حاجی مایلی! اول دماغ غرور خودت را به خاک بمال

سایت جام جم ورزشی - محمد مایلی کهن باز هم به علی دایی تاخت، باز با الفاظ عجیب و غریبی او را خطاب کرد، باز هم کلمات توهین آمیز را چاشنی انتقادات عجیب و غریب خود کرد، باز هم با بدترین راه حال در مقام ارشاد علی دایی برآمد، باز هم شاگرد سابق خود را ترور شخصیت کرد و باز هم اتهاماتی را به او نسبت داد که شاید خود هم آن را قبول نداشته باشد.

این حاجی مایلی است، همانی که قرار بود زبان سرخ فوتبال ایران باشد اما اکنون عاجز از گفتن حقیقت موجودی فوتبال ایران است و به جای آن سعی می کند ادبیاتی را به کار ببرد که در این دو سال اخیر هر روز بیشتر از روز قبل چهره او را مخدوش می کند. او همانی است که چند روز پیش در لباس ماموران شهرداری سعی داشت چهره ای خاص و ویژه از خود در جامعه بسازد، غافل از اینکه این حرکت او بیش از پیش شمایل تخریب گر او را برای هواداران سرخ آشکار می کند.

حاجی مایلی کهن همانی است که گاهی اوقات(فقط گاهی اوقات) برای اثبات حرف های خود و محکوم کردن چهره ای چون علی دایی متوسل به مذهب و حتی قرآن شود غافل از اینکه همان قرآن بر روی این تاکید کرده که «ویل لکل همزه لمزه» یعنی وای بر هر عیبجوی طعنه زن !..... مایلی کهن به به تحلیل های دم دستی و سطحی خود نگاه کند و شعارهای همیشگی اش را کنار بگذارد. او چقدر با بدزبانی در مقام راهنمایی و انتقاد کردن از علی دایی برآمده و چقدر به او نیش و کنایه زده است؟

مایلی کهن گاهی اوقات سعی می کند گذشته علی دایی را به خاطر او بیاورد، گذشته ای که یک جوان ترکه ای سبیلو از اردبیل به تهران آمده تا درس بخواند و دانشگاه برود اما اکنون به تعبیر مایلی کهن همین «تازه به دوران رسیده» پولش از پارو بالا می رود، او یادآوری می کند علی دایی چطور سرمربی تیم ملی و یا پرسپولیس شد اما در این میان او گذشته خود را هم به یاد می آورد ؟ اینکه چگونه در سال 74 مربی تیم ملی شد و اینکه چگونه به لطف درخشش همین علی دایی در جام ملت های 96 امارات و درخشش ستاره های دیگری نظیر خداداد عزیزی به مدت حداقل یک سال دیگر حضور خود در تیم ملی را بیمه کرد؟ اینکه چگونه سال ها به پشتوانه همان تیم درخشان جام ملت های 96 ومقام سومی ایران در آن رقابت ها حضور خود را سطح اول فوتبال ایران بیمه کرد؟ او این را هم به یاد می آورد چند تیم را رهنون دسته های پایین تر کرده است؟

او دیروز علی دایی را قلدر خطاب کرد و امروز اتهام زمین های ولنجک، کارت به کارت کردن و.... را به شاگرد سابق خود در تیم ملی نسبت می دهد. او که گمان می کند می تواند قهرمان این فوتبال باشد می گوید که عاقبت دماغ تکبر علی دایی را به خاک می مالد اما او راه اشتباه می رود. اینکه علی دایی مغرور است یا خیر ارتباطی به این مطلب ندارد اما اینکه غرور حاجی مایلی را به طعنه زنی و به کار بردن الفاظ زشت و ناشایست دچار کرده محرز است. مایلی کهن پیش از هر چیزی باید دماغ غرور خود را خاک بمالد تا بتواند همین کار با مغرورانی همچون علی دایی انجام دهد در غیر اینصورت راه را به کل اشتباه رفته است.

مایلی کهن به یاد بیاورد چه چیزی باعث شد او با علی دایی امروز تا این حد دشمن باشد. در واقع هیچ! مشکل جای دیگری بود، شاید حاجی مایلی می خواست در فوتبالی که حتی اسطوره ها هم فراموش می شوند جایی برای دیده شدن پیدا کند. شاید می خواست ثابت کند من هستم اما برای اینکه به این هدف خود برسد بدترین راه را انتخاب کرد: تخریب افراد مختلف، از علی دایی و امیر قلعه نویی گرفته تا علی پروین و افشین قطبی.

او می خواهد قهرمان باشد اما نمی تواند، می خواهد خود را حامی حقوق ماموران زحمت کش شهرداری و بیماران سرطانی نشان بدهد اما نمی تواند. نمی تواند چون هدف دیگری دارد. هدف او مشخص است. کاش او هدف بهتری را برای خود پیدا میکرد. شاید زمانی برسد که از پس چهره به شدت مخدوش شده سرمربی اسبق تیم ملی دیگر نتوان حاجی مایلی واقعی را دید.