شرفی: دیگر درباره مایلی کهن بد نمی گویم!

مصاحبه آی اسپورت با مربی تیم ملی در جام جهانی 1978 پیش رویتان است:

بازیکنان امید آدم آهنی بودند!

بازی ایران – ویتنام را کامل ندیدم. فقط گوشه هایی از ان را در یک برنامه ورزشی دیدم. از نتیجه معلوم است که بازی قابل قبولی نبوده. گل هایی که می خوردند نشان می داد بازیکنان ما شبیه آدم آهنی هستند. انگار بازی بین انسان با رباط بود. بازیکنان ما از جایشان تکان نمی خرودند و این مایه تاسف برای فوتبال ایران بود. نمی دانم چه اتفاقی افتاده اما هر چه بود تحقیرمان کرد.

زمان ما ویتنام تیم نداشت

وقتی ما بازی می کردیم ویتنامی وجود نداشت. حتی زمان مربیگری مان آنها تیم نداشتند تا در مسابقات شرکت کنند. حالا می آیند و به ما 4 تا می زنند. شما راه دور نروید. زمانی به مالدیو 17 گل زدیم اما چند سال بعد به زور توانستیم آنها را شکست بدهیم. اینها باید برای مان عادی شود. چون ما در جا می زنیم اما آنها پیشرفت می کنند.

از آنهایی که وینگادا را آوردند ایراد بگیرید

من ایرادی به وینگادا و مربیان تیم امید نمی گیرم. ایراد را به آدم هایی می گیرم که وینگادا را تیم امید آوردند. در ایران مربیان بهتر از وینگادا زیاد داریم اما معلوم نیست که چطور آنها بیرون می مانند و یکی مثل او تیم امید را مربیگری می کند. اینهایی که وینگادا را انتخاب کرده اند چسبیده به ورزش هایی هستند که نمی دانم از کجا وارد شده اند و جالب اینکه خارج هم نمی شوند. به عنوان مثال از سیاسی پرسیدند فوتبالی هستی یا نه که در جواب می گوید من به جای میدان فوتبال به میدان جنگ رفته ام. آخر چقدر با خون شهدا بازی می کنید؟

جرات نداشتند با دایی روبرو شوند

به نظر من نوع اخراج علی دایی از پرسپولیس عجیب و غیر منطقی بود. کجای دنیا دو مربی سر تمرین یک تیم می روند؟ من به مقصر این ماجرا کاری ندارم ، فقط می گویم هیات مدیره باشگاه و همین آقای سیاسی جرات نداشت با دایی رو در رو شود و به او بگوید که اخراجی. مربی یک روز می آید و یک روز هم باید برود. می توانستند دایی را صدا و به او اعلام کنند که از امروز سرمربی پرسپولیس نیستی. آنها جراتش را نداشتند و همین باعث شد تا این اتفاقات رخ دهد.

دیگر از مایلی کهن بد نمی گویم

به این فکر رسیدم که دیگر درباره مایلی کهن و آنهایی که در فوتبال زحمت می کشند بد نگویم. دلم نمی آید از اهالی فوتبال انتقاد کنم. حتی مایلی کهن که همه می دانند چقدر با هم اختلاف داریم. طرز فکرم کاملا عوض شده. این درست که سلول های من و مایلی کهن در دو سیاره مختلف است و طرز فکرمان به هیچ وجه با هم همخوانی ندارد اما او و خیلی های دیگر مثل قلعه نویی و دایی برای این فوتبال زحمت کشیده اند و باید حق شان را بگیرند. این همه بخور بخور است و کسی صدایش در نمی آید. چه ایرادی دارد فوتبالیست ها، مربیان و اهالی فوتبال هم پول بگیرند؟ به علی دایی گیر داده اند که چرا دو میلیارد می گیری!بروند از سیاسی و زنجانی بپرسند که چطور این پول ها را در آورده اند. چرا فقط به فوتبالی ها پیله می کنند