من چاقوکش حرفه‌ای نیستم

شفیعی، نماینده دادستان تهران که متن کیفر خواست علیه آرش را در دادگاه خواند، می‌‌گوید:‌ماجرا این طور آغاز شد که آرش و دوستانش در پارکی «دستش ده» بازی می‌کردند که آرش هنگام بازی از دست محسن عصبانی شد و او را زد. این موضوع واکنش محسن را به دنبال داشت و در نهایت چاقوی آرش به سینه محسن برخورد کرد و او را به قتل رساند.

آرش می‌گوید خودش از ورود چاقو به بدن مقتول مطلع نشد، اما نماینده دادستان تهران این حرف را رد می‌کند و می‌گوید: آرش با آگاهی به محسن ضربه زد. البته نمی‌گویم به عمد این کار را کرده، چرا که او نوجوان است و نمی‌دانسته چه می‌کند. من این را قبول دارم، اما نمی‌توان پذیرفت او اصلا نفهمیده ضربه چاقو را چطور وارد کرده است. او از ترس، دروغ می‌گوید که البته به خاطر سن کمش این کاملا طبیعی است، اما ترس نباید آنقدر بر آرش غلبه کند که دروغ بگوید و تصور کند با انکار می‌تواند همه چیز را عوض کند. ما هم می‌دانیم او نوجوان است و تلاش می‌کنیم اولیای دم از خطایی که او کرده است، بگذرند، اما با دروغگویی این مساله حل نمی‌شود. نماینده دادستان تهران به آنچه شاهدان در پرونده گفته‌اند، اشاره می‌کند و می‌گوید:‌ تحقیقاتی که از شاهدان کردیم، حکایت از آن داشت که محسن و آرش هنگام بازی با هم دعوا کرده‌اند و درگیری بر سر یک 500 تومانی بود که آنها دست به دست می‌چرخاندند و بازی می‌کردند. در این میان پول گم شد و محسن که فکر می‌کرد پول دست آرش است به سمت او رفت و اسکناس را طلب کرد و برای این که بتواند پول را پس بگیرد، دمپایی‌های آرش را مخفی کرد و این آغاز درگیری بین آنها بود. ابتدا آرش به سمت محسن حمله کرد و محسن نیز پاسخ داد و آرش در ادامه از فرط عصبانیت به سمت محسن رفت و با چاقو ضربه‌ای به او زد.

شفیعی به حرف‌های آرش بعد از بازجویی اشاره می‌کند و می‌گوید: آرش در بازجویی‌ها قتل را پذیرفت و البته توضیح داد این قتل به عمد نبوده، او همچنین گفت خودش محسن را به بیمارستان رساند و آن طور که شاهدان می‌گویند، آرش در این باره واقعیت را گفته است. حقیقت این است که آرش فکر نمی‌کرد ضربه‌ای را که به بدن مقتول وارد می‌کند، کشنده باشد و از این که او مرده شوکه شده است. به هر حال متاسفانه او باید مسوولیت این قتل را قبول کند.

نماینده دادستان تهران می‌گوید: در صورتی که دادگاه رای بر قصاص صادر کند با توجه به سن کم قاتل، دستگاه قضایی تلاش خود را برای جلب رضایت اولیای دم انجام می‌دهد و ما امیدواریم که با این تلاش بتوانیم متهم نوجوان را از چوبه دار نجات دهیم.

هیچ کس نبود. یکی از سخت‌ترین روزهای زندگی‌ام بود و من نمی‌دانستم باید چکار کنم. دکتر نسخه محسن را به من داد و گفت برو داروهایش را بخر، اما من هیچ پولی نداشتم. نمی‌دانستم باید چه کنم. مدتی در بیمارستان تنها ماندم تا این‌که خانواده آرش آمدند.

خیلی ترسیده بودم. نمی‌دانستم وقتی پدر محسن را می‌بینم، باید به او چه بگویم و همان موقع هم توسط پلیس دستگیر شدم.

بله ما با هم خیلی دوست بودیم و آنقدر همدیگر را دوست داشتیم که لحظه‌ای از هم دور نمی‌شدیم.

چند دقیقه قبل از این‌که محسن را ببینم، یکی از دوستانم به خانه آمد و به من گفت پسری مزاحم خواهرت شده و به او متلک گفته است. من هم عصبانی شدم و چاقو را برداشتم و بیرون رفتم. وقتی پسرک را دیدم، متوجه شدم خیلی کوچک است. او 12 ساله بود و خواهر من 25 سال داشت. از دعوا پشیمان شدم و داشتم برمی‌گشتم که دیدم محسن دارد در پارک با بچه‌ها بازی می‌کند، چاقو را در جورابم گذاشتم و رفتم تا با بچه‌ها بازی کنم که آن اتفاق افتاد.

شاید به این دلیل بود که در زندگی‌ام سختی‌های بسیاری کشیده بودم و درست تربیت نشده بودم. 7 ساله بودم که یکی از خواهرانم فوت کرد. هنوز درک درستی از مرگ نداشتم و فضایی که در خانه حاکم بود، خیلی آزارم می‌داد. مدتی بعد مادرم تصادف کرد و زمینگیر شد، او هنوز هم نمی‌داند چه اتفاقی برای من افتاده است و هر بار که به سراغم می‌آید می‌گوید تا کی می‌خواهی کار کنی به خانه برگرد. او فکر می‌کند جایی که برای دیدن من می‌آید محل کارم است و نه زندان، من از کودکی خیلی سختی کشیده‌ام و این بدبختی‌ها بود که مرا به این راه کشاند. تنها امید من محسن بود که او را هم این طور از دست دادم. او از برادر به من نزدیک‌تر بود.

من خیلی تلاش کرده‌ام، اما آنها حاضر نیستند مرا ببخشند. به آنها می‌گویم در این مدتی که زندانی بودم نمی‌دانستم باید چه کنم و چطور این همه درد را تحمل کنم، تنها چیزی که تسکینم می‌داد محسن بود. او را هر شب در خواب می‌دیدم و آرامم می‌کرد و می‌گفت نگران نباش و تحمل کن. من حالا از خانواده محسن می‌خواهم به خاطر فرزندشان هم که شده، مرا ببخشند. من چاقوکش حرفه‌ای نیستم و یک نوجوانم که اتفاقی به این راه کشیده شده‌ام.