رکورد ایران را به 17 متر می رسانم
پرش اعجاب انگیز او مثل توپ صدا کرد و ظرف کمتر از یک روز به ینگه دنیا، یعنی همانجا که رکورددار پرش سه گام ایران ، فرامرز آصف زندگی می کند، رسید. علیرضا حبیبی دوومیدانی کار خوب کشورمان در حالی که فقط 19 سال سن دارد
وقتی به چهره این جوان مشهدی نگاه می کنی ، نمی توانی حدس بزنی که او یک قهرمان است ، اما با نشستن پای حرفهایش است که متوجه می شوی او یک قهرمان بزرگ است ، یک قهرمان واقعی!
علیرضا با وجود زندگی در استانی که کمترین امکانات را در اختیار جوانان دوومیدانی کارش قرار داده و حتی یک سالن سرپوشیده ندارد، موفق شده 14 بار رکورد ایران را در 3 رده سنی نوجوانان ، جوانان و بزرگسالان بزند.
او یک استعداد ناب است ، استعدادی که می تواند در آینده به نگین دوومیدانی ایران تبدیل شود. مطمئنا در آینده از علیرضا حبیبی بیشتر خواهید شنید.
علیرضا! اصلا چرا دوومیدانی را انتخاب کردی؛
من همیشه سریع تر از همسن وسالهایم می دویدم و همین مساله باعث شد تا پدرم مرا به رشته دوومیدانی ترغیب کند.
پس مشوق اصلی تو پدرت بود. درست است؛
بله! قبل از این که به مدرسه بروم ، پدرم هر هفته مرا می برد مسابقه دو. آن زمان هر هفته در پارک ملت مشهد در رده های سنی مختلف مسابقه برگزار می شد و من غالبا در آن مسابقات اول می شدم.
خودت هم به این رشته ورزشی علاقه داشتی؛
من خودم عاشق فوتبال بودم و روزی نبود که فوتبال بازی نکنم. البته به والیبال هم علاقه زیادی داشتم ، اما بعدها متوجه شدم لذتی که در دوومیدانی است ، در هیچ کدام از آن رشته ها نیست.
این «بعدها» که می گویی ، دقیقا چه سالی بود؛
سالی که در مسابقات پرش طول قهرمانی کشور در رامسر به مدال نقره رسیدم ، یعنی سال74!
آن زمان چند سال داشتی؛
10 سال!
یعنی تو از 10 سالگی دوومیدانی را به طور جدی پیگیری می کنی؛
نه! با وجود نایب قهرمانی در مسابقات قهرمانی کشور باز هم نگاه حرفه ای به این رشته نداشتم. تا این که بالاخره در سال 79 به سفارش پدرم زیرنظر آقایان امیرعلی سعادتمند و افشین داوری در رشته سه گام فعالیتم را شروع کردم و همان سال در مسابقات قهرمانی مدارس راهنمایی 50/11 متر پریدم و اول شدم.
سال 80 هم توانستم دو بار رکورد نوجوانان ایران را که 19/14 متر بود، بشکنم. یک بار 40/14 پریدم و یک بار هم 60/14.
این رکورد را باز هم افزایش دادی؛
بله! آخرین باری که در رده سنی نوجوانان شرکت کردم ، در سه گام 79/14 متر پریدم و این رکورد همچنان دست نخورده باقی مانده است.
در رده سنی جوانان هم رکورددار هستی؛
بله! من 9 بار رکورد ایران را در این رده سنی جابه جا کردم و دست آخر 66/15 متر پریدم که این بالاترین رکورد خودم قبل از شکستن رکورد 31 ساله بزرگسالان ایران بود.
هیچگاه فکر می کردی که بتوانی این رکورد دست نیافتنی را بشکنی؛
عبور از رکورد 16 متر و 8 سانتی متری پرش سه گام ایران ، تنها چیزی بود که تا قبل از این فکر مرا مشغول خود کرده بود.
خیلی ها در این سالها به این رکورد نزدیک شده بودند، اما هیچ گاه این رکورد شکسته نشد و این انگیزه من را برای شکستن آن دو چندان کرده بود.
می دانستم که می توانم این کار بزرگ را انجام دهم ، اما در این راه کمی هم دلسرد شده بودم! چرا که در این چند ماه اخیر حتی نتوانسته بودم رکورد 66/15 متری خودم را جابه جا کنم.
از طرفی مصدومیت مچ پایم هم مزید بر علت شده بود تا رکوردزنی برایم دست نیافتنی شود، اما یک اتفاق باعث شد تا سرانجام به آنچه که در آرزویش بودم ، برسم.
یک اتفاق؛!
من از اوایل آذرماه زیر نظر آقای رامین حیدرپور که از مربیان خوب مشهدی است ، تمریناتم را شروع کردم و به صلاحدید ایشان روی تاکتیک جدید پریدن تمرین کردم.
من تا قبل از این قدرتی می پریدم ، اما تاکتیک پریدنم را به سرعتی تغییر دادم و همین امر باعث شد که با وجود مصدومیتم ، بتوانم رکورد خودم را 57 سانتی متر و رکورد ایران را 15 سانتی متر ارتقاء بخشم.
اما حتما می دانی که رکورد پرش سه گام ایران همچنان با 16 متر و 8 سانتی متر دست آصف است.
خب ، چون من در سالن پریدم ، رکورد من برای هوای آزاد به ثبت نرسید، اما بالاخره اولین کسی هستم که بیشتر از 16متر و 8 سانتی متر پریدم و مطمئن هستم که می توانم بزودی رکورد پرش سه گام ایران را در هوای آزاد هم بشکنم.
قبل از آن که رکورد بزنی ، چه تصوری از لحظه رکوردشکنی ات داشتی؛
راستش من خیلی به این موضوع فکر می کردم ، اما هیچگاه تصور روشنی از لحظه رکوردشکنی ام نداشتم و نمی دانستم اگر روزی رکورد پرش سه گام ایران را بزنم ، چه عکس العملی از خود نشان می دهم.
و لحظه ای که رکورد 16 متر و 23 سانتی متر را از خودت به جای گذاشتی...؛
خیلی خوشحال بودم. به همین خاطر از فرط خوشحالی اندکی سروصدا کردم ، اما خیلی زود ساکت شدم.
گریه هم کردی؛!
اولش نه ، اما وقتی چشمان اشک آلود آقای میری ، دبیر هیات دوومیدانی استان را دیدم ، ناخودآگاه گریه کردم.
چند دقیقه بعد هم با شنیدن صدای مادرم از پای تلفن دومرتبه بغضم ترکید و نتوانستم جلوی گریه ام را بگیرم.
علیرضا! تاکنون چند بار رکورد ایران را زده ای؛
من در هر 3 رده سنی نوجوانان ، جوانان و بزرگسالان ، رکورددار پرش سه گام ایران هستم و تاکنون 14 بار توانسته ام رکورد ایران را در این 3رده سنی جابه جا کنم.
در این سالها چند بار در مسابقات رسمی صاحب گردن آویز طلا شده ای؛
(ابتدا 2 دقیقه فرصت فکر کردن می خواهد و بعد می شمارد. یک ، دو، سه...) تاکنون 28 بار در مسابقات کشوری مدال طلا گرفتم. یک بار هم در مسابقات اوپن تایلند قهرمان شدم که جمعا می شود 29 مدال طلا.
رشته دوومیدانی برای تو چقدر درآمد داشته است؛
ببینید، الان در دوومیدانی یک ملی پوش به طور متوسط برای یک فصل چیزی در حدود 2 تا 4 میلیون تومان دریافت می کند که البته مبلغ به میزان موفقیت او در آن فصل بستگی دارد.
خود من سال گذشته با وجودی که در رده سنی جوانان فعالیت داشتم ، 3 میلیون تومان گرفتم و امسال هم با وجود مصدومیتم همین مقدار درآمد داشتم.
این درآمد برای کسی که 29 مدال طلا در کلکسیون افتخاراتش دارد و 14 بار رکورد ایران را جابه جا کرده ، کافی است؛
راستش را بخواهید، نه! من با توجه به هزینه رفت وآمد و تغذیه ام ماهی 200 هزار تومان خرج دارم و عملا با این درآمد پول زیادی برای خودم باقی نمی ماند.
می دانی اگر یک فوتبالیست درجه 3 بودی ، درآمدت چند برابر بیشتر از این مبلغ بود؛!
متاسفانه بله! و این تبعیض است که بین فوتبال و برخی رشته ها از جمله دوومیدانی وجود دارد. البته با توجه به علاقه عمومی مردم به ورزش فوتبال من نمی گویم نباید این هزینه صرف فوتبال شود، اما اگر یک بیستم آن را مسوولان به ورزشهایی چون دوومیدانی و شنا اختصاص دهند، قطعا نتیجه بهتری عاید ورزش ما خواهد شد.
فکر می کنی تا 31 سال آینده کسی بتواند رکورد تو را در پرش سه گام جابه جا کند؛
...خودم! پس ، از این به بعد آرزویت شکستن رکورد مشخص خودت است... این آرزو نیست ، بلکه هدف بعدی من است. من می خواهم رکورد ایران را به مرز 17 متر برسانم و مطمئن هستم که می توانم!
و بزرگ ترین آرزویت...
شاید کمی خنده دار باشد، اما بزرگ ترین آرزوی من این است که روزی در جمع فینالیست های المپیک قرار بگیرم!
در حال حاضر با رکورد ورودی المپیک چقدر فاصله داری؛
25 سانتی متر.
با رکورد پرش سه گام دنیا چطور؛
رکورد پرش سه گام دنیا 18 متر و 29 سانتی متر است ، یعنی 2متر و 6 سانتی متر بیش از رکورد من ، اما در مسابقات جهانی با 17 متر و 40-50 سانتی متر هم می توان صاحب مدال شد.
در حال حاضر روزانه چند ساعت تمرین می کنی؛
با توجه به شروع کلاسهای دانشگاهی ام ، فعلا روزی 3 ساعت تمرین می کنم و 6 ساعت درس می خوانم.
در چه رشته ای تحصیل می کنی؛
دانشجوی ترم دوم رشته تربیت بدنی هستم.
اوقات فراغتت را چطور سپری می کنی؛
معمولا در خانه و در کنار پدر و مادرم به استراحت می پردازم. گاهی اوقات هم برای آن که خستگی روزانه تمرینات را از تنم بیرون کنم به استخر و سونا می روم!
در مشهد امکانات کافی برای تمرین کردن در اختیار دوومیدانی کاران وجود دارد؛
با وجود این که دوومیدانی استان خراسان از قطبهای مطرح در سطح کشور است ، اما متاسفانه این استان فاقد سالن سرپوشیده و پیست تارتان مناسب است.
به همین خاطر من و سایر دونده های استان در سرما و گرما مجبوریم در هوای آزاد تمرین کنیم. با این حال باز هم با هیات فوتبال استان بر سر گرفتن زمین تمرین دردسر داریم و غالبا زور آنها به ما می چربد.
در پایان چه توقعی از مسوولان داری؛
دوومیدانی طی 3 سال اخیر با سرمایه گذاری های فدراسیون دوومیدانی و تلاشهای آقایان کفاشیان و جلالی ، رشد چشمگیر و قابل ملاحظه ای داشته است ، اما هنوز هم امکانات موجود در حد ایده آل نیست ؛ هرچند وعده ووعیدهای مسوولان سازمان و استان بارقه های امیدواری را در دل دوومیدانی کاران زنده نگه داشته است.
رضا پورعالی 
تازه ها
پیشنهاد سردبیر
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
جنبش مردمی سوریه
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
زمان دیپلماسی برای حمایت از مقاومت
عضو دفتر حفظ و نشر آثار رهبر انقلاب در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح کرد
نقش ویژه اهالی اندیشه، رسانه و هنر در مقابله با تهدیدات نرم
گفت و گو
دکتر مرندی در گفت‌وگو با «جام‌جم» پیامدهای واقعی فعال شدن اسنپ بک را نزدیک به صفر ارزیابی کرد
چاقوی غربی‌ها کند شده است
