نه واقعی، نه ممنوع!

نامه مورد اشاره که گویا به تاریخ 26 دی 1334 توسط شهید نواب صفوی نوشته شده، بی‌تردید از «اسناد جعلی» است و سرلشکر آزموده با تهیه آن می‌خواسته آن را به امضای شهید نواب صفوی برساند. این سند جعلی، جزو اسناد محرمانه نیست و انتشار آن هم ممنوع نشده، بلکه در کتاب «جمعیت فداییان اسلام در آئینه اسناد» هم نقل شده، ولی پژوهشگر معاصرجناب حجت الاسلام محمد امین گلسرخی که سالیانی دراز در جمع‌آوری و تحقیق درباره اسناد مربوط به فداییان اسلام تلاش و کوشش داشت، در دیداری به اینجانب گفت که در مجموعه اسناد و گزارش‌های موجود در مرکز اسناد انقلاب اسلامی، سندهای جعلی متعدد به چشم می‌خورد که به هیچ وجه قابل استناد نیستند. از جمله آنها نامه‌ای است که با خط شبیه خط شهید نواب نوشته شده و در آن اسامی کسانی که به فداییان اسلام کمک می‌کردند آمده است ـ
از جمله آیت‌ا... شریعتمداری ـ که جعلی بودن آن را می‌رساند. دیدن آن سند جعلی توسط جناب خسرو معتضد، موجب صحت و اصیل بودن آن نمی‌شود.
بنده هم آن را در مرکز اسناد دیده‌ام، ولی محتوای آن کاملا نشان می‌دهد که نامه از شهید نواب نیست. آخرین دفاعیه شهید نواب که در دادگاه ارائه کرده موضع ضددرباری وی و هجمه صریح به شخص شاه را نشان می‌دهد و ارائه‌کننده این دفاعیه هرگز به خود اجازه نمی‌دهد چند روز بعد! در نامه‌ای تقاضای عفو کند و خدمات! خود را مطرح سازد.
شهید نواب صفوی در آخرین دفاع خود در دادگاه نظامی شاه، در پاسخ سرتیپ کیهان خدیو، بازجوی دادستانی ارتش که خواستار ارائه مکتوب آخرین دفاع درباره اتهام «توطئه برهم زدن اساس حکومت و تشکیل جمعیتی که مرام و رویه آن خدمت به سلطنت مشروطه ایران است» می‌گردد که پاسخ مکتوب شهید نواب در پرونده او موجود ست. آخرین دفاعیه مکتوب شهید نواب صفوی شخص شاه را مسؤول همه مفاسد معرفی می‌کند .