وای بر ما سینماگران روسیاه، که غافل از پتانسیل عظیم مراسم اربعین هستیم

به هر حال در موسم حج و مشخصا سه روز وقوف در عرفات و منا جمعیتی حدود دو میلیون نفر یک جا برای بجا آوردن کاری دلی جمع می شوند. آن مراسم خیلی بزرگ و عظیم است و غیرقابل وصف. بزرگان ادبیات ما حتی نتوانستند در خاطرات و جملات شان آن عظمت و بزرگی را توصیف کنند. حال شما آن عظمت را اگر بخواهید با حضور شگفت انگیز شیعیان در مراسم اربعین مقایسه کنید، یک قیاس مع الفارق خواهد بود. راهپیمایی اربعین بسیار بسیار بزرگتر از آن چیزی است که می توان توصیفاتش را بر زبان جاری کرد. عددی قریب به 30میلیون نفر را با مراسم با عظمت حج با حضور هرساله قریب به دو تا سه میلیون نفر نمی توان قیاس کرد. یک عشق عجیب و غریبی در میان دلباختگان اباعبدا.. الحسین (ع) موج می زند که زمینه را برای تحمل مرارت های پیاده روی هموار می کند. خارج از نگاه معنوی، در نگاه دنیایی نیز نمونه تشکل های مردم نهاد و NGOهایی که گام در مسیر خدمت رسانی به مردم می گذارند قابل قیاس با هیچ نقطه از دنیا نیست. بزرگترین راهپیمایی جهان توسط بزرگترین NGO ها و به وسیله افرادی انجام می شود که هیچ ارتباطی با دولت ندارند. تفاوت بسیار بزرگ راهپیمایی اربعین با حج در همین است. حج سازماندهی کلان را در دستور کار قرار می دهد.

همه کشورهای حاضر برای خودشان ستاد و بعثه دارند و دولت عربستان کاملا سیستم را در دست دارد. اما اینجا همه کار را مردم می کنند. وقتی قدم به قدم در مسیر نجف به کربلا گام برمی داری فقط و فقط عشق و لطف مردمی را می بینی که بدون هیچ چشمداشتی و با اصرار و التماس، خوراک و مامن برای استراحت زوار را فراهم می کنند. این مفاهیم قابلیت به تصویر کشیدن در فیلم ها و مستندها را ندارند، اما می توان برشی از آنها را به کام مخاطب نشاند که متاسفانه ما در این زمینه کوتاهی های بسیاری کرده ایم. وای بر سینمای ما که غافل از این همه پتانسیل است. وقتی بعضی اوقات با برخی از دوستان شبه روشنفکر سیاه نماساز بحث می کنیم، می گویند که فیلم های ما برگرفته از آنچه در جامعه است. همیشه می گویم بخش عمده جامعه ما نماز می خوانند، هنوز مسجد می روند و بخش عمده تر با امام حسین زندگی می کنند، هیئت می روند و تاسوعا و عاشورا نذر می دهند. بخش عمده جامعه امام رضا(ع) را زیارت می کنند و به امامزاده ها می روند؛ این بخش عظیم از جامعه در کجای قاموس فیلم سازی شما قرار می گیرد؟ آنچه که ما از محبوبیت کلیسا دیدیم، به بهانه فیلم های هالیوودی بوده است، اما در اینجا ما از معرفی و حرکت مسیر اعتقادات مردم خود را برحذر می داریم. این گلایه از خود من و همه هست. هرچند مستند مثل همیشه بار اصلی را به دوش کشیده، همان طور که بار دفاع مقدس و انقلاب را هم به دوش کشید، اما سینمای داستانی ما و ما سینماگران رسما رو سیاه هستیم.

محمدرضا عباسیان، تهیه کننده و مستندساز