ژن خوب و ناب

انگار بالا بودن و بالا ماندن در این فصل به بخشی از فطرت غریزی پرسپولیس تبدیل شده، تیمی که مهاجم ندارد اما گل می‌زند و پول ندارد اما صدرنشین است. فعلا اوضاع همین است، نه بهتر و نه بدتر. یکی باید از قلب دفاع یا خط هافبک بیاید و گل بزند، آن هم چه گل‌ زیبایی. یکی باید با پست غیرتخصصی مهاجم از گرد راه برسد و سرخ‌ها را در صدر نگه دارد که هیچ، آن را به قهرمانی نیم‌فصل نزدیک‌تر کند.

اگر پرسپولیس در پایان همین هفته قهرمان نیم فصل شود که هیچ هم بعید نیست آن‌گاه باید یک قانون نانوشته همیشگی را یادآوری کنیم، در واقع یک تجربه قدیمی را و آن هم این که: در تمام سال‌های اخیر هر تیمی قهرمان نیم‌فصل شده، قهرمانی پایان فصل را هم به چنگ آورده است. حالا پرسپولیس است و این چند روز مانده به پایان این هفته تا آن قانون نانوشته را اجرا کند. 
 
 قحطی سراسری

پرسپولیس و استقلال خط حمله ندارند. اینها که هیچ، کل لیگ انگار مهاجم ندارد. شاهد این ادعا هفته اخیر لیگ‌برتر است؛ جایی که در هشت مسابقه فقط ۱۰ گل رد و بدل شد. اما فرق اساسی درست همین جاست، جای دوری نباید رفت.

پرسپولیس حسابش را حداقل در این مقطع از دیگران جدا کرده است، این تیم با این‌که مهاجم گلزن ندارد اما می‌داند چگونه و چطور گلیمش را از آب بیرون بکشد. برای این کار خیلی روی هافبک‌ها و مدافعانش حساب باز کرده است. در دیدار اخیر پرسپولیس با گل‌گهر که با برتری دو گله شاگردان یحیی گل‌محمدی به پایان رسید باز هم خبری از سهم مهاجمان این تیم در گلزنی نبود.

در واقع محمد‌ عمری با پست تخصصی هافبک راست و سینا اسدبیگی با پست تخصصی هافبک دفاعی از راه رسیدند و پرسپولیس را جلو انداختند، جلو افتادنی که تا پایان حفظ شد و میخ محکم‌تری به صدرنشینی پرسپولیس کوبید. «بچه‌ها گفتند شوت بود یا آرپی‌جی». این جمله را سینا اسدبیگی گلزن پرسپولیس گفت. گل بسیار زیبایی زد. البته به یک موضوع دیگر هم اشاره کرد: «تلاش برای بردن در ژن پرسپولیس است». واقعیت را بدون هیچ کلمه‌ای پس و پیش گفت. پرسپولیس ژن، فطرت و ذات صدرنشینی دارد. فعلا از آن ژن خوب‌های فوتبال ما هستند. تا بعدا چه پیش بیاید. 
 
 تفاوت اساسی

استقلال هم مانند پرسپولیس نه گلزن دارد و نه بازیساز. اما فرقش این است که مدافع و هافبکی ندارد که بخواهند سربزنگاه به تنهایی جورکش مهاجمان تیم شوند. مهدی قائدی نسخه‌ای بسیار رنگ پریده و کمرنگ از آن چیزی است که جایی در گذشته‌ها سراغ داشتیم. ارسلان مطهری، پیمان بابایی، سجاد شهباززداه و حتی یامگا و دیگران آنچنان ششدانگ و تمام‌کننده نیستند. و همین است که مرز بین استقلال و پرسپولیس را مشخص می‌کند، یکی همچنان در حسرت گلزنی است، در واقع نه گل می‌خورد و نه گل می‌زند. اما آن تیم دیگر به هر شکل ممکن راه و روش گلزنی را پیدا می‌کند حتی اگر مجبور شود از گولسیانی که در قلب دفاع است، استفاده کند. اما آن دو مدعی دیگر یعنی سپاهان و گل‌گهر سیرجان شرایط دیگری دارند. مشکل این دو تیم گلزنی نیست و بیشتر به فقدان برنامه و هدف برمی‌گردد. به محض این‌که نیاز به برد دارند یا می‌بازند و یا مساوی می‌کنند. با این رویه کسل‌کننده این تیم‌ها قهرمان بشو نیستند و اصلا قهرمانی به آنها نمی‌آید. از این سر تا آن سر لیگ، قحطی مهاجم است. در این سرما به‌جز چند مدافع و هافبک، کسی پیدا نمی‌شود تا با کمی گلزنی بیشتر سرمای لیگ را که به شدت شبیه سرمای این روزهاست، بشکند. لیگ‌برتر خیلی وقت است به دمای انجماد رسیده، انجماد رقت‌انگیزی که کم‌کم غیرقابل تحمل می‌شود. 

رکورد ۱۰۰۰ تایی

صدرنشین کنونی این فصل از رقابت‌های لیگ‌برتر در آستانه ثبت یک رکورد ویژه قرار دارد. پرسپولیسی‌ها اگر فقط هفت امتیاز دیگر بگیرند به رکورد ۲ هزار امتیاز در کل ادوار لیگ‌برتر می‌رسند. این تیم از ابتدای لیگ‌برتر ایران تا امروز ۱۹۹۳ امتیاز کسب کرده اند که سه امتیاز اخیر برای برتری مقابل گل‌گهر سیرجان است.

آمارهای هفته چهاردهم لیگ‌برتر
تعداد بازی: ۸
تعداد گل: ۱۰
دیدارهای برد و باخت: ۴
مساوی: ۴
مساوی‌های بدون گل: ۳
پرگل‌ترین: ذوب‌آهن ۲ - ۲ صنعت نفت آبادان