صدای اعتراضات مهاجران در لس ‎آنجلس خاموش نخواهد شد

تظاهرکنندگان که از هفته پیش به خیابان‌ها آمده‌اند، خواستار توقف اقدامات ایذایی دولت علیه جامعه مهاجران و بالاخص پایان دادن به بازداشت و اخراج مهاجران بدون مدرک هستند.

قشون‌کشی ترامپ به لس‌آنجلس که با ادعای «اجرای قانون به‌منظور حفظ امنیت ملی» توجیه می‌شود، در واقع نشان‌دهنده اعمال قدرت فزاینده دولت فدرال آمریکا برای نظامی کردن فضای سیاسی حاکم بر این کشور و خاموش کردن صدای معترضان به‌طور کلی و سرکوب اعتراض‌های مهاجران به‌طور اخص است.

اکنون، جهان ناظر بر خشونت نهادینه شده در دولت آمریکا برای خاموش کردن هر نوع صدای آزادیخواهانه است، چه در فلسطین و غزه باشد، چه در دانشگاه کلمبیا و چه در خیابان‌های لس‌آنجلس!

تظاهرکنندگان در لس‌آنجلس بخشی از حدود چهار میلیون مهاجری هستند که ۳۴ درصد از جمعیت لس‌آنجلس را به‌عنوان یکی از پر‌مهاجرترین شهرهای آمریکا تشکیل می‌دهند. اینها از کشورهایی چون مکزیک، فیلیپین، چین، کره، السالوادور و ونزوئلا به آمریکا آمده‌اند و اغلب‌شان جزو طبقات اجتماعی محروم محسوب می‌شوند و در شرایط سخت زندگی می‌کنند.

جمعیت مهاجران در لس‌آنجلس مانند بسیاری از مناطق شهری دیگر در آمریکا، به‌طور قابل‌توجهی تحت‌تأثیر سیاست‌های ضدمهاجرت دولت آمریکا، بالاخص در دوران ترامپ، قرار گرفته است.

سیاست‌های ضدمهاجرت دونالد ترامپ جنبه‌ای مهم از دستور کار دولت او از سال ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱ بود و در دوره اخیر ریاست‌جمهوری وی نیز ادامه یافته است. از این‌جمله‌اند: ایجاد محدودیت و ممنوعیت سفر به کشورهای عمدتا مسلمان؛ صرف میلیاردها دلار برای ایجاد دیوار مرزی در امتداد مرز آمریکا و مکزیک؛ ایجاد جدایی بین اعضای خانواده مهاجران تحت عنوان سیاست «عدم تحمل صفر» که منجر به جدایی بی‌رحمانه هزاران کودک از والدین‌شان شد و‌ موجی از خشم و اعتراضات گسترده را به‌دنبال داشت؛ گسترش و سختگیری در اجرای سیاست «بار عمومی» که دریافت کارت سبز را برای اقامت مهاجرانی که احتمال می‌رفت از برنامه‌های کمک عمومی استفاده کنند، دشوارتر کرد؛ یورش‌های متعدد به مهاجران بدون مدرک و اخراج تحقیر‌آمیز آنها از خاک آمریکا و همچنین ایجاد محدودیت برای متقاضیان پناهندگی.

این سیاست‌ها به‌شدت بر زندگی مهاجران اثر گذاشته و باعث افزایش نگرانی‌ها و نارضایتی میلیون‌ها مهاجر ساکن آمریکا شده است. تشدید سیاست‌های ضد مهاجران در دولت ترامپ جوی از ترس را در میان مهاجران بدون مدرک که تعدادشان بین ۱۰ الی ۱۲ میلیون نفر تخمین زده می‌شود، به‌وجود آورده و باعث شده که حتی بسیاری‌شان از ترس این‌که تعامل با مقامات ممکن است منجر به اخراج آنها شود، از گزارش جرایم، درخواست دریافت خدمات پزشکی و دسترسی به خدمات اجتماعی، خودداری کنند.

از آنجا که مهاجران به‌طور قابل‌توجهی به خانواده‌های‌شان در کشورهایی که از آنجا مهاجرت کرده‌اند کمک‌ مالی می‌کنند، سیاست‌های ضدمهاجرت که باعث کاهش توانایی آنها برای دسترسی به کار قانونی یا فرصت‌های شغلی شده، به‌نوبه خود، بی‌ثباتی مالی برای خانواده‌های مهاجران را همراه داشته است.

 کودکان مهاجران بدون مدرک با محدودیت‌های جدی در دسترسی به آموزش و بالاخص آموزش عالی مواجه هستند و این محدودیت بر چشم‌اندازهای بلندمدت و تحرک اقتصادی آنها تأثیر منفی گذاشته است.

چنین شرایطی که حاکی از تبعیض‌های زننده و بی‌عدالتی‌های چشمگیر در حق مهاجران است، اعتماد بین جوامع مهاجر و نهادهای اجرای قانون در آمریکا را به‌شدت تضعیف کرده و حس عدم ایمنی کلی در میان مهاجران را به‌طرزی فاحش افزایش داده است.

طجران برای مصون ماندن از تعرضات غیرقانونی، به‌رغم سرکوب پلیس‌ محلی و نیروهای نظامی دولت فدرال، موجب بروز و رشد همبستگی با اعتراضات مهاجران در میان شهروندان ایالات متحده و مخصوصا جامعه کارگری این کشور شده‌؛ به‌طوری‌که به‌عنوان نمونه، دیوید هورتا، رئیس اتحادیه کارگران خدماتی لس‌آنجلس به علت ابراز همبستگی با تظاهرات مهاجران، خود نیز توسط پلیس بازداشت شده است. 

تصادفی نیست که سرکوب مهاجران درست زمانی صورت می‌گیرد که دولت و متحدان راستگرای آن‌ در کنگره آماده می‌شوند تا کوپن‌های دارویی و غذا را کاهش داده و معافیت‌های مالیاتی برای ثروتمندان را افزایش دهند. آنها برای تأمین هزینه‌های جنگ، همچنین در حال آماده‌سازی کاهش‌ عظیم در منابع مالی مورد نیاز برای آموزش و بهداشت و دیگر برنامه‌های عمومی کاملا حیاتی هستند.

این سیاست‌های تضییقاتی، صفوف کارگران و دیگر مردم زحمتکش در آمریکا را به جامعه مهاجران محروم در این کشور نزدیک‌تر و شرایط برای خاموش کردن صدای مهاجران معترض به سیاست‌های تبعیض‌آمیز و ظالمانه را بیش از پیش دشوار خواهد کرد.