آبی ها هفته هاست که دارند روی ابرها راه می رود؛ با لذت بردن از تیمی که نمی بازد، با کیف کردن از تیمی که متحدترین است و با خوشحالی از تیمی که پس از سال ها شخصیت قهرمانی پیدا کرده. استقلال دقایقی قبل از بامداد یکشنبه 25 اردیبهشت، همزمان با آخرین سوت بیژن حیدری در سیرجان، قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران شد تا طولانی ترین انتظار هواداران پرشورش که 3296 روز ادامه داشت، با مشت های گره کرده و فریادهایی از سر شادی به پایان برسد.
این همان حس شیرین قهرمانی است که آبیها پیش از این، بارها آن را تجربه کرده بودند. به عدد 36 بار قبل از این قهرمانی اخیر.
از لیگ قهرمانان آسیا گرفته تا لیگ برتر به اقسام مختلفش، جام حذفی و جام های مختلف باشگاهی در تهران. اما این برای نخستین بار بود که 9 فصل فاصله می افتاد بین دو قهرمانی این تیم در لیگ. 9 سالی که برای استقلالی ها فقط یک قهرمانی حذفی داشت در ان بود و بس.
آبی ها در این سالها شاید به لحاظ فنی تیم هایی بهتر از تیم این فصل هم داشتند؛ مثل تیم شفر یا تیم استراماچونی، اما تیم فرهاد مجیدی فاکتورهایی داشت که دیگر تیم های استقلال در این سال ها نداشتند؛ آنها بی حاشیه بودند، متحد بودند و یک دست. این استقلال شایسته قهرمانی بود.
گروه ورزش
در گفتوگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتوگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتوگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتوگو با جام جم آنلاین مطرح شد
رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس در گفتوگو با جام جم آنلاین:
در گفتوگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتوگوی «جامجم» با عضو هیات علمی دانشگاه علامه طباطبایی مطرح شد
گفتوگو با نوید دهقان به بهانه برگزاری کنسرت گروه «قمر» در تالار وحدت