چرا رسانه‌ملی باید به اقلیت‌های دینی توجه کند؟

این افراد یکسری حقوق دارند و براساس قانون اساسی کشور ما، همه افرادی که در درون سرزمین ایران هستند -با هر دیدگاه و هر نژاد و اقلیتی که باشند- دارای حقوق هستند. از بعد امنیت ملی هم که بخواهیم به این مساله نگاه کنیم، اینها سرمایه‌های امنیت ملی و قدرت ملی ما محسوب می‌شوند. یعنی اگر ابعاد پنجگانه قدرت ملی را هم بخواهیم در نظر بگیریم، همه این اقلیت‌ها جزو سرمایه‌های قدرت ملی هستند و باید به آنها توجه شود.

از طرفی، وقتی در بعد سرمایه‌های ملی به این مساله توجه می‌شود هر اقدامی که چه از طریق رسانه و چه از طریق سایر دستگاه‌ها صورت گیرد و این احساس تعلق را تقویت کند و احساس ارزشمندی به آنها بدهد، بیشتر از قبل می‌تواند آنها را به سرمایه‌های ملی ما تبدیل کند. از طرف دیگر، هر اقدامی که به این احساس تعلق و همراه بودن آسیب زده و باعث تفرقه شود، آسیب‌زننده بوده و باید از آن پرهیز کرد. اما رسانه در این میان چه کاری می‌تواند انجام دهد؟ رسانه از هر بعدی که به آن نگاه کنیم - چه به مثابه ابزار انتقال‌دهنده پیام و چه فراتر از آن، عامل اثرگذار -می‌تواند با پیام‌های خود اثرگذار باشد و دنبال نقاط اشتراک موجود بگردد تا ببیند چه چیزی می‌تواند ما را به عنوان یک ملت به هم نزدیک‌تر کند. باید نقاط اشتراک را در اقلیت‌های مذهبی و قومی پیدا کرد. یافتن نقاط مشترک در فرآیندهای برنامه‌ریزی می‌تواند کمک‌کننده باشد چرا که رسانه عامل وحدت ملی است.

رسانه باید کاری کند که جلب مشارکت، همکاری و همدلی ایجاد کند. این مساله از طریق ایجاد احترام به سنت‌های کل این ملت ممکن است. از جمله همین سنت‌هایی که اقلیت‌های مسیحی درباره سال نوی میلادی دارند. البته در همه جای دنیا این طور نیست که تمام خواسته اقلیت‌ها مورد توجه قرار گیرد. اگر بخواهیم اصول حاکم بر برنامه‌ریزی رسانه‌ای را تقسیم کنیم، در مرحله اول یک‌سری اصول ثابت و غیرقابل تغییر داریم. برای ما اصول حاکم و ثابت، مساله اسلام و شیعه است. دومین دسته، برخی باورهای قابل انعطاف است که نقاط اشتراک ملت‌هاست. می‌توان به این اصول متعادل‌تر نگاه کرد چرا که درست همان اصول اشتراکی است و باید مورد توجه رسانه‌ها قرار گیرد. برخی موارد هم که باید از آن پرهیز کرد، نگرش‌های حاشیه‌ای است که نقاط اختلاف است و نباید پررنگ جلوه داده شود، چون خودش باعث اختلاف می‌شود.
اگر می‌خواهیم برنامه‌سازی کنیم باید اصول ثابت را نگاه داریم و در باورهای قابل انعطاف دنبال نقاط اشتراک باشیم. درعین حال از باورهای حاشیه‌ای پرهیز کنیم. این که چطور این موارد می‌تواند در برنامه‌سازی در نظر گرفته شود، در توجه به مناسبت‌ها و آداب و رسوم قابل درک است. وقتی صحبت از رسانه ملی می‌کنیم، یعنی همه ملت ایران. اصول و آداب آنها هم باید دیده شود چه در فیلمسازی و چه در برنامه‌سازی. خیلی از شهدای جنگ تحمیلی از اقلیت‌ها بودند. ممکن است این اقلیت‌ها برخی مکان‌های خاص مذهبی و تاریخی داشته باشند که باید به شکل سرمایه ملی به آنها نگاه شود. یعنی در مجموع باید به دو عامل سرمایه‌بودن این اقلیت‌ها و حقوق اساسی آنها توجه کرد.

روزنامه جام جم