به گزارش
جام‌جم آنلاین به نقل از آی‌اف‌ال ساینس، اندرو وایتهاوس، پژوهشگر این تحقیقات، با تاکید بر اهمیت این یافته، توضیح داد: «تا به حال هیچ گونه آزمایش مداخله پیشگیرانه‌ای در نوزادان که قبل از تشخیص اعمال شود، چنین تاثیری بر روی نتایج تشخیصی نشان نداده است.»
در واقع، از آنجا که اوتیسم به طور کلی تا حدود سه سالگی تشخیص داده نمی‌شود، درمان‌های تکاملی معمولاً در اوایل دوران نوزادی انجام نمی‌شود. بنابراین، هدف از این مطالعه این بود که آیا می‌توان با مداخله زودهنگام در مواردی که علائم هشداردهنده خاصی در سال اول زندگی ظاهر می‌شود، از بروز علائمی که منجر به تشخیص اوتیسم می‌شود جلوگیری کرد یا نه.
برای این هدف، محققان ۸۹ کودک سنین ۹ تا ۱۴ ماه را مورد بررسی قرار دادند که همه آنها رفتار‌های غیرمعمول در مواردی مانند تماس چشمی خود به خود، حرکات اجتماعی، تقلید و پاسخ به نام را نشان داده بودند. نیمی از این کودکان فقط «مراقبت معمول» را دریافت کردند، در حالی که نیمی دیگر ۱۰ ویزیت خانگی را از یک درمانگر آموزش دیده طی یک دوره پنج ماهه دریافت کردند. همچنین به طور ویژه‌ای همه تعاملات والدین و نوزادان در طول این جلسات توسط درمانگران فیلمبرداری و تجزیه و تحلیل شد.
با ارائه بازخورد در مورد این تصاویر ضبط شده، درمانگران توانستند به والدین کمک کنند تا ویژگی‌های منحصر به فرد فرزندان خود را بهتر بشناسند و واکنش‌های خود را به منظور ایجاد یک محیط اجتماعی که باعث رشد بهتر فرزند می‌شود، اصلاح کنند. در این راستا، درمان بر مبنای هر کودک به صورت انحصاری با تمرکز بر ارتقاء مهارت‌های اجتماعی و شناختی مورد نیاز آنها طراحی شد.
نویسندگان مطالعه تا سه سالگی پیشرفت همه شرکت‌کنندگان را دنبال کردند، در این مرحله ۷ درصد از کودکانی که تحت این درمان قرار گرفته بودند مبتلا به اوتیسم شناسایی شدند. در حالی که، ۲۱ درصد از کودکانی که چنین مراقبت‌هایی را دریافت نکرده بودند مبتلا به این بیماری تشخیص داده شدند.
وایتهاوس می‌گوید: «کودکانی که علائمشان از آستانه تشخیصی پایین‌تر بود همچنان مشکلات رشدی داشتند، اما با کار بر اساس تفاوت‌های منحصر به فرد هر کودک، به جای تلاش برای مقابله با آنها، درمان به طور مؤثر از روند رشد آنها در سال‌های اولیه کودکی حمایت کرده است.»
محققان این پژوهش بهبود شدت علائم ناشی از درمان را «کوچک، اما پایدار» توصیف می‌کنند و معتقدند برای ارزیابی بهتر اثرگذاری این روش، به مطالعات طولانی مدت که افراد را تا بزرگسالی دنبال می‌کند، نیاز است.
