الهی‌ترین ازدواج

هر پدیده‌ای با شناخت کافی از موسسان یا آورندگان آن میسر می‌شود و این در حالی است که متاسفانه در ایران نسل جوان بخوبی واقف به اسطوره‌های دینی، ملی، فرهنگی و عرفی نیست و از سویی دیگر پدیده جهانی‌سازی با سازوکار ارتباطات و با هدف ذوب فرهنگی بخوبی قادر شده است که بخشی از نسل جوان ما را هدفگیری کند و موجبات استحاله فکری آنها را فراهم کند.

بسیاری از جوانان حتی نوع لباس مهمانی هنرپیشه یا ورزشکار خاص یا ساعات خواب آنان را می‌دانند ولی از اسطوره‌های موجود در فرهنگ، عرف و دین خویش غافل هستند یا در حد ظواهر از آن اطلاع دارند و این در حالی است که اگر این اسطوره‌ها با پشتوانه دولتی به افکار عمومی شناسانده شوند، چه بسا این طیف سرگشته از بسیاری اوهام دست برداشته و با توسل به الگویی بزرگ، از تقلید و پیروی کورکورانه از مظاهر فرهنگ‌های بیگانه دست بردارند.

روح بزرگ خدیجه (س) با آن همه عظمت، اقتدار و شکوه مادی، فقط با بازخوانی مقطعی از تاریخ بعثت، هر انسانی را حیرت‌زده می‌کند؛ برای مثال زمانی که به همراه پیامبر و حضرت علی(ع) در بدو امر در مراکز پرجمعیت مانند «مسجدالحرام» برای مقابله با آیین‌های چندگانه‌پرستی نمازی سه نفره را برپا می‌کردند و این در حالی بود که مخالفان به توهین و مسخره کردن آنان می‌پرداختند؛ آن هم مسخره کردن بانویی که نزدیک به نیمی از اقتصاد شبه‌جزیره را در اختیار داشت و بر آنان سالاری می‌کرد.

از خدیجه(س) مدیر، ثروتمند با دیوانسالاری خاص، مقتدر و سرشناس در منطقه، بسیار بعید به نظر می‌رسید که خود را در چشم رعیت و توده به درجه‌ای تنزل دهد که مورد تمسخر قرار گیرد اما نکته اینجاست که همانا روح بزرگ این بانوی عظیم‌الشان و ام‌المومنین و عشق و ارادت وی به پیامبر و دین محمد(ص) ایشان را به درجاتی رفیع رسانده که همه هستی خویش را برای این حرکت الهی نادیده می‌گیرد؛ امری که برای هر فردی از آحاد انسان‌های غیرمعصوم بسیار دشوار است و بی‌هیچ شبهه بخش مهمی از تحقق عینی دین اسلام مدیون این بانوی مجلله عرب است و از این رو می‌توان به این نتیجه رسید که خداوند حضرت خدیجه(س) را در میسر زندگی حضرت محمد(ص) قرار داد تا نهال اسلام با قوت به بار نشیند. وی تمام هستی خویش را در جهت تحقق دین اسلام سرمایه‌گذاری کرد و خود در گرویدن و تعهد به آن، اولین بود.

دکتر حمید قیدی - استاد دانشگاه