشد، می‌تواند تشنج‌های صرع را افزایش دهد.
آغاز تشنج در برخی موارد صرع با بروز علایمی همراه است. به عنوان مثال، برخی بیماران پیش از شروع تشنج بوی خاصی را استشمام می‌کنند یا تصویر خاصی را می‌بینند که این علایم به آنها هشدار می‌دهد تا چند دقیقه دیگر دچار تشنج می‌شوند. برخی بیماران نیز در روزهایی احساس ناخوشایندی و کسالت یا درد معده دارند که بدین گونه متوجه می‌شوند در آن روز دچار تشنج می‌شوند.
تشنج‌های صرع با گذشت چنددقیقه خودبه‌خود متوقف می‌شوند با این حال، در این زمان بهتر است دست و پای بیمار گرفتار تشنج را گرفت تا با برخورد به اجسام اطراف دچار آسیب نشود. همچنین باید بیمار را به پهلو خواباند تا کف و بزاق به داخل ریه او نرود و زمینه‌ساز عفونت‌های ریه نشود. از قفل‌ شدن دهان فرد نیز باید جلوگیری کرد و در صورت بروز آن باید بلافاصله دهان را باز کرد و زبان را از لای دندان‌ها بیرون آورد. (دکتر داریوش افشاری - متخصص مغز و اعصاب)