ارباب خصومت

عنوان بازی: Middle Earth: Shadow of Mordor
پلتفرم: Xbox360، Xbox One، PS3، PS4، PC
ناشر: Warner Bros. Interactive Entertainment
سازنده: Monolith Productions، Behaviour Interactive
سبک: اکشن‌/‌ ماجرایی‌/‌ جهان باز
امتیاز: 8.5

بگذارید از همین اول به حقیقتی اشاره و خیال دوستان را راحت کنم، سایه‌ موردور شباهت زیادی به سری بازی‌های «کیش قاتل» دارد. آن‌قدر که به عنوان یکی از هواداران پروپا قرص آن سری ـ که بعد از قسمت سوم حتی رغبت نکردم قسمت چهارم را به اتمام برسانم ـ سایه‌ موردور را انقلابی می‌دانم که باید از قسمت 3 به بعد در سری کیش قاتل رخ می‌داد. حقیقت همین جاست، این اقتباس از دنیای استاد تالکین فقید، فقط یک تقلید نیست؛ بلکه از خیلی جهات از هم‌قطاران خود سر است؛ حداقل از نظر فنی.

داستان بازی آغازی توفانی دارد. در روایتی مشابه ابتدای منظومه‌ کمدی الهی (اثر شاعر گرانقدر ایتالیا، دانته)، شاهد مرگ تالیون هستیم؛ مرگی که هنوز چیزی از آن نگذشته برای دنیای دیگر مقبول نیفتاده و تالیون را به سرزمین میانه باز پس می‌فرستد. در این بازگشت، تالیون با شبحی موسوم به «همزاد» آشنا می‌شود که حافظه‌اش را از دست داده است. همزاد با اشاره به خروش مجدد سائورون برای حکومت بر سرزمین میانه، تالیون را قانع می‌کند که شمشیر برکشد و از اسارت سرزمین خود در چنگ ظلمت، جلوگیری کند.

سایه‌ موردور در همان ده دقیقه‌ ابتدایی، آینه‌ای از وقایع چند ساعت بعد خود است. کارگردانی هنری صحنه‌های آغازین عالی است. صحنه ناگهان از ظاهر سبز و دلنشین به توفانی مخوف تغییر می‌کند که چهره‌ اورک‌های متخاصم در آن بشدت رعب‌آور است. در همین میان‌پرده‌ها و گیم‌پلی‌های آغازین در‌هم‌تنیده، گاهی شاهد روایت عجولانه و نه‌چندان منطقی داستان هستیم. قبل از این‌که صحنه‌های روایی، اثر لازم را روی بازیکن بگذارند، دوربین به صحنه‌ای دیگر می‌رود و این مساله از همان ابتدا همذات پنداری با تالیون را مشکل می‌کند. این مشکل تا ساعت‌ها بعد ادامه دارد و بازیکن بسختی می‌تواند خود را به ماجراهای تالیون علاقه‌مند کند. بی‌انصافی نیست اگر بگوییم ستاره‌های این داستان یک سری از شخصیت‌های فرعی‌اند که از بخش دوم بازی به آن اضافه می‌شوند.

اما سوای داستان ضعیف که به مرور ضعیف‌تر هم می‌شود، باید از صداپیشگی عالی اثر یاد کرد که با کنار هم قرار دادن تیمی از بهترین گویندگان این عرصه، واقعا شنیدنی از آب درآمده است. موسیقی نیز با دخالت دادن سازهای بادی بم در کنار ملودی‌های ظریف‌تر، لحظات پرعمقی خلق کرده است.

هسته‌ گیم‌پلی دقیقا از سری کیش قاتل عاریه گرفته شده است. با نگه‌داشتن دکمه‌ای، تالیون اقدام به دویدن و بالا رفتن و پریدن از سطوح می‌کند. این سیستم تک دکمه‌ای همان بلایی را سر این بازی آورده که تک دکمه‌ای شدن کنترل‌های کیش قاتل به سرش آورد. با این‌که بیشتر لحظات بازی بدون مشکل و سکته سپری می‌شود، اما گاهی پیش می‌آید که موتور بازی در اجرای ساده‌ترین حرکات دچار تعلل می‌شود و ممکن است پیامد یک ماموریت را تحت تاثیر قرار دهد.

این مشکل بخصوص زمان‌هایی بشدت به چشم می‌آید که در تنگنا قرار گرفته‌اید و قصد فرار دارید. تالیون خیلی راحت بین پریدن از روی یک سطح یا راه رفتن روی آن سردرگم می‌شود و بازیکن را دچار مشکل می‌کند. هواداران کیش قاتل عینا با چنین مشکلی مواجه بوده و هستند. هرچند از این حیث و بنا بر تجربه‌ شخصی می‌توانم کیش قاتل را برتر بدانم.

با وجود این مشکل مشترک، نکته‌ بسیار مثبتی در بطن سایه‌ موردور وجود دارد که از همان مراحل ابتدایی جلب توجه می‌کند. یکی از ایرادهایی که گیمرهای حرفه‌ای به سری بازی کیش قاتل وارد می‌دانند، اسکریپتی بودن بیش از حد مبارزات و وجود نداشتن چالش حقیقی است؛ ‌طوری که یک گیمر دقیق بسادگی می‌تواند از پس چند ده دشمن برآمده و حتی یک ضربه هم دریافت نکند. در این بین تنها چالش، تحمل یکنواختی و خسته‌کننده بودن مبارزات است. در سایه‌ موردور قانون دیگری حکمفرماست. حتی اگر واقعا در تشخیص بموقع و دفع حملات دشمن تبحر داشته باشید، باز هم ممکن است با هجوم دشمنان و شلوغی دیوانه‌کننده‌ صحنه، خیلی سریع بازی را واگذار کنید. هریک از این شکست‌ها بهای خاص خود را دارد که گران یا منصفانه بودنش به نگرش بازیکن برمی‌گردد.

تالیون برای شکست سپاه سائورون اقدام کرده است. کاری به این بزرگی، بدون استراتژی میسر نیست. برای شکستن این حصر شوم، تالیون به شمای سپاه سائورون مراجعه می‌کند. این شما درجه‌بندی نظامی و سطح تک‌تک فرمانده‌های اورک را به نمایش می‌گذارد. بازیکن هر بار، یکی از این فرماندهان را مشخص کرده و به نبرد با او می‌رود.

هر فرمانده یک سری نقاط ضعف و قوت دارد که برای غلبه بر او باید مد نظر قرار بگیرد. یکی از آتش هراس دارد و دیگری از کاراگور (موجودات وحشی چهارپا)، که در این صورت می‌توانید با آتش زدن فرمانده‌ مورد نظر یا حمله به او سوار بر یک کاراگور، او را راحت‌تر از پا دربیاورید. همچنین بعضی از فرماندهان نسبت به حملات مخفیانه یا حمله از دور آسیب‌پذیرتر هستند و در این صورت با یک ضربه از پا درمی‌آیند. البته گزینه‌ها خیلی بیشتر از این حد است و در این مجال نمی‌گنجد.

همان طور که اشاره شد، سیستم مبارزه‌ بازی از سری کیش قاتل الهام گرفته شده است. ضربات عادی فقط با یک دکمه انجام می‌شود، اما تنوع انیمیشن‌ها آن‌قدر زیاد است که از یکنواختی بازی بکاهد. علاوه بر آن، تالیون قابلیت اکتساب مهارت‌های زیاد دیگری را هم دارد که تنوع بازی را دوچندان می‌کند. این تنوع هم شامل مهارت‌های رزمی می‌شود و هم مهارت‌های ماجرایی و داستانی. برای مثال به مرور تالیون یاد می‌گیرد چطور ذهن اورک‌ها را تسخیر کرده و به کنترل خود درآورد. همچنین او می‌تواند از اورک‌ها اعتراف گرفته و مشخصات رئیس‌ها را درآورد، یا آنها را با پیغام تهدید به مرگ به سوی یکی از فرماندهان روانه کند تا در صورت پیروزی غنایم بهتری به دست آید.

در کل اگر بخواهیم ماهیت این اقتباس از سه‌گانه‌ شاهکار تالکین را خلاصه کنیم، باید بگوییم هرچند از نظر داستان‌پردازی ضعف‌های خاص خود را دارد و شاید هیچ‌کس نتواند آن‌طور که باید با تالیون ارتباط برقرار کند (همان‌طور که برقراری ارتباط با شخصیت کنوِی در قسمت سوم کیش قاتل مشکل بود)، اما از نظر گیم‌پلی آن‌قدر عمیق و دقیق هست که ساعت‌ها وقت خود را به آن اختصاص دهید.

سیاوش شهبازی
ضمیمه کلیک