تروریسم هوایی و سکوت مدعیان

مگر نمی‌دانند خطوط هوایی ایران باوجود تمام ضعف‌ها و کاستی‌هایی که دارد، روزانه هزاران شهروند معمولی از پیر و جوان و زن و کودک را در داخل و خارج کشور جابه‌جا می‌کند و تحریم فنی و تکنیکی این صنعت و افزایش فشار مداوم بر آن که باعث کاهش امنیت پروازها می‌شود، مستقیما جان و مال همان شهروندان موضوع اعلامیه حقوق بشر را نشانه رفته است؟ مگر از خود نمی‌پرسند در بوق و کرنا کردن اعدام شدن 100 خلافکار در گزارش حقوق بشر آقای احمد شهید، مهم‌تر است یا امنیت هزاران انسان بی‌گناه که خواه یا ناخواه مجبورند برای سفر از هواپیماهای کم‌ایمن یا ناایمن استفاده کنند؟ آیا افزایش تحریم‌های اخیر صنعت هوایی ایران شایسته عنوان «تروریسم هوایی» نیست؟ تروریسم چه معنی می‌دهد؟ اقدام به ترور و قتل آگاهانه و هدفمند انسان‌ها.

حال با توجه به این تعریف، منحصر و حبس کردن فناوری‌ هوایی ـ که تولیدکنندگانش هدفی جز افزایش ایمنی و سلامت مسافران هواپیما نداشته و ندارند ـ و کاستن از ضریب امنیت سفرهای عادی و هوایی ایران به این خاطر، اقدام هدفمند به قتل و ترور انسان‌ها نیست؟ انسان‌هایی عادی و بیگناه که بیشترشان را با سیاست‌ کاری نیست و هر یک به قصدی که هر انسان دیگری در جهان می‌تواند داشته باشد با هواپیما سفر می‌کنند.

این چنین است که بسیاری از ایرانیان وقتی شعرخوانی‌های آقای اوباما در پیام‌های نوروزی‌اش خطاب به ملت ایران که «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند» را در کنار این «تروریسم هوایی» هدفمند او می‌گذارند، از آن جز بوی مشمئزکننده حیله و تزویر درنمی‌یابند.

علامت سوال‌های بزرگی تروریسم هوایی در برابر مدعیان حقوق بشر ایجاد کرده، شاید برای مدتی کوتاه و در کوران سانسور رسانه‌های غربی به حاشیه برود اما این تناقض بزرگ قطعا از حافظه تاریخ پاک نشده و خدای ناکرده هر حادثه و پیامدی که به دنبال داشته باشد، وجدان بشریت را به درد خواهد آورد، وجدانی که تقلید از ادبیات سعدی بزرگ هم نخواهد توانست آن را آرام کند.