ترس را به‌صورت حریف پرت کن

به گزارش جام جم ورزشی، بازی با آرژانتین، فارغ از هر نتیجه‌ای، یک اتفاق بزرگ در تاریخ فوتبال ایران است. شاید بزرگ‌ترین مسابقه تمام دوران در فوتبال ایران! هرگز، هرگز ایران در مسابقه‌های رسمی با تیمی رودررو نشده که بهترین بازیکن جهان در آن بازی کند و این تیم مدعی اصلی هم برای فتح جام جهانی باشد، این یک رویاست، حتی اگر ترسناک باشد و حالا به زمین وحشت خوش آمدید؛ این شما و این هم توصیفی از «بازیکنان ایران در روز بازی با آرژانتین، چه شرایطی را تجربه می‌کنند؟!»

***

نشست مطبوعاتی پیش از بازی با آرژانتین، با پاسخی ویژه از طرف کارلوس کرش به یک پرسش مهم همراه بود. پرسش: «چگونه می‌خواهید مسی را مهار کنید؟» پاسخ: «... به دام انداختن آن پسر کوچک که اسمش مسی است، واقعا کار دشواری است. اگر او را هم بتوانیم مهار کنیم، به دام انداختن دی‌ماریا و هیگوآین هم سخت است. »... چرا باید به کسی که با اشتیاق نشسته و مشغول خواندن این متن است، 150 کلمه حرف‌های تکراری گفته شود؟! مسی، مسی است دیگر، حتی آدم متنفر از فوتبال هم اسمش را شنیده و این نکته خودش برای رساندن مطلب کافی است، اما... مسی می‌تواند بدترین مهاجم آرژانتین در بازی مقابل ایران باشد! این را می‌دانستید که مسی هرگز برای تیم آرژانتین، حتی شبیه به «مسی» در بارسلونا نبوده؟! کمی جسارت می‌خواهد، ولی احتمالا اگر گوآردیولا به جای کرش در جام جهانی 2014 سرمربی ایران بود، به مدافعانش می‌گفت: «مسی با من! شما به فکر خرد کردن پاهای هیگوآین و دی‌ماریا باشید»!

با این شرایط کمی توصیف درباره نحوه بازی هیگوآین برای خواننده ایرانی مناسب‌تر است تا درک کند: «بازیکنان ایران در روز بازی با آرژانتین، چه شرایطی را تجربه می‌کنند؟!» در پست مهاجم کلاسیک – پستی که کم‌کم از فوتبال حذف می‌شود! – هیگوآین بهترین است؛ جاگیری‌هایش در محوطه جریمه مثل ماجرای فیلم «مرد نامرئی» است و تک‌ضربه‌های آخرش به سمت دروازه حریف، یادآور مهارت تک‌تیراندازها در ارتش شوروی، زمان نبرد با ارتش نازی! این‌چنین مهاجمی است گونزالو هیگوآین!... و سرمربی ایران از بازیکن دیگری حرف می‌زند، همراه با این پرسش: «او را چگونه مهار کنیم؟» کسی که می‌توان او را شاعر فوتبال نامید؛ شاعر، آنخل ماریا! «دی‌ماریا» اسم لطیفی دارد، حتی می‌شود نوشت: «لطیف هم بازی می‌کند» یا به تعبیری شاعرانه؛ مثل یک نقاش که قلم‌مو را با حس برمی‌دارد و همراه با حرکاتی موزون و «خاص» در دست‌هایش، روی بوم می‌کشد. دی‌ماریا در زمین فوتبال دقیقا همین است، با این تفاوت با یک نقاش خلاق، که قلم‌مویش توپ فوتبال است و بوم نقاشی‌اش دروازه تیم مقابل! چنین شاعرانه، با وجود لطافت جاری در اثرش، بسیار ترسناک است! او می‌تواند چنان شما را مسحور نمایش شاعرانه‌اش کند که قادر به درکش نباشید و چه کسی است که نداند؛ ناشناخته‌ها، ترسناک‌ترین پدیده‌های اطراف ماست! به نظر می‌رسد این حال تمام مدافعان جهان باشد، در روز رویارویی با اسم لطیفی به نام «آنخل دی‌ماری!»

***

حرف از ترس شد، اما داستان آرژانتین و مهاجمان وحشتناکش، می‌تواند یک روی دیگر هم داشته باشد و این دلخوشی کوچکی نیست؛ وقتی که اسلحه هراس‌انگیزمان سوی خودمان برمی‌گردد! به این فکر کنید که انتخاب سه یا در نهایت چهار بازیکن تهاجمی از میان گنجینه‌ای پروپیمان از بی‌نظیرترین جواهرات حال حاضر فوتبال جهان، چه کار ترسناکی است برای سرمربی تیم ملی آرژانتین! الان شما فقط به این موضوع فکر کنید که مطلب با مروری بر ابزار تهاجمی تیم ملی آرژانتین، از نام سه فوق‌ستاره – همین جا چوب‌خط سرمربی برای فرستادن مهاجم به زمین پر است! – عبور کرده و هنوز اسمی از لاوتزی، آگوئرو و.. برده نشده! و فکرکنید چه وحشتناک است پذیرفتن این ریسک، که این چهره‌ها در یک بازی بیرون از ترکیب باشند؛ به همین اندازه، داشتن فوق‌ستاره‌ها برای خود آرژانتین هم ترسناک است.

شهرام فرهنگی /‌ روزنامه‌نگار