فوتبال بی‌برنامه

نمی‌شود در عرصه باشگاهداری آماتورگونه عمل کرد و انتظار داشت تیم‌های باشگاهی‌اش فاتح لیگ قهرمانان آسیا شوند.

نمی‌شود به رده‌های سنی پایه بی‌توجه بود و انتظار داشت تیم فوتبال امیدش به المپیک صعود کند. نمی‌شود از سطح اول فوتبال آسیا فاصله گرفت و انتظار داشت تیم ملی بزرگسالانش قهرمان آسیا شود.

فوتبال ما پر است از این ناشدنی‌ها. تیم ملی در فاصله کمتر از پنج ماه تا جام جهانی، هنوز حتی یک بازی تدارکاتی هم انجام نداده، آنوقت برخی نشسته‌اند می‌گویند اگر نیجریه را ببریم و با بوسنی مساوی کنیم از مرحله گروهی صعود می‌کنیم. یا اگر از آرژانتین یک مساوی بگیریم چه‌می‌شود!

بد نیست اگر کمی واقع بین باشیم. دیروز فدراسیون فوتبال بعد از کلی برنامه ریزی، برنامه هفته بیست و ششم لیگ را روی سایت خود گذاشت تا تیم‌ها از بازی 12 روز بعدشان باخبر شوند.

در همه جای دنیا برنامه لیگ‌ها تا روز پایانی آن مشخص است، اما اینجا در ایران با وجود آن‌که همه از برنامه اردوهای تدارکاتی تیم ملی و بازیهای لیگ قهرمانان آسیا خبر دارند، باز هم همتی وجود ندارد برای این‌که برنامه پنج هفته پایانی لیگ یکجا اعلام شود.

محض اطلاع، از آخرین قهرمانی یک تیم باشگاهی فوتبال ایران در آسیا 21 سال می‌گذرد. از آخرین صعود تیم امید ایران به المپیک و آخرین قهرمانی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا هم 48 سال می‌گذرد. درباره آخرین صعود ایران از مرحله گروهی جام‌جهانی هم که اصلا نباید حرف بزنیم، چون اولین بارش هنوز اتفاق نیفتاده است.

همه اینها را که در کنار هم قرار دهیم به کارلوس کرش بابت همه کج‌خلقی‌هایش حق می‌دهیم. اگر او می‌گوید فوتبال ایران 40 سال است که در مسیر مستقیم حرکت می‌کند، پر بیراه نمی‌گوید.

فقط مانده‌ایم با این بی‌برنامگی محض، چطور بیشترین امتیاز لیگ‌های آسیایی را از کنفدراسیون فوتبال آسیا گرفته‌ایم.

یعنی واقعا اوضاع در لیگ‌های کره‌جنوبی، ژاپن، استرالیا، چین و عربستان از این هم بدتر است، واقعا؟!

رضا پورعالی - گروه ورزش