بازیگری مثل هنرنمایی در بازار مسگرهاست

هنرمندی که در مقطعی در سریال‌های تلویزیونی حضور پررنگی داشت. از جمله سریال‌های تولدی دیگر، مرز خوشبختی و بانکی‌ها. او در سینما هم تجربیاتی داشت اما سال‌هاست که در هیچ فیلم و سریالی حضور ندارد و تمام تمرکزش روی رادیوست. اما این اواخر با مسعود ده‌نمکی در سریال «آزادی مشروط» همکاری و ایفای نقش داشته است. مجموعه طنزی که این شبها از شبکه اول پخش می‌شود و از ویژگی آن حضور هنرمندانی است که بیشتر آنها را با صدای‌شان در رادیو می‌شناسیم. محبی در کنار بازیگری و گویندگی، در زمینه نویسندگی، طراحی لباس و صحنه و دستیار کارگردانی هم تجربیاتی داشته است.

جام‌جم با این هنرمند گفت‌و‌گویی درباره رادیو و سریال «آزادی مشروط» داشته که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید:

پس از مدت‌ها مقابل دوربین رفتید و در سریال کمدی آزادی مشروط ایفای نقش کردید. آیا پیشنهادهایی که در این مدت به شما دادند جذاب نبود و یا خودتان ترجیح می‌دادید در رادیو بیشتر فعالیت کنید و مقابل دوربین نروید؟

همیشه تسلیم قضا و قدر هستم. حتما تا به امروز تقدیر بر این بوده است. چون ما هر چقدر هم که بخواهیم برای خودمان سرنوشت را رقم بزنیم، خداوند است که سرنوشت همه را مشخص می‌کند. سرنوشت من هم چنین بوده که در این سال‌ها بیشتر در رادیو و برای شنوندگان فعالیت کنم. درباره حضورم در این سریال هم باید بگویم دقیقا نمی‌دانم چه شد که پس از سال‌ها یکباره یاد ما هم افتادند (می‌خندد). البته از دست‌اندرکاران این مجموعه ممنونم که یاد من و آقای جاویدنیا بودند و ما را برای این سریال دعوت کردند. البته از آقای منوچهر آذری هم دعوت شده بود که نتوانست بیاید. اگر بود جمع ما تکمیل می‌شد. ما سه نفر سال‌هاست در رادیو کنار هم فعالیت می‌کنیم. به خصوص در برنامه «صبح جمعه با شما» که از برنامه‌های قدیمی رادیو ایران است و قدمت بسیاری دارد.

شما در مجموعه آزادی مشروط نقش مامور حراست یک بیمارستان را بازی می‌کنید. برای این‌که طنز بازی‌تان بیشتر شود و نمک و شیرینی را هم چاشنی این شخصیت کنید، چه کردید؟ بازخوردش را تا امروز چطور دیده‌اید؟

روش آقای ده‌نمکی در صحبت‌هایی که پیش از کار با هم داشتیم و دستیارش هم برای ما توضیح داد این گونه است که از بداهه‌گویی استقبال می‌کند و می‌خواهد بازیگران خودشان ایده‌پردازی کنند و خلاقیت به خرج بدهند. بنابراین فضای کار برای بازیگر مهیاست تا از توانایی و تجربیاتش مقابل دوربین آقای ده‌نمکی استفاده کند. به ویژه در بخش دیالوگ.  البته ما پیش از ضبط، درباره ایده‌هایمان با کارگردان صحبت و مشورت می‌کردیم و بعد یک سری دیالوگ‌ها را به کار می‌بردیم. با این حال ایشان در زمان تدوین از بخشی از سکانس‌ها استفاده می‌کردند و بخش دیگر که به نظرشان چندان خوب و جذاب نبود را حذف می‌کردند که در نهایت به نفع کار بود. گرچه من از این همکاری لذت بردم و حس و حال خوبی در طول کار داشتم.

بعد از سال‌ها به واسطه این مجموعه مقابل دوربین رفتید. از حس و حالی که داشتید بگویید. به خصوص موضوع این سریال که درباره کروناست و همه شرایط بدی را پشت سر گذاشتیم. اما همین که حال و هوای طنز دارد چقدر برای‌تان جذاب بود؟

رشته اصلی من بازیگری صحنه است و دو سال درگیری با کرونا باعث شد از این فضا دور باشم. البته نه فقط من که خیلی از بازیگران و هنرمندان در این مدت شرایط بدی را پشت سر گذاشتند. از طرفی رادیو به خاطر فضایی که دارد، قرابت بسیاری با تئاتر دارد و من در این رسانه تجربیات خوبی داشته و همچنان دارم. با این حال بازی روی صحنه با کار در رادیو و تلویزیون خیلی متفاوت است و همین تفاوت‌ها باعث می‌شود تجربیات بسیاری به دست بیاوریم. بازی مقابل دوربین آقای ده‌نمکی هم برای من جذاب بود. همچنین کار در کنار این گروه که بسیار با هم همدل بودند. امیدوارم توانسته باشم وظیفه‌ام را خوب انجام داده باشم و مردمی که با عباس محبی در رادیو خاطره دارند هم از حضورم در این سریال رضایت خاطر داشته باشند. چون معمولا برخی از شنونده‌ها دوست دارند گویندگان را صرفا در رادیو همراهی کنند و عده‌ای هم تمایل دارند گویندگان رادیو را در تلویزیون هم ببینند. باید قضاوت را برعهده مردم بگذاریم.

گویا این اواخر در رادیو فرهنگ هم برنامه‌ای دارید. در این باره توضیح می‌دهید؟

برنامه «هفت کوچه» است که دو روز در هفته پخش زنده دارم. در برنامه «صبح جمعه با شما» هم که سالهاست همکاری می‌کنم.

در سال‌های بسیار همکاری با این برنامه، تیپ‌های متفاوتی دارید. با توجه به تغییراتی که در این سال‌ها داشته، فضای برنامه چقدر برای شما متفاوت شده است؟ به ویژه این‌که عده‌ای از هنرمندان دیگر در جمع ما نیستند و از طرفی برخی جوانان به این گروه اضافه شده‌اند.

حال و هوایش برای من مثل این است که سرچشمه را بکوبند و در آن مجتمع بسازند. البته گروهی که با آنها همکاری می‌کنم، بچه‌هایی بسیار خوب و جوانانی مستعد هستند. از جمله آقای قدوسیان، تهیه‌کننده برنامه که با این‌که جوان است اما در کار بسیار دقیق و متبحر است. با این حال ما هم دلمان برای فضاها و آدم‌هایی تنگ می‌شود که دیگر نیستند. البته تقصیر کسی نیست و جبر روزگار است.

رادیو در سال‌های گذشته بیشتر مورد توجه مردم بود و خیلی‌ها با این رسانه شنیداری خاطره دارند. اما با گستردگی رسانه‌های دیگر، رادیو بخشی از شنوندگانش را از دست داد. به نظر شما که از پیشکسوتان این رسانه هستید و شناخت دقیقی از آن و مخاطبانش دارید، چگونه می‌توان نسل جدید را هم پای رادیو نشاند؟

زمانی که ما وارد رادیو شدیم، شبکه‌های متعدد و برنامه‌ها تا این حد زیاد نبود. اما امروز که شبکه‌های رادیویی زیادی داریم و هر کدام برنامه‌های بسیاری تولید می‌ کنند، هم کار ما و هم رقابت سخت‌تر شده است. در این باره مثالی می‌زنم. انگار که شما در بازار مسگرها هستید. اگر بتوانید در چنین فضایی جلوه کنید و نظر مسگرها را به خود جلب کنید، به گونه‌ای که مبهوت شما شوند هنرمند هستید.

این اواخر سریال «تولدی دیگر» از شبکه آی فیلم پخش شد که شما هم در آن هنرنمایی کردید. درباره خاطرت آن سال‌ها بگویید؟

این لطف و هنر آقای فرهنگ بود که باعث شد در کنار بازیگران بزرگ بازی کنم. آقای داریوش فرهنگ برای «تولدی دیگر» به من پیشنهاد بازی داد و گفت نقشی است که ذات روستایی دارد و نوعی صداقت و سادگی در رفتارش مشاهده می‌شود و به همین دلیل، رئال و راحت است. وقتی این سریال را در بازپخش‌ها تماشا می‌کنم، مثل کسی هستم که آلبوم خانوادگی قدیمی را ورق می‌‌زند و خاطرات برایش زنده می‌شود. به‌ویژه وقتی می‌بینم در آن عکس‌‌ها و تصاویر، دوستانی‌ حضور دارند که دیگر در بین ما نیستند، مثل زنده‌یاد نعمت‌ا... گرجی که خیلی با هم رفیق بودیم و همچنین زنده‌یاد خانم جمیله شیخی که سر صحنه خیلی از ایشان یاد گرفتیم و خاطره‌ها داریم.

معمولا سریال‌های قدیمی از محبوبیت بسیاری برخوردارند. به عنوان مثال همین سریال «تولدی دیگر». به نظر شما دلیل این اتفاق چیست؟

محبوبیت سریال‌های قدیمی نشان می‌دهد برخی از آثار نمایشی جدید با مردم فاصله دارند. متأسفانه در سال‌های اخیر بیشتر به ظاهر، صورت، لباس و چیدمان شیک صحنه در برخی سریال‌ها توجه می‌شود. در سال‌های گذشته حتی اگر خانواده‌ای در سریال بودند که خانه بزرگ و اشرافی داشتند، ساده و صمیمی به نظر می‌‌رسیدند. اما این اواخر یک حس تصنعی در برخی سریال‌‌ها موج می‌زند و باعث می‌شود مخاطب نتواند با آن ارتباط برقرار کند. البته به‌جز سریال‌های تاریخی و مذهبی که پروداکشن خودش را دارد و همواره مردم از آن استقبال می‌کنند.