تا عبادت پذیرفته نشود ارج و اوجی ندارد

ارزش هر طاعت به مقبولیت آن است تا نماز ما قبول نشود ارتقا نمی­ یابد و بالا نمی­ رود تا روزه ما پذیرفته نشود اثرگذار نیست و ارجی و اوجی ندارد. قبول اعمال به نیت و اخلاص و تقید و عبودیت در برابر خداست.

سی روز روزه گرفتیم و نماز به پا داشتیم امروز از او می­ خواهیم روز ه­مان را مقرون به شکر و قبول قرار بده و آن­ گونه که تو و رسولت از آن راضی باشند.

آری، خداوند روزه­ای را ارزش می­ نهد و می­ پذیرد که آمیزه­ ای از پرهیز و ایمان باشد. در این حال شکر و سپاس الهی نسبت به عبادت بنده، همان مهر قبول اوست او آن­ هنگام طاعت را قبول می­ کند که «خداپسند» باشد الگوگیری از سنت­های او اطاعت و رضایت خدا را به همراه دارد.

طاعت و عبادتی که آلوده گناه باشد ارزشی ندارد دهانی که به روزه بسته شده اما به غیبت و تهمت همواره گشوده است، مهر روزه را هم شکسته!

شنیده­ ایم زنی زبان به غیبت گشود در حالی که روزه بود، پیامبر(ص) فرمود: برو بخور! دیگر روزه نیستی!

از خدا می­ طلبیم دل و زبان­مان را از گناه دور بدارد و روزه ما را مقبول و مورد رضایت خود پیامبر و اهل­ بیتش قرار دهد و مهر «شکر» و «قبول» آن­ها را بر آن ثبت کند.(مهر)