چند دقیقه با کارتن خواب‌های شهرمان+ فیلم

هوای این شب‌های تهران آنقدر سرد هست که بتوان در خلوت نیمه شب‌های پایتخت، پیرمرد و چند جوان سیاه پوشی را که از سوز سرما، پتویی نازک و کبره بسته را دور خودشان پیچیده‌اند و سر و صورتشان را زیر کلاه پشمی و شال رنگ و رو رفته پوشانده‌اند، تنها فرمانروایان نیمه شب‌های خلوت خیابان‌های پایتخت نامید؛ فرمانروایانی که شب‌ها در قلمروی تاریک و سردشان تکیه بر تخت‌های کارتنی خود زده‌اند و در ضیافت شبانه به تماشای رقص لرز سایه‌های وهمناک خود در پس نور کم فروغ آتش دل خوشند؛ سایه‌هایی که رقص شبانه‌شان را مدیون تن لرزه فرمانروایانی هستند که از سوز سرما مجبورند هر لحظه بر تخت کارتنی خود پهلو به پهلو شوند؛ فرمانروایانی که حکومتشان تنها در پس حباب شیشه‌ای پایپ و انعکاس زرورق ممکن است؛ حکومتی که تخت و تاج و شنل حاکمانش، کارتن، کلاه پشمی و تکه پتویی کبره بسته است...(تسنیم)